Οι παρόντες, οι απόντες και το περιστατικό Μαρτίνς - Καρβάλιο

Οι απόψεις διίστανται για το περιβόητο αήττητο πρωτάθλημα. Ορισμένοι κάνουν λόγο για ματαιοδοξία σχετικά με το αήττητο. Άλλοι έλεγαν «στο τέλος μετράει το πρωτάθλημα κι ας κάνουμε και ήττες». Πράγματι, η ουσία είναι στο τέλος να κάνει φιέστα στο Καραϊσκάκη και να μην βλέπει φιέστες σε άλλα γήπεδα.

Προσωπικά, δεν μπορούμε να πιστέψουμε ότι ο Ολυμπιακός κινδυνεύει να χάσει το πρωτάθλημα. Και την άποψή μας την έχουμε καταγράψει πολύ πριν τα Χριστούγεννα, έχοντας μπροστά του ο σύλλογος τον «βραχνά» του Κόπα Άφρικα και κατ’ επέκταση τις απουσίες αρκετών ποδοσφαιριστών του σε έναν κρίσιμο Γενάρη.

Ο Ολυμπιακός δεν γοήτευε με τις εμφανίσεις, αλλά είχε το μέταλλο να πάρει τα αποτελέσματα που ήθελε, έστω και με ένα γκολ διαφορά, έστω κι αν χρειαζόταν σε ορισμένες περιπτώσεις ο Βατσλίκ. Ένα μέταλλο που δεν είχαν οι ΠΑΟΚ και ΑΕΚ.

Γνωρίζαμε εξ αρχής, ειδικά μετά τον αποκλεισμό από την Λουντογκόρετς, ότι η χρονιά θα είχε σκαμπανεβάσματα. Και κυρίως δεν θα είχε σχέση με άλλες χρονιές του Πέδρο Μαρτίνς.

Έχοντας λοιπόν κατά νου ότι δεν χανόταν ο φετινός τίτλος για τον Ολυμπιακό, αναπόφευκτα ο επόμενος στόχος για τις εγχώριες διοργανώσεις ήταν να πάρει το Κύπελλο και να σηκώσει αήττητος το πρωτάθλημα. Δεν έχει να κάνει με ματαιοδοξία. Σε ένα τρόπον τινά εξασφαλισμένο αγωνιστικά πρωτάθλημα δεν μπορεί να θεωρείται ματαιοδοξία να πάρει τον τίτλο δίχως να χάσει πουθενά. Αν ήταν «τσίμα-τσίμα» στη βαθμολογία με τον ΠΑΟΚ και την ΑΕΚ, τότε θα συζητούσαμε αποκλειστικά για την κατάκτηση του τίτλου. Δεν μπορούσαμε να καταλάβουμε λοιπόν ορισμένους που έκαναν λόγο ακόμα και για ψύχωση του Ολυμπιακού να το πάρει αήττητος. Δεν τίθεται θέμα ψύχωσης. Ήταν ένας στόχος που θα κρατούσε και τους παίκτες σε εγρήγορση.

Στο «Κλ. Βικελίδης» χάθηκε ο συγκεκριμένος στόχος από έναν Άρη που το έχει στο… αίμα του να «σπάει» αήττητα. Πριν από δύο χρόνια είχε κερδίσει 4-2 τον ΠΑΟΚ και είχε σταματήσει ένα σερί 51 αγώνων που δεν είχε χάσει ο «Δικέφαλος». Ο Ολυμπιακός σταμάτησε στα 31 παιχνίδια.

Η αλήθεια είναι ότι λαμβάνοντας υπόψη την εικόνα που παρουσιάζει φέτος ο Ολυμπιακός, δεν ήταν και τόσο εύκολο να διατηρήσει το αήττητο έως το τέλος της σεζόν. Υπήρχαν στιγμές που οι Πειραιώτες γλίτωναν μία γκέλα λόγω ανικανότητας του αντιπάλου στην τελική προσπάθεια ή λόγω του Βατσλίκ.

Σε σχέση με τα όσα είδαμε στο Χαριλάου, ας επικεντρωθούμε σε κάποια επιμέρους μέρη του αγώνα, αλλά και… εκτός αγώνα. Πρώτον, φάνηκε ότι ο Πιερ Κούντε μπήκε στην αποστολή για τυπικούς λόγους, γιατί αλλιώς δεν μπορούσε να συμπληρωθεί 20άδα. Οπότε δεν αλλάζει κάτι ενόψει καλοκαιριού για τον Καμερουνέζο. Δεύτερον, η είσοδος του Ανδρούτσου στο 83’ και η χρησιμοποίησή του στο αριστερό άκρο της άμυνας δεν αλλάζει κάτι σε σχέση με όσα γνωρίζαμε για το μέλλον του. Τρίτον, ο Ονιεκούρου έμεινε στην Αθήνα. Παραμονή του Αστέρα Τρίπολης είχε παραπονεθεί για ενοχλήσεις. Με τον Άρη κρίθηκε πάλι ανέτοιμος. Και το ερώτημα που γεννάται είναι το εξής: Ο Ονιεκούρου θα είναι διαθέσιμος (ή «διαθέσιμος») αν η 1^η αγωνιστική των πλέι οφ βρει γηπεδούχο τον Ολυμπιακό την ερχόμενη Κυριακή (13/3);

