Το αιώνιο «μπλέξιμο»

Διαρκώς καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι «δεν πάει πιο κάτω» για το ελληνικό ποδόσφαιρο και κάθε φορά γίνεται κάτι που επιβεβαιώνει ότι το «βαρέλι δεν έχει πάτο». Μπορεί να θεωρηθεί ως αποκορύφωμα ανοργανωσιάς και προχειρότητας η αδυναμία να διοργανωθεί ο τελικός του Κυπέλλου Ελλάδας από την ΕΠΟ εντός των προκαθορισμένων ημερομηνιών της σεζόν, αλλά ουδείς αμφιβάλλει ότι σύντομα μπορεί να συμβεί κάτι άλλο, ακόμη χειρότερο. Για να αποδειχθεί ξανά με κάποιον διαφορετικό-απίθανο τρόπο πως κάνουμε ό,τι περνά από χέρι μας προκειμένου να απομακρυνόμαστε κι άλλο από το διεθνές ποδοσφαιρικό περιβάλλον. Και όχι μόνο σε επίπεδο αγωνιστικών διακρίσεων, για την εθνική ομάδα και για τους συλλόγους, αλλά σε οτιδήποτε έχει να κάνει με τα στοιχειώδη.

Αυτό που διαχρονικά δημιουργεί αδιέξοδα, εντάσεις, συγκρούσεις και τελικά την πλήρη κατάρρευση είναι η εμπλοκή των παραγόντων των ισχυρότερων ομάδων στις εκάστοτε διοικητικές μορφές των ποδοσφαιρικών φορέων. Η επιρροή στην ΕΠΟ ήταν πάντοτε ένα μεγάλο ζητούμενο για τους «μεγάλους», πολλές φορές με τρόπο που ξεπερνούσε κάθε όριο. Το παρασκήνιο ήταν πάντοτε το μεγάλο εμπόδιο για την πρόοδο του ελληνικού πρωταθλήματος, με διάφορους «μεσάζοντες» να εκμεταλλεύονται αυτές τις εχθρικές συνθήκες και την προσπάθεια επιβολής, δημιουργώντας «τρύπες» που ήταν αδύνατο να επουλωθούν. Κύριο «όπλο» δράσης, ο έλεγχος της διαιτησίας, κάτι που θα μπορούσε να συμβεί μόνον εάν «ήταν υπό έλεγχο» οι ίδιες οι διοικήσεις τόσο της Ομοσπονδίας όσο και της διοργανώτριας αρχής του πρωταθλήματος. Αυτή η τακτική έχει προκαλέσει την αντίστροφή μέτρηση για την τύχη του ποδοσφαίρου στη χώρα μας σε σχέση με τον διεθνή ανταγωνισμό. Διότι μπορεί παντού να υπάρχουν ισχυρά κλαμπ που διατηρούν δυνατές σχέσεις με τους εγχώριους φορείς και επηρεάζουν καταστάσεις, αλλά αυτό το «μπάχαλο» της Ελλάδας σπάνια μπορεί να το συναντήσει κάποιος ακόμη και σε κράτη που είναι λιγότερο προηγμένα σε ποδοσφαιρικό επίπεδο.

Η «ομπρέλα» ΦΙΦΑ, ΟΥΕΦΑ… έσπασε

Η ανάγκη «ειρήνης» και περιορισμού της αντιπαλότητας μόνον εντός των αγωνιστικών γραμμών έχει κριθεί εδώ και… χρόνια απολύτως αναγκαία. Και επειδή ουδέποτε μπόρεσε να εφαρμοστεί στην πράξη με εντιμότητα, ζητήθηκε η συνδρομή και ο έλεγχος των διεθνών φορέων: της ΦΙΦΑ και της ΟΥΕΦΑ. Έγιναν προσπάθειες, συσκέψεις, συμφωνίες, «Βig 4» κ.ο.κ. Δόθηκαν υποσχέσεις. Δεν τηρήθηκαν ή διαλύθηκαν με την πρώτη «στραβή». Ως συνήθως. Μεγάλες είναι και οι κρατικές ευθύνες, διότι όλα τα χρόνια γίνονται συμβιβασμοί, παρεμβάσεις, αλλά και επιδεικτικές απουσίες από σοβαρά θέματα. Με χρήση του αυτοδιοίκητου κατά το δοκούν. Με νομοθετικές ενέργειες που ουδέποτε αποδείχθηκαν χρήσιμες και ουσιαστικές.

Τα προηγούμενα χρόνια τον έλεγχο είχε, όπως τον κατηγορούσαν οι ομάδες που έχαναν από εκείνον τους τίτλους, ο Ολυμπιακός. Τις περισσότερες φορές, βέβαια, η αγωