Όταν ο Ολυμπιακός αφήνει τα υπόλοιπα στην άκρη

Το διάστημα ήταν μικρό, αλλά ήταν ενδεικτικό. Τότε που ο Ολυμπιακός μπήκε στο δεύτερο ημίχρονο και μέχρι το γκολ του Χάμες ήταν αυτός που πρέπει και μπορεί να είναι. Τα υπόλοιπα είναι αυτά που τον κατατρέχουν και έχει φτάσει σε σημείο να αδυνατεί να νικήσει σε ένα μεγάλο ματς φέτος. Να ψάχνει ακόμα μια πρώτη μεγάλη νίκη που θα του δώσει ώθηση.

Στο πρώτο ημίχρονο του ντέρμπι με την ΑΕΚ συνέβη κάτι που δεν ταιριάζει στον Ολυμπιακό, ειδικά στο γήπεδό του. Είτε ήταν το πλάνο να δώσει χώρο και μπάλα στην ΑΕΚ για να μην τον πιέσει ψηλά είτε έτσι βγήκε το παιχνίδι, ήταν όλο ένα λάθος. Ούτε ο προπονητής το είδε σωστά, ενώ οι παίκτες έχαναν τις μονομαχίες, έβγαιναν δεύτεροι στην μπάλα, δεν μπορούσαν να αξιοποιήσουν τη δύναμη της έδρας, δεν ήταν εικόνα που έμοιαζε με εκείνη της Λεωφόρου. Μια εβδομάδα νωρίτερα. Με την ίδια ενδεκάδα.

Με το ξεκίνημα του δεύτερου μέρους ο Ολυμπιακός άφησε τα πονηρά σχέδια, τις έξυπνες τακτικές και στο σοφτ παιχνίδι. Μπήκε σαν Ολυμπιακός στο γήπεδό του απέναντι στην ΑΕΚ. Όπως συμβαίνει χρόνια. Έκανε ευκαιρίες, ανέβηκε ψηλά, κράτησε μπάλα εκείνος, πίεσε εκείνος, υποχρέωνε σε λάθη πίεσης τον αντίπαλο.

Πώς αυτό έγινε με τέτοια ένταση και σε απόλυτο βαθμό για δεκαπέντε λεπτά; Γιατί δεν μπορούσε να γίνει από την αρχή και έπρεπε να προσαρμοστεί ο Ολυμπιακός στον τρόπο παιχνιδιού της ΑΕΚ για να την ξεγελάσει; Γιατί μετά το γκολ που δεν μέτρησε και - όντως κακώς - υπήρξε η διακοπή, έπρεπε να κοπεί ο ίδιος ρυθμός; Πόσο δύσκολο ήταν να συνεχιστεί ώστε να μην έχει μετά το 60' ο Ολυμπιακός μόνο μία φάση μέχρι το τέλος, την τεράστια διπλή ευκαιρία με τον Σωκράτη και τον Γκάρι;

ΟΚ, ο Άμραμπατ έπρεπε να αποβληθεί, το ματς δεν έπρεπε να διακοπεί για τα καπνογόνα και ο Μίτσελ καλό θα ήταν να μην έβγαζε τον Μασούρα πάνω που είχε ανεβεί πολύ, με μία φάση ο ίδιος και την πάσα στον Χάμες για το ακυρωθέν γκολ. Όλα αυτά ήταν τόσο τρομερά για να μην μπορέσει να συνεχιστεί ο ρυθμός που ο Ολυμπιακός έδειξε ότι κάλλιστα θα μπορούσε να έχει στο παιχνίδι του από το πρώτο μέρος και φυσικά και μετά το 60';

Πάρα πολλά έχουν ειπωθεί εδώ και καιρό ως δικαιολογίες. Οι αλλαγές προπονητών, οι αλλαγές παικτών, οι διαιτησίες, τα ατομικά λάθη, τα γκολ μετά το 90',, ο κόσμος που πιέζει, ο κόσμος που δεν πιέζει, το ένα και το άλλο και το παράλλο. Κάποια φυσικά ισχύουν. Αλλά δεν μπορεί πάντα να φταίνε τα υπόλοιπα.

Ο Ολυμπιακός που μπήκε στη Λεωφόρο και στρίμωξε στο μισό γήπεδο τον Παναθηναϊκό, ο Ολυμπιακός που για ένα τέταρτο στο δεύτερο μέρος με την ΑΕΚ είχε παίκτες με πάθος, με ταχύτητα, με επιθετικότητα, με κυριαρχία, αυτός ο Ολυμπιακός υπάρχει. Τον είδαμε με τα μάτια μας. Δεν είναι εικονική πραγματικότητα. Ούτε κάτι που ονειρεύεται να γίνει μετά τη διακοπή. Εδώ ήταν. Απλώς πάντα κάτι άλλο από το πιο απλό, δηλαδή να μπει η ομάδα και να παίξει την μπάλα της όπως πρέπει και μπορεί να κάνει, έκλεβε την παράσταση. Αποπροσανατόλιζε. Έστελνε αλλού τις ευθύνες. Ναι καλή η ΑΕΚ, πολύ καλή. Κι ο Παναθηναϊκός. Όμως, ελάτε τώρα. Ακόμη και σε αυτή τη φετινή σεζόν των όσων συμβαίνουν στον ίδιο τον Ολυμπιακό και όσων συμβαίνουν στο ίδιο το ελληνικό ποδόσφαιρο, τα πάντα εξαρτώνται από τους Πειραιώτες. Από αυτή την ομάδα που χάνεται μέσα σε διάφορα άλλα άσχετα και χάνει το νόημά της. Την ουσία. Και δίνει συνεχώς δικαιώματα, με την ίδια ευκολία που μοιράζει υποσχέσεις ή βρίσκει ελαφρυντικά.

Παίξτε όπως στη Λεωφόρο ή όπως με την ΑΕΚ στο ξεκίνημα του δεύτερου μέρους (όταν το πράγμα είχε στριμώξει και δεν έπαιρνε να μην υπάρξει αντίδραση) και θα δούμε τι μπορεί να γίνει από εδώ και πέρα. Αλλά όχι από το 46' μέχρι το 60' βγαίνει στο γήπεδο ένας Ολυμπιακός όπως πρέπει και μπορεί και μετά φταίνε οι καπνοί και τα μομέντουμ. Γιατί έτσι έχουν γίνει καπνός οι άλλοι, αυτοί που στη Λεωφόρο δεν μπορούσαν να φτάσουν μέχρι το κέντρο. Αλλά ό,τι έχουν το δίνουν μέχρι το τέλος και σίγουρα δεν έχουν τόσα πολλά όσα ο Ολυμπιακός σε ποιότητα και συμβόλαια.

Μόνο δουλειά τώρα για ένα μήνα. Και μετά «το μαχαίρι στα δόντια» και νίκες. Κι ας σφυρίζουν και Δανοί και Σουηδοί (χειρότερος ήταν αυτός από τον προηγούμενο Σκανδιναβό) κι ας κάνει ο καθένας τα επικοινωνιακά του. Κι ας μην μπορεί να νικήσει η «καλύτερη ΑΕΚ όλων των εποχών στο Καραϊσκάκη» τον Ολυμπιακό του ενός τετάρτου μπάλας...