Κώστας Ελευθεράκης: «Οι καλύτεροι φίλοι μου, Γιούτσος, Μποτίνος, Σιώκος, Ζαντέρογλου»!

Συνέντευξη στον ΘΕΜΗ ΣΙΝΑΝΟΓΛΟΥ

Όταν οι επόμενες γενιές θα γκουγκλάρουν το όνομα Κώστας Ελευθεράκης, θα βλέπουν και τη συνέντευξη αυτή και θα μαθαίνουν.

Η συνέντευξη δημοσιεύτηκε στο «ΦΩΣ» στις 8/4/2023

Μου έχουν πει παλιοί μεγάλοι παίκτες όλων των ομάδων ότι ήσασταν
μέσα στην καλύτερη γραμμή των χαφ που είχε ποτέ ο Παναθηναϊκός στην
Ιστορία του. Πώς χωράγατε τότε όλοι αυτοί στα χαφ;

Όταν μπήκε ο Άνθιμος Καψής πίσω, ανέβηκε ο Καμάρας και παίζαμε στα
χαφ ο Μίμης Δομάζος, ο Καμάρας και εγώ. Και εκεί ήταν η μεγάλη πορεία
του Παναθηναϊκού. Μετά τον Μίμη νομίζω τα περισσότερα ματς εγώ τα
έχω κάνει στον Παναθηναϊκό.

Πόσα χρόνια;

Από το 1967-68 μέχρι το 1980.

Από πού πήγατε στον Παναθηναϊκό; Σας ήθελαν άλλες μεγάλες ομάδες;

Η ιστορία η δική μου ήταν ένα θρίλερ που αν γινόταν ταινία θα έλεγαν ότι
αυτά γίνονται μόνο στις ταινίες. Έπαιζα στον Φωστήρα νέο παιδί, 16-17
χρόνων, και με είχε καλέσει ο Λάκης Πετρόπουλος στην Εθνική. Με ήθελε
πολύ στον Ολυμπιακό ο Σιδέρης. Η διοίκηση του Φωστήρα, όμως, έκλινε
προς τον Παναθηναϊκό, ήταν και η χούντα τότε, γινόταν χαμός...

Μου έχει πει ο Λεωνίδας Θεοδωρακάκης ότι τότε η χούντα μοίραζε
παίκτες στις μεγάλες ομάδες.

Αυτό που είπες γινόταν. Έτσι, πήγα εγώ στον Παναθηναϊκό και ο Μπάμπης
Ιντζόγλου στον Πανιώνιο τότε. Αν σου πω τι γινόταν, θα φαίνεται ότι
υπερβάλλω. Αλλά τα έζησα ακριβώς έτσι…

Πείτε μου, σας παρακαλώ.

Με είχε κάνει… απαγωγή ο Παπαποστόλου ο συνταγματάρχης δύο μέρες
στο Μεγάλο Πεύκο για να μη με βρουν οι του Παναθηναϊκού! Ο
Παπαποστόλου ήταν στον Ολυμπιακό. Ο Παναθηναϊκός είχε άλλους
στρατηγούς, ο Κίτσος και όλα τα «καλά παιδιά» τότε του Παναθηναϊκού με
πήγαν στον γγΑ, τον Ασλανίδη, μεγάλη φασαρία μεταξύ Ολυμπιακού και
Παναθηναϊκού. Νέο παιδί ήμουν, «τα είχα παίξει»! Συγγνώμη για την
έκφραση, ήμουν... χεσμένος!

Πείτε μου κι άλλα.

Ο Πηλιχός και ο Παττακός με είχαν πάρει στον διάδρομο του γγΑ Ασλανίδη
και έκαναν σύσκεψη. Μου λένε «περίμενε, μικρέ, να μιλήσουμε με τη
διοίκηση του Φωστήρα». Και όπως περίμενα στον διάδρομο, έρχονται δύο
άλλοι μαυροσκούφηδες, με αρπάζουν και με πάνε στο ασανσέρ! «Πού είναι
ο μικρός;» φωνάζανε οι άλλοι και, ενώ μπαίναμε στο ασανσέρ, άκουγα από
πίσω «πιάστε τον»! Δεν κάνω πλάκα.

Σας ακούω, τα λέτε σοβαρά.

