Αγαπημένο μου 1-0...

Το Μαρόκο αδίκησε τον εαυτό του. Καλή ομάδα, δουλεμένη, δεμένη, με ψυχή, καλή κυκλοφορία και πολύ γρήγορη, αλλά χωρίς κάτι πολύ βασικό στο ποδόσφαιρο. Δεν έχει το γκολ. Στο παιχνίδι σήμερα με την Πορτογαλία έδειξε ότι άξιζε κάτι καλύτερο από τις δύο ήττες και τον αποκλεισμό του από τη συνέχεια της διοργάνωσης.

Βλέπετε η ανόητη ήττα από το Ιράν κόστισε και με το παραπάνω, αφού τουλάχιστον στα χαρτιά, δεν γινόταν να κτυπήσει μια από τις Πορτογαλία και Ισπανία. Όταν έχεις στον όμιλο την πρωταθλήτρια Ευρώπης και μια παγκόσμια πρωταθλήτρια, τότε εκτός από μπαλάρα, δεν πρέπει να δώσεις δικαιώματα, να εκμεταλλευτείς και τη μισή ευκαιρία που θα σου δοθεί και φυσικά να έχεις τη τύχη με το μέρος σου.

Αν δει κανείς τον αγώνα με την Πορτογαλία και δεν γνωρίζει ποδόσφαιρο, θα νομίζει ότι η μεγάλη ομάδα ήταν το Μαρόκο που έπεσε θύμα έκπληξης. Αυτός ο Αμραμπάτ που κάποτε ήθελε ο Ολυμπιακός οργίασε και σήμερα. Ήταν ο παίκτης που πόνεσε την πορτογαλική άμυνα αλλά που δεν έφθανε για το θαύμα, παρά το γεγονός ότι σε τρεις περιπτώσεις οι Μαροκινοί άγγιξαν την ισοφάριση από την αργοκίνητη άμυνα του Σάντος.

Όσο για την Πορτογαλία; Κλασική ομάδα… Σάντος. Η ομάδα του… μισού μηδέν! Η ομάδα που είτε παίζει με τη Ρεάλ Μαδρίτης είτε κόντρα στη Δόξα Πειραιά, δεν αλλάζει νοοτροπία και τακτική. Ένα γκολ και μετά πίσω να το κρατήσουμε. Για το γκολ δεν θα σκάσουμε να το βάλουμε. Και η ισοπαλία καλή είναι. Και μπορεί αυτή η πρακτική να έπιασε στο τελευταίο Euro το 2016 στην Γαλλία, όμως δεν νομίζω ότι μπορεί να φθάσει για να πάει ψηλά η Πορτογαλία και στο Μουντιάλ. Βέβαια στο ποδόσφαιρο ποτέ μη λες ποτέ. Όμως η Πορτογαλία είσαι, δείξε μου και κάτι...

Έβλεπα το παιχνίδι σήμερα και μου ήρθαν στο νου εικόνες από το Euro της Γαλλίας. Εκεί όπου η Πορτογαλία πέτυχε ένα μοναδικό ρεκόρ: πήρε το στέμμα με έξι ισοπαλίες σε 7 ενενηντάλεπτα! Δεν έχει ξαναγίνει στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο. Σε κανονική διάρκεια αγώνα νίκησε μόνο την Ουαλία με 2-0 στον ημιτελικό. Πέρασε μόλις και μετά βίας σαν τρίτη (μια από τις καλύτερες τέσσερις μεταξύ των έξι) από έναν εύκολο σχετικά όμιλο, με τρεις ισοπαλίες σε ισάριθμα παιχνίδια και αντιπάλους την Ισλανδία (1-1), την Αυστρία (0-0) και την Ουγγαρία (3-3).

Στο γύρο των «16» με την Κροατία ήρθε ισόπαλη 0-0 στα 90 λεπτά και νίκησε 1-0 στην παράταση. Στους «8» με αντίπαλο την Πολωνία ήρθε ισόπαλη 1-1 στα 120 λεπτά και νίκησε στα πέναλτι 5-3. Στον ημιτελικό όπως είπαμε νίκησε 2-0 την Ουαλία (η μοναδική νίκη σε 90 λεπτά) και στον τελικό με την Γαλλία ήρθε 0-0 στην κανονική διάρκεια και νίκησε 1-0 με γκολ στο 119’ της παράτασης)!

Τώρα η ομάδα του Σάντος ξεκίνησε με ισοπαλία 3-3 απέναντι στην Ισπανία και νίκησε με πολύ κόπο και ιδρώτα το Μαρόκο 1-0, παρά το γεγονός ότι προηγήθηκε μόλις στο 4’. Όμως η νοοτροπία δεν αλλάζει. Όλοι πίσω να κρατήσουν το 1-0 και βλέπουμε. Και μπορεί αυτή την τακτική να την ακολουθήσει μια μικρή ποδοσφαιρικά χώρα όπως η Ελλάδα το 2004, αλλά η Πορτογαλία των ακριβοπληρωμένων, του Κριστιάνο, του Μπερνάντο Σίλβα, του Μουτίνιο, του Ρουί Πατρίσιο ή του (μέγιστου αληταρά) Πέπε, δεν λέει. Όσο κι αν λατρεύω κι εκτιμώ τον Φερνάντο Σάντος …