Αναζητώντας τον κυριαρχικό Ολυμπιακό του Καραϊσκάκη

Ο Ολυμπιακός δεν κέρδισε ούτε την ΑΕΚ στο Καραϊσκάκη. Μια ΑΕΚ φυσικά που είναι η «μέρα με τη νύχτα» με την περσινή. Μια ΑΕΚ που έχει βελτιωθεί θεαματικά με τον Ματίας Αλμέιδα στον πάγκο της και ξεκάθαρα είναι καλύτερη ομάδα από τον πρωτοπόρο Παναθηναϊκό. Μια ΑΕΚ που είπε «ευχαριστώ» στα... στρέμματα που της έδωσε ο Ολυμπιακός στο πρώτο ημίχρονο και έκανε τρεις-τέσσερις κλασικές ευκαιρίες για γκολ. Μια ΑΕΚ που με την εικόνα που παρουσίασε στο Καραϊσκάκη στο πρώτο 45λεπτο ήταν κλάσεις ανώτερη από την ΑΕΚ του Φεβρουαρίου του 2018 που είχε κερδίσει τους Πειραιώτες στο Φάληρο και στο τέλος κατέκτησε το πρωτάθλημα!

Στον πρόλογο του σχολίου γράφουμε ότι «δεν κέρδισε ούτε την ΑΕΚ στο Καραϊσκάκη». Δεν το γράφουμε υποτιμητικά για τον «Δικέφαλο». Την φέρνουμε ως παράδειγμα για όλα όσα έχει «καταφέρει» φέτος ο Ολυμπιακός στο Φάληρο μέσα στο 2022 στα λεγόμενα «μεγάλα» και «υψηλών απαιτήσεων» παιχνίδια.

Αν εξαιρεθεί μόνο το πρόσφατο παιχνίδι με τον ΠΑΟΚ όπου παρήγαγε ένα σωρό φάσεις, αλλά και πάλι στο τέλος έχασε, στα υπόλοιπα ματς ο Ολυμπιακός αγωνιζόταν λες και η μπάλα ζυγίζει 100 κιλά μέσα στο Καραϊσκάκη. Αντιθέτως, όταν παίζει μακριά από το «σπίτι» του σε ανάλογα παιχνίδια, τότε βλέπουμε έναν διαφορετικό Ολυμπιακό.

Κέρδισε 1-0 στις 13 Φεβρουαρίου την «διαλυμένη» ΑΕΚ που δεν βγήκε Ευρώπη στο τέλος με ένα γκολ του Εμβιλά στο 84’ και εν συνεχεία ήρθαν οι βραδιές με Αταλάντα (0-3), ΑΕΚ (1-1, πλέι οφ), ΠΑΟΚ (1-1, Κύπελλο), Παναθηναϊκό (1-2, πλέι οφ), ΠΑΟΚ (1-1, πλέι οφ), Μακάμπι Χάιφα (0-4), Σλόβαν Μπρατισλάβας (1-1 με γκολ στο τέλος), Απόλλωνα Λεμεσού (1-1), Φράιμπουργκ (0-3), Καραμπάγκ (0-3) και ΑΕΚ (0-0). Μεσολάβησε και η ήττα από τη Ναντ (0-2), αλλά είναι το μοναδικό ματς που δεν το λαμβάνουμε σοβαρά υπόψη λόγω των πολλών νέων προσώπων που έκανε ο Μίτσελ και της έλλειψης βαθμολογικού κινήτρου.

Ακόμα και τη σεζόν 2017-18 που έχασε ο Ολυμπιακός το πρωτάθλημα έχοντας αλλάξει τέσσερις προπονητές, τέτοια εικόνα στο Καραϊσκάκη δεν είχε εμφανίσει σε τέτοιου τύπου ματς.

Ο Ολυμπιακός λοιπόν κλήθηκε να αντιμετωπίσει μία ΑΕΚ που πιέζει ψηλά και μάλιστα σε ασφυκτικό βαθμό. Κλήθηκε να αντιμετωπίσει μία ΑΕΚ που δείχνει πολύ καλά δουλεμένη ομάδα στο κομμάτι της κυκλοφορίας της μπάλας. Κλήθηκε να αντιμετωπίσει μία ομάδα που έχει με διαφορά τις περισσότερες τελικές στο πρωτάθλημα και τον Λιβάι Γκαρσία σε δαιμονιώδη φόρμα.