Τρομοκρατήθηκα. Σταματάνε το ασανσέρ μεταξύ τρίτου και τέταρτου
ορόφου, τα είχα χάσει. Κατεβήκαμε κάτω, περιμένανε κάτι ΕΣΑτζήδες του
Ιωαννίδη, με ξαναπάνε πάνω! Και υπέγραψα στον Παναθηναϊκό.

Ήσασταν τόσο καλός από εκείνη την ηλικία;

Έπαιζα στον Φωστήρα, καλή ομάδα τότε ο Φωστήρας, με είχε καλέσει στην
Εθνική ο Λάκης Πετρόπουλος, ήταν ξετρελαμένος μαζί μου ο Σιδέρης, ο
«Φόντακας». Μου είπε «μικρέ, θα σε πάρω στον Ολυμπιακό». Ντρεπόμουν,
του είπα «εντάξει, κύριε Γιώργο». Με πάει στον Ολυμπιακό, ήταν ο
Θεοδωρακάκης και άλλοι, μου λένε «θα υπογράψεις στον Ολυμπιακό. Τι θες αγόρι μου; Εμείς θα τα βρούμε με τον Φωστήρα». Έδινε ο Ολυμπιακός 6-7 παίκτες στον Φωστήρα και λεφτά. Τα ίδια έδινε και ο Παναθηναϊκός. Και η ΑΕΚ με είχε πλησιάσει με τον Μαρόπουλο. Άκου τώρα πλάκα.

Είμαι όλος αυτιά.

Είχε έναν προπονητή ξένο τότε ο Ολυμπιακός, τον Σπάιτς.

Γιουγκοσλάβος.

Ναι, ναι. Μόλις με είδε, επειδή ήμουν κοντός και γεροδεμένος, λέει «δεν τον
θέλω»! Τρελαίνεται ο Σιδέρης και λέει στον διερμηνέα «ρε πες του, τον έχει
δει; Τον έχει δει»; Αγρίεψε ο Σιδέρης. Όπως σου τα λέω.

Πού μεγαλώσατε;

Χαροκοπειώτης είμαι. Στα σύνορα με Ταύρο.

Τι ομάδα ήσασταν μικρός;

Επειδή ο Φωστήρας φορούσε κιτρινόμαυρα, ήμουν και από προσφυγική
οικογένεια, συμπαθούσα την ΑΕΚ. Μετά, βέβαια, αγάπησα τον
Παναθηναϊκό, δεν το συζητάμε, έδωσα όσα είχα και δεν είχα, όσα
μπορούσα. Περάσαμε πολύ ωραία χρόνια.

Στην Εθνική πώς χωράγατε τόσοι παικταράδες τότε;

Με Σιδέρη αρχηγό, με Μίμη Παπαϊωάννου, με Δομάζο, με Κούδα, εγώ
ήμουν ο πιο νέος. Μου λέγανε πάντα «μικρός είσαι» και στον Παναθηναϊκό
όταν πήγα μού έλεγαν «πού πας ρε, μικρός είσαι». Ο Παναθηναϊκός ερχόταν
από πρωταθλήματα και Κύπελλα εκείνα τα χρόνια, είχε δυνατή ομάδα. Εγώ
έλεγα «τι να κάνω, θα προσπαθήσω». Και με τη βοήθεια του Θεού τα
κατάφερνα.

Γιατί σας έλεγαν «ελάφι»; Πώς βγήκε αυτό;

Παίζαμε ένα ευρωπαϊκό ματς με βροχή, με λάσπη. Ήταν ο Γκούμας τότε
αρχισυντάκτης στην «Αθλητική Ηχώ», θαυμάσιος, μας ακολουθούσε και ο
Χάρης Λυμπερόπουλος της «Απογευματινής». Θα σου πω και ιστορία με
τον Γιάννη Διακογιάννη.

Και για Θόδωρο Νικολαΐδη θέλω.

Θα σου πω, θα σου πω. Μιλάμε για δυνατές πένες τότε.

Δημοσιογράφοι κανονικοί.

Ένιωθα εκείνη την ημέρα πολύ ελαφρύς, πετούσα μέσα στον βούρκο και
έτρεχα πολύ, με ταχύτητα, μου έπιαναν όλα. Την άλλη μέρα έγραψαν «σαν
ελάφι έτρεχε». Και έμεινε. Η όλη ιστορία με εμένα ξεκίνησε αρκετά πρινπάω στον Παναθηναϊκό. Ήμουν 16 χρόνων και με καλεί στην Εθνική Νέων ο Λάκης Πετρόπουλος. Παίζουμε Παγκόσμιο Πρωτάθλημα στις Κάννες, ομαδάρα η Εθνική Νέων τότε, με Σαράφη, με Μπάμπη Σταυρόπουλο, με Ιντζόγλου, εγώ μέσα, χαμός γινόταν. Εκεί γνώρισα πρώτη φορά τον Διακογιάννη. Είχε έρθει στις Κάννες. Στενοχωρήθηκα πολύ που πέθανε. Παίζουμε με την Ανατολική Γερμανία, νικάμε 2-1, βάζουμε γκολ εγώ και ο Σαράφης. Στα αποδυτήρια αγκαλιές, φιλιά, στον διάδρομο λέει ο Διακογιάννης στον Πετρόπουλο «όταν θα πας στον Παναθηναϊκό, πάρε αυτόν τον παίκτη και θα με θυμηθείς».

Για εσάς το είπε.

Ναι. Εγώ στεκόμουν πίσω και το άκουσα. Του λέει ο Πετρόπουλος «εμένα
μου λες; Ο πρώτος που θα πάρω είναι αυτός»! Αργότερα έγραψε ο
Διακογιάννης «θα τον κάψετε τον μικρό, μην τον βάζετε σε τόσα πολλά
ματς». Γιατί αν οι άλλοι παίκτες εκείνη την εποχή έπαιζαν 40 ματς, εγώ
έπαιζα 60! Έπαιζα στην Εθνική Ελπίδων, στην Εθνική Ελλάδας, στην
Εθνική Ενόπλων και στον Παναθηναϊκό!

Με τον Θόδωρο Νικολαΐδη μιλούσατε;

Τον ήξερα πολύ καλά, με αγαπούσε. Ας ήμουν στον Παναθηναϊκό. Ήταν
θαυμάσιος άνθρωπος. Το «ΦΩΣ» ήταν αντικειμενικό, ήταν μεν προσκείμενο
στον Ολυμπιακό, αλλά έλεγε αλήθειες. Δεν έλεγε ψέματα, ρε παιδί μου. Αν
έπαιζε καλά η ΑΕΚ ή ο Παναθηναϊκός, το έγραφε. Και ξέρεις ποιοι παίκτες
ήταν οι καλύτεροι φίλοι μου;

Πείτε μου.

Φίλοι πραγματικοί, με αγνά αισθήματα. Ο Νικόλας Γιούτσος που ήταν
παικτάρα μεγάλη, ο Βασίλης Μποτίνος που και αυτός ήταν σπουδαίος
παίκτης, ο Βασίλης Σιώκος, ο Χρήστος Ζαντέρογλου που έφυγε πρόσφατα
από τη ζωή.

Ποιον αντίπαλο θαυμάζατε πιο πολύ; Από την ΑΕΚ και από τον
Ολυμπιακό.

Από την ΑΕΚ ο Μίμης Παπαϊωάννου ήταν φοβερός παίκτης. Από τον
Ολυμπιακό εγώ ήμουν τρελαμένος με Γιούτσο, Σιδέρη και Μποτίνο.

Μεγαλύτερος Έλληνας παίκτης για εσάς;

Ο Δομάζος ήταν το κάτι άλλο. Τον έζησα από κοντά για χρόνια και ξέρω.
Δεν ήταν μόνο η μπάλα που ήξερε. Ήταν ο άνθρωπος που σου έδινε το
θάρρος μέσα στον αγωνιστικό χώρο. Έλεγε «μόνος μου και όλοι σας»! Είχε
πάθος, τσαμπουκά μεγάλο.

Μου έχει πει ο Κούλης Αποστολίδης ότι ο Κούδας είχε περισσότερα
ταλέντα από τον Δομάζο, αλλά δεν είχε τον τσαμπουκά του Δομάζου.

Αυτό είναι, αυτό ακριβώς. Και ήταν παρεξηγημένος από πολύ κόσμο ο
Μίμης, εγώ που τον έζησα και στα δωμάτια ξέρω ότι ήταν καταπληκτικό
παιδί.

Από το εξωτερικό σάς ήθελαν ομάδες;

Η Ρεάλ, η Έβερτον, η Γιουβέντους. Αλλά εμείς οι ποδοσφαιριστές ήμασταν
δέσμιοι των ομάδων μας. Δεν ήταν στο χέρι μας. Με ήθελε η Ρεάλ και πήγα
μία εβδομάδα στην Ισπανία με τον Μπλούη Διακάκη. Γενικός αρχηγός μας
τότε. Είχαν κανονίσει τα πάντα, μιλάμε για πολλά εκατομμύρια τότε. Σε
δολάρια. Πήγαμε εκεί, έδιναν και σπίτι, αμάξια, με παίρνει τηλέφωνο στο
δωμάτιο ένα βράδυ ο Μπλούης Διακάκης, μου λέει «Κωστάκη, έλα κάτω».
Κατεβαίνω στο σαλόνι του ξενοδοχείου και τι μου λέει: «Μίλησα με τον
Απόστολο και τον Αντώνη»...

Απόστολο Νικολαΐδη;

Ναι. Και Αντώνη Μαντζαβελάκη, αυτός έκανε κουμάντο. Μου λέει λοιπόν:
«Αυτοί οι δύο είπαν στον πρόεδρο της Ρεάλ ότι τιμάει τον Παναθηναϊκό
αυτή η πρόταση, αλλά οι σημαίες δεν πωλούνται»! Και δεν με πούλησαν.
Και στην Έβερτον με ήθελε πολύ ο Μπίνγκαμ. Ήταν προπονητής της
Εθνικής Ελλάδας και αμέσως μετά πήγε στην Έβερτον. Με ήξερε από την
Εθνική και ήθελε να με πάρει, αλλά δεν με πουλούσε ο Παναθηναϊκός.
Τέλος πάντων, δεν πειράζει, έμεινα στην Ελλάδα, πέρασα καλά.

Πόσα λεφτά βγάλατε από το ποδόσφαιρο;

Δεν λέγονται αυτά.

Βγάλατε δύο σπίτια; Αν παίζατε σήμερα, πόσα θα βγάζατε;

Αν έπαιζα σήμερα, δεν ξέρω πόσα θα έβγαζα... Προνομιούχοι ήμασταν
πάντως και τότε. Παίρναμε παραπάνω χρήματα από άλλα παιδιά. Δόξα τω
Θεώ.

Δεν ζηλεύετε που βλέπετε τους σημερινούς να βγάζουν εκατομμύρια;

Αν είναι Έλληνες όχι. Χαίρομαι κιόλας. Σου μιλάω ειλικρινά. Είναι
σύντομη η περίοδος που παίζεις ποδόσφαιρο, μετά σε ξεχνάνε. Γνωρίζω
φοβερούς παίκτες που έμπαιναν μέσα στον αγωνιστικό χώρο και έτριζαν τα
γήπεδα, αλλά βρέθηκαν στα γεράματα σε δεινή οικονομική κατάσταση,
όπως ο Βασίλης Μποτίνος, όπως ο Γιώργος Δεληκάρης. Περάσανε λεφτά,
βέβαια, από τα χέρια τους... Τρομεροί παίκτες.

Εσείς κάνατε καλό κουμάντο ή τα σκορπίσατε;

Σαν νεαρός που ήμουν έκανα και εγώ τις μαλακίες μου (γελάει). Αλλά αν
γυρνούσε ο χρόνος πίσω, τα ίδια θα έκανα και σήμερα! Διότι πέρασα πολύ
ωραία. Έχω μία ωραία οικογένεια με τρία παιδιά, έξι εγγόνια, είμαστε
αγαπημένοι με τη γυναίκα μου.

Πόσοι γάμοι;

Τρεις γάμοι. Ήμουν λίγο ατακτούλης!

Σας την έπεφταν κιόλας οι γυναίκες τότε φαντάζομαι.

Δεν βαριέσαι. Σου λέω, τα ίδια θα έκανα.

Αυτό, με τους πολλούς ξένους σήμερα στο ελληνικό ποδόσφαιρο, σας
στενοχωρεί;

Αφάνταστα. Δεν δίνουν ευκαιρίες στα νέα ελληνόπουλα. Λυπάμαι για τα
νέα παιδιά. Δεν έπρεπε να έχει βγάλει τόσα χρόνια δικούς του παίκτες ο
Ολυμπιακός; Ο Παναθηναϊκός; Κάτι κάνει ο ΠΑΟΚ και χαίρομαι για αυτό.
Αλλά βλέπεις ομάδες με 10 ξένους. Κρίμα.

Πώς νιώθετε που θα γκρεμιστεί η Λεωφόρος και θα φτιαχτεί το γήπεδο
στον Βοτανικό;

Στενοχωριέμαι, όταν έχεις περάσει όλη σου σχεδόν την ποδοσφαιρική ζωή
στη Λεωφόρο, όταν έχεις αφήσει όλο σου τον ιδρώτα σε αυτό το γήπεδο,
όλη σου την καριέρα. Αλλά η ζωή συνεχίζεται. Ο Παναθηναϊκός είναι
μεγάλη ομάδα και χρειάζεται ένα σύγχρονο γήπεδο. Κάποτε έπρεπε να
προχωρήσει αυτό το θέμα.

Γήπεδο πάτε;

Όχι, δεν πάω.

Γιατί;

Δεν πάω. Δεν πάω... Βλέπω όλους τους αγώνες από την τηλεόραση με τα
παιδιά μου. Περνάει η γυναίκα μου τώρα από δίπλα και μου λέει «πολλά
είπες».

Θα κλείσουμε σε λίγο. Τι βλέπετε για την Κυριακή στο ντέρμπι;

Σε αυτά τα ματς που τα έχω φάει με το κουτάλι δεν κάνεις πρόβλεψη. Είναι
το κλασικό ντέρμπι της Ελλάδας, αυτό είναι το ντέρμπι. Αυτοί οι δύο σύλλογοι δεν υπάρχουν, είναι τελείως διαφορετικοί από τους άλλους. Δεν χωράνε προγνωστικά. Υπήρξαν πολλές φορές που είχε ομαδάρα ο Παναθηναϊκός και όμως μας κέρδιζε ο Ολυμπιακός. Και το αντίστροφο. Αυτό το ματς θα είναι πολύ δυνατό και θα το πάρει όποιος έχει λίγη τύχη και όποιος το θέλει πιο πολύ. Θα δούμε. Δεν θα χαθεί τίποτα πάντως. Δεν συμφωνώ ότι όποιος νικήσει θα πάρει το πρωτάθλημα. Έχει δρόμο ακόμα.

Ποιος πιστεύετε ότι θα πάρει το πρωτάθλημα;

Δεν ξέρει κανείς. Η ΑΕΚ έχει καλό σύνολο, αλλά δεν τη θεωρώ φαβορί.
Κανέναν δεν θεωρώ φαβορί. Ο Ολυμπιακός είναι δυνατός. Και ο
Παναθηναϊκός είναι άξιος συγχαρητηρίων. Και τι βλακείες λένε για τον
Παναθηναϊκό, δεν συμφωνώ. Ακόμα και αν δεν πάρει το πρωτάθλημα, για
εμένα είναι μεγάλη επιτυχία αυτό που έχει κάνει. Μια ομάδα που έχει
τρεξίματα, έχει δύναμη, το θέλουν πάρα πολύ τα παιδιά. Ο Γιοβάνοβιτς δεν
έχει τοξικότητα. Μιλάει σοβαρά και σωστά. Μακάρι να είναι όλοι έτσι.

Ποιο είναι για εσάς το πιο αξέχαστο ματς που έχετε παίξει με τον
Ολυμπιακό στη Λεωφόρο;

Πολλά είναι. Αλλά το πιο αξέχαστο είναι το 1971 όπου χάναμε με γκολ του
Καραβίτη, το γυρίσαμε, έγινε θρίλερ, έληξε 3-2 υπέρ μας. Όλα τα ματς με
τον Ολυμπιακό ήταν ξεχωριστά, να είμαστε ειλικρινείς. Αυτά τα ματς είχαν
το μεγάλο σασπένς. Αν χάναμε, για μία εβδομάδα δεν βγαίναμε από το
σπίτι.

Ξύλο παίζατε;

Πολύ! Μέσα στον αγώνα υπήρχε μεγάλη ένταση. Έπαιζα δυνατά. Πολλές
κόντρες μεταξύ μας. Αλλά αυτά ήταν όσο διαρκούσε το ματς. Έξω από τα
γήπεδα ήμασταν φίλοι. Συναντιόμασταν και στα μπουζούκια!