Το πιο ταιριαστό και δίκαιο φινάλε

Το όνειρο πολλών εκατομμυρίων ποδοσφαιρόφιλων ανά τον κόσμο δεν είναι πια όνειρο από χθες το βράδυ. Η μεγάλη επιθυμία και οι ασυνήθιστοι οιωνοί έδωσαν τη θέση τους στην πραγματικότητα, με την Αργεντινή ξανά παγκόσμια πρωταθλήτρια 36 ολόκληρα χρόνια μετά και τον Λιονέλ Μέσι να έχει πλέον στην τροπαιοθήκη του το μοναδικό κύπελλο που έλειπε από τη λαμπερή και πλούσια συλλογή του.

Η ομάδα ειδικών συνθηκών που έστησε τα τελευταία χρόνια ο Λιονέλ Σκαλόνι έφτασε στο τέλος της διαδρομής της, έχοντας πετύχει περισσότερα απ’ όσα θα περίμενε και ο πιο αισιόδοξος οπαδός της. Πήρε αρχικά το Κόπα Αμέρικα -και μάλιστα μέσα στο «σπίτι» της ποδοσφαιρομάνας Βραζιλίας- και στη συνέχεια έφτασε μέχρι τέλους, παίρνοντας στα ίσα τα σκήπτρα από τα χέρια της Γαλλίας, με μπροστάρη τον κατά πάσα πιθανότητα καλύτερο παίκτη όλων των εποχών.

Τη χρειαζόταν αυτή την κούπα ο Λέο. Και τη χρειαζόταν για πολλούς λόγους. Με πρώτο και καλύτερο -για τον ίδιο- να δικαιώσει τις ελπίδες και τις προσδοκίες που είχε εναποθέσει πάνω του ένα ολόκληρο έθνος. Ο Μέσι θα μπορούσε να έχει επιλέξει πολύ νωρίς στην καριέρα του να αγωνίζεται με το εθνόσημο της Ισπανίας και θεωρητικά το Μουντιάλ που κέρδισε χθες θα είχε έρθει πολύ νωρίτερα για τον ίδιο, ίσως και παραπάνω από μία φορά.

Όμως δεν το έκανε. Είναι και νιώθει Αργεντινός και δεν θα μπορούσε να έχει επιλέξει κάτι διαφορετικό. Μια τέτοια επιλογή, βλέπετε, δεν είναι στον χαρακτήρα του. Αυτό, βέβαια, αυτομάτως σήμαινε ότι ο δρόμος μέχρι τη μουντιαλική κούπα θα ήταν πολύ πιο δύσβατος. Διαχρονικά, η Αργεντινή καταφέρνει να κατακτήσει το βαρύτιμο τρόπαιο με συγκεκριμένο τρόπο: με ομάδα ειδικών συνθηκών, όπως γράψαμε και παραπάνω.

Ήτοι, με ηγέτη έναν σούπερσταρ, έναν τερματοφύλακα που θα σώζει την κατάσταση στις κρίσιμες στιγμές, έναν δύο ακόμη ποιοτικούς επιθετικογενείς παίκτες και πολλά… τρεχαντήρια. Το έκανε το ’78 με τον Κέμπες, το ’86 με τον Μαραντόνα και τώρα με τον Μέσι. Τους άλλους ρόλους τους ανέλαβαν αυτήν τη φορά ο Εμιλιάνο Μαρτίνες, που και χθες έσωσε τετ α τετ στο 120’ και έπιασε πάλι πέναλτι, ο Άνχελ Ντι Μαρία που όσο άντεξαν τα ταλαιπωρημένα πόδια του ήταν MVP του αγώνα, και οι Ροντρίγκο Ντε Πολ, Αλέξις Μακ Κάλιστερ, οι οποίοι σε αυτό το Μουντιάλ έτρεξαν περισσότερο και από… μαραθωνοδρόμους.

Φυσικά, η αξία του ηττημένου δίνει δόξα στον νικητή. Η χθεσινή Γαλλία ήταν μεν για 80 λεπτά φάντασμα του γνωστού ποιοτικού εαυτού της, ωστόσο όταν το… αδάμαστο άτι που ακούει στο όνομα Κιλιάν Εμπαπέ εκμεταλλεύτηκε το μοναδικό δώρο των Αργεντινών μέχρι εκείνο το σημείο (το πέναλτι που έκανε ο κακός χθες Οταμέντι) είδαμε άλλο παιχνίδι. Δεν είναι υπερβολή να ειπωθεί ότι χθες η Αργεντινή νίκησε τον Εμπαπέ και όχι τη Γαλλία, διότι ο σταρ της Παρί ήταν αυτός που άλλαξε όλο το ματς στο φινάλε του και κράτησε μέσα σε αυτό τους «μπλε».

Ωστόσο, έστω και με τον δραματικό τρόπο στον οποίο μας συνήθισε η «αλμπισελέστε» σε αυτό το Μουντιάλ, η Ιστορία έγραψε Αργεντινή. Και μαζί με αυτήν χάρισε στον Λιονέλ Μέσι αυτό που του χρωστούσε, μετά τις παλαιότερες ηχηρές αποτυχίες σε Κόπα Αμέρικα και Παγκόσμιο Κύπελλο. Οι συγκρίσεις για τον κορυφαίο όλων των εποχών φυσικά θα συνεχιστούν, ωστόσο τα κεκτημένα του «κοντού» είναι πια πολύ τρανταχτά για να αντικρουστούν…