Πένθος, «βόμβες» και προβληματισμοί

Θα ξεκινήσω το άρθρο αποχαιρετώντας μια από τις τελευταίες εμβληματικές μορφές του ελληνικού ποδοσφαίρου, τον τεράστιο Γιάννη Μαντζουράνη, τον πασίγνωστο «Εθνικάρα» των ελληνικών γηπέδων. Κυρ Γιάννη, μαζί σου έκλεισε ένα μεγάλο κεφάλαιο μιας ολόκληρης εποχής στην οποία το ελληνικό ποδόσφαιρο της φανέλας, της τιμής και των μεγάλων άσων της δεκαετίας του ’70 πέρασε τον επαγγελματισμό αλλά εσύ παρέμεινες εκεί. Πιστός στη φανέλα του αγαπημένου σου Εθνικού αλλά και της Εθνικής Ελλάδας. Με αισθήματα αγνά, ανιδιοτελή, ρομαντικά. Ίσως και να ήσουν ο τελευταίος των ρομαντικών της μπάλας. Καλό ταξίδι σου…

Σε ό,τι αφορά την πρεμιέρα του πρωταθλήματος, o Ολυμπιακός, παρά το γεγονός ότι είχε ρεσιτάλ χαμένων ευκαιριών στο δεύτερο ημίχρονο, έδειξε ότι έχει πολύ δρόμο να διανύσει αν θέλει να φτάσει σε επιθυμητά επίπεδα απόδοσης και αποτελεσμάτων. Μεγάλη πληγή τα άκρα του μπρος και πίσω. Δεν ξέρω πόσο χρόνο μπορεί να χρειαστούν οι Καρμπόβνικ, Ονιεκούρου, Λόπες για να αφομοιώσουν το παιχνίδι του Μαρτίνς, όμως αν δεν μπουν γρήγορα στο πνεύμα, ο πρωταθλητής θα έχει δυσκολίες και σε επόμενα ματς με πολύ κλειστές άμυνας αντιπάλων. Έλειψαν και οι δύο Καμαρά και ολοκληρώθηκε το κακό. Το θετικό είναι ότι δημιουργεί πολλές ευκαιρίες, οπότε τα γκολ είναι θέμα χρόνου να έρθουν. Όσο για τον Ατρόμητο, στο πρώτο μέρος ήταν υποδειγματικό το παιχνίδι του, αλλά στο β’ μέρος απαράδεκτο με συνεχείς διακοπές και καθυστερήσεις κάθε είδους. Αλλά, είπαμε, ο σκοπός αγιάζει τα μέσα…

Για τον ΠΑΟΚ καμία έκπληξη. Χωρίς μεταγραφές, με πολλά κενά, αποδείχθηκε άξιος της μοίρας του. Τα «παιχνίδια μυαλού» και δήθεν συσπείρωσης που κάνει ο Λουτσέσκου ανήκουν σε παλιές, ξεπερασμένες εποχές…

Η ΑΕΚ, παρά το αρχικό 2-0, δυσκολεύτηκε πολύ κόντρα στον Ιωνικό που έχασε τα άχαστα μέχρι να μείνει με παίκτη λιγότερο. Στο β’ ημίχρονο κάτι ότι η «Ένωση» έπαιζε με παίκτη παραπάνω, κάτι ότι μπήκε ο Τσούμπερ και έδωσε αποτελεσματικότητα και ποιότητα, την οδήγησαν σε άνετη νίκη. Πάσχει πολύ στην αμυντική λειτουργία της. Και δεν καταλαβαίνω αυτήν την εμμονή στον Αραούχο…

Όσο για τον Παναθηναϊκό, σίγουρα γράφτηκαν και υπερβολές, καθώς ο Απόλλων δεν αποτελεί μέτρο σύγκρισης, ειδικά μάλιστα από το γεγονός ότι αγωνιζόταν με 10 παίκτες για περισσότερη από μισή ώρα, όμως είχε πολλά στοιχεία στο παιχνίδι του που σίγουρα του έλειπαν τα προηγούμενα χρόνια. Περισσότερο απ’ όλα δείχνει ότι απέκτησε παίκτες με ποιότητα. Ειδικά αυτός ο Βραζιλιάνος Βιτάλ και πολλά καντάρια μπάλα γνωρίζει και τους «πράσινους» μπορεί να σουλουπώσει και τον Καρλίτος μπορεί να αξιοποιήσει. Γιατί αυτός είναι ο βασικός φορ του ΠΑΟ και όχι το «καμένο χαρτί» που λέγεται Μακέντα. Το βέβαιο είναι πως οι «πράσινοι» δεν θα είναι ο εύκολος μέχρι πέρσι αντίπαλος για κανέναν. Δεν λέω ότι θα πρωταγωνιστήσουν, αλλά σίγουρα θα παίξουν ρόλο στην πρώτη τετράδα, γιατί εκτός των άλλων έχουν φέτος και κανονικό προπονητή…