Σε ό,τι έχει να κάνει με τους ποδοσφαιριστές που αγωνίστηκαν, ο Ελ Αραμπί ξεμπούκωσε και ήταν το καλύτερο νέο της βραδιάς. Το έψαχνε σαν τρελός το γκολ από τις αρχές του 2022. Βέβαια, αν αύριο γινόταν ο πρώτος ημιτελικός Κυπέλλου με τον ΠΑΟΚ, το πιθανότερο είναι να βλέπαμε τον Τικίνιο στο αρχικό σχήμα. Ο Μαρτίνς ξεκάθαρα θεωρεί ότι ο Τικίνιο είναι σε καλύτερη κατάσταση.

Ο Κίτσος σε σχέση με το παιχνίδι με τον ΟΦΗ είδε ότι έχει πολύ δρόμο να διαβεί. Εννοείται, ότι έχει ένα πολύ ελκυστικό «πακέτο» και ορθώς ο Μαρτίνς επενδύει πάνω του. Αν δεν κάνει τώρα τα λάθη σε αδιάφορα βαθμολογικές παιχνίδια, πότε θα τα κάνει; Στα πλέι οφ θα μετρήσει τις δυνάμεις του, θα πάρει κι άλλες ευκαιρίες, θα φάει και τα… μούτρα του όπως κάθε παιδί στην ηλικία του (σ.σ. λίγες φορές τα έφαγε ο Τσιμίκας;), αλλά περισσότερα θα δούμε από τη νέα σεζόν. Κι αυτό, γιατί θα έχει περάσει και τον «Γολγοθά» της καλοκαιρινής προετοιμασίας με την πρώτη ομάδα.

Ο Εμβιλά είναι ο μοναδικός που δεν συμμετέχει σε επίπεδο ενδεκάδας στο κομμάτι του ροτέισον. Βασικός σε τέταρτο συνεχόμενο ματς σε διάστημα 10 ημερών. Μήπως θα έπρεπε να προφυλαχθεί;

Και τέλος ο Ζοάο Καρβάλιο. Ήταν «ζωηρός» ο Πορτογάλος. Έγινε εκείνη η φάση με την κίτρινη κάρτα στο 35’, επειδή εμπόδισε τον αντίπαλό του να εκτελέσει ένα γρήγορο φάουλ και του χάλασε το μυαλό. Δεν μπορεί να εξηγηθεί διαφορετικά το γεγονός, όταν ξαναστήθηκε η μπάλα για να εκτελεστεί το φάουλ, ο Καρβάλιο την κλότσησε, θέλοντας να δείξει ότι η παράβαση είχε γίνει κάποια μέτρα πιο πίσω.

Σε εκείνο το σημείο ο Μαρτίνς σήκωσε αμέσως για ζέσταμα τον Μαντί Καμαρά, φοβούμενος ότι από τα νεύρα του μπορεί να αποβληθεί. Ο Αφρικανός μπήκε τελικά στο 43’, οκτώ λεπτά μετά το περιστατικό του Καρβάλιο. Ο Πορτογάλος μεσοεπιθετικός έδειχνε ξαφνιασμένος με την απόφαση του Μαρτίνς, ενώ όταν πήγε στον πάγκο δεν έδωσε το χέρι στον προπονητή του μπροστά σε όλο τον κόσμο και στις κάμερες. Προφανώς διαφωνούσε με την αλλαγή του.

Θα μπορούσε να πει κάποιος ότι η αντικατάστασή του θα μπορούσε να γίνει στο ημίχρονο, καθώς φαινόταν ότι ο Καρβάλιο είχε εν μέρει ηρεμήσει σε αυτό το διάστημα των 8 λεπτών που μεσολάβησε από την κίτρινη κάρτα μέχρι την είσοδο του Μαντί. Όχι τίποτε άλλο, αλλά για να αποφευχθεί το περιστατικό με την άρνηση του Καρβάλιο να δώσει το χέρι στον Μαρτίνς και να μην ξεκινήσει μία κουβέντα για το ποιος από τους δύο έχει δίκιο ή άδικο.

Ενα είναι το σίγουρο: Ο Μαρτίνς το έκανε για να τον προστατεύσει. Και προφανώς ο Καρβάλιο θα έπρεπε να το καταλάβει. Σε δεύτερο χρόνο έρχεται το τάιμινγκ της αλλαγής και αν έπρεπε να τον αντικαταστήσει στο ημίχρονο. Δεν είναι ωραία εικόνα ένας ποδοσφαιριστής να μην δίνει το χέρι στον προπονητή του, ακόμα κι αν νιώθει αδικημένος. Τα όποια παράπονα μπορεί να έχει, δεν τα εκφράζει σε… δημόσια θέα, αλλά πίσω από τις κλειστές πόρτες των αποδυτηρίων.