Ας μιλήσουμε για ποδόσφαιρο

Κι όμως... Τούτη ακριβώς την ώρα είναι που θα μιλήσουμε για ποδόσφαιρο. Τουλάχιστον όλοι εμείς που το αγαπάμε, που ζούμε για αυτό το άθλημα. Γιατί, στην τελική, τι είναι η μπάλα; Ταυτίζεσαι με μια ομάδα την οποία αποτελούν επαγγελματίες ποδοσφαιριστές τους οποίους δεν γνωρίζεις προσωπικά και που αύριο ενδεχομένως να εκπροσωπούν τον αντίπαλο. Η ομάδα αυτή συχνά έχει την έδρα της σε άλλη πόλη, σε άλλη χώρα, ορισμένες φορές είναι η Εθνική άλλης χώρας. Παράλογο; Ίσως... Τι όμως δεν είναι παράλογο σε αυτήν τη ζωή που όλοι ξέρουμε πως κάποια στιγμή θα τελειώσει, χωρίς όμως να γνωρίζουμε το πότε και το πώς;

Μεταξύ πολλών άλλων, το ποδόσφαιρο σού χαρίζει μια ψευδαίσθηση αθανασίας. Ξέρεις πως η αγαπημένη σου ομάδα θα συνεχίσει να υπάρχει μετά από εσένα. Πως ένα κομμάτι δικό σου ή των αγαπημένων σου θα συνεχίσει να ζει μέσα σε αυτήν. Πόσοι φίλαθλοι δεν ζήτησαν να ταφούν φορώντας μια ποδοσφαιρική φανέλα ή με τη σημαία ενός ιστορικού (ή μη) συλλόγου να σκεπάζει το φέρετρό τους; Το ποδόσφαιρο, όμως, σου δίνει και την ευκαιρία της απόδρασης. Ας μην πάμε μακριά. Ας θυμηθούμε τον έξαλλο πανηγυρισμό του Σέρτζι Κανός στον πρόσφατο αγώνα του Ολυμπιακού με τον Παναιτωλικό, τότε που αφιέρωσε το υπέροχο τέρμα που σημείωσε στη μάνα που είχε χάσει ξαφνικά και άδικα λίγα εικοσιτετράωρα πριν. Αυτό το συναίσθημα, άλλωστε, το έχουμε βιώσει όλοι. Σε κάποια δύσκολη στιγμή της ζωής μας, τότε που ξεχαστήκαμε για ενενήντα λεπτά ή έστω και στιγμιαία, σηκώνοντας τις γροθιές μας και ουρλιάζοντας για ένα γκολ που πέτυχε ένας άλλος για εμάς, την ώρα που κάτι στη ζωή μας πήγαινε τελείως λάθος.

Γι’ αυτό, ας μιλήσουμε για ποδόσφαιρο. Και ας μην έχουμε ενοχές. Το έχουμε ανάγκη. Ειδικά τώρα.