Τι έκανε λοιπόν ο πρωταθλητής Ελλάδας; Χάρισε... στρέμματα στην «Ένωση» να κάνει το παιχνίδι της, να κυκλοφορήσει την μπάλα, να κάνει τα «τριγωνάκια» της. Ο Εμβιλά είχε «κολλήσει» στους στόπερ, υπήρχε μία τεράστια απόσταση με τον Χουάνγκ, ο Χάμες δεν ήταν αρκετά κοντά στον Νοτιοκορεάτη προσπαθώντας να τα κάνει όλα μόνος του και ο Μπακαμπού ήταν απομονωμένος στην κορυφή της επίθεσης. Μια ομάδα με τις γραμμές της σε πολύ μεγάλες αποστάσεις στο πρώτο ημίχρονο, ήταν απολύτως φυσιολογικό ότι θα εκμεταλλευόταν τον συγκεκριμένο χώρο μία ομάδα που έχει δείξει ότι ξέρει να προκαλεί ζημιές δημιουργικά και εκτελεστικά. Ειδικά όταν της δίνεις... χωράφι για να κάνει το παιχνίδι της!

Από το 46-60’ ο Ολυμπιακός έπαιξε πολύ πιο έξυπνα, οι παίκτες του δεν είχαν τόσο μεγάλες αποστάσεις και κατάφεραν να εγκλωβίσουν την ΑΕΚ. Για να κερδίσεις ένα τέτοιο ματς, όμως, δεν αρκεί π.χ. η διπλή ευκαιρία του Παπασταθόπουλου με τον Γκάρι ή να περιμένεις να κάνει ένα λάθος ο φανερά επηρεασμένος από την 15νθήμερη απουσία του από τη δράση, Ντομαγκόι Βίντα.

Ο Μίτσελ δεν είχε πολλές επιλογές για το αρχικό σχήμα. Ήταν λογικό να πάει με την ενδεκάδα της Λεωφόρου. Σίγουρα προκαλεί απορία το γεγονός ότι αποφάσισε να βάλει τον - με μόλις δύο προπονήσεις και προερχόμενο από μυικό τραυματισμό - Γκάρι Ροντρίγκες (ασχέτως αν ήταν μέσα στη μεγάλη φάση του 74’) αντί του Μασούρα που έδειχνε να πατάει καλύτερα όσο περνούσε η ώρα ή ότι επανέφερε τον Αγκιμπού μετά από... ένα μήνα στο χορτάρι (τελευταία φορά στο 1-2 από τον ΠΑΟΚ).

Θα μπορούσε να πει κάποιος ότι ήθελε να φρεσκάρει την ομάδα του. Δεκτόν!

Όπως και να ‘χει, αυτό που μένει στο τέλος της ημέρας είναι ότι επειδή δεν θα ξαναδώσει τέτοιο μεγάλο ματς μέσα στο 2022, ο Ολυμπιακός ολοκληρώνει ένα ημερολογιακό έτος, παρουσιάζοντας μία εικόνα στο Καραϊσκάκη που δεν είναι τιμητική για τον ίδιο.

Τον είχαμε συνηθίσει κυριαρχικό, επιβλητικό και να τρομάζει ο αντίπαλος. Το έκανε σε μεγάλο βαθμό πριν από ένα μήνα κόντρα στον ΠΑΟΚ, ο οποίος βρισκόταν τότε σε κακή περίοδο και είχε κατέβει στον Πειραιά με ένα σωρό απουσίες. Και πάλι όμως, δεν πήρε τίποτα και έμεινε με την εμφάνιση.

Ο Εμβιλά τα είπε πολύ σωστά: « Πρέπει να βελτιώσουμε την προσωπικότητα μας σε αυτά τα παιχνίδια και να δείξουμε ότι παίζουμε στην έδρα μας». Δεν χρειάζεται να προσθέσουμε κάτι παραπάνω...

ΥΓ: Ο Άβιλα από παιχνίδι σε παιχνίδι δείχνει ολοένα και περισσότερο να χάνει τη συγκέντρωσή του. Τί ακριβώς είχε στο μυαλό του όταν έκανε δίχως λόγο και αιτία μία παραπάνω ντρίμπλα στη μεσαία γραμμή και οι φιλοξενούμενοι έκλεψαν πανεύκολα, με αποτέλεσμα ο Λιβάι να φτάσει κοντά στο 0-1 στο 16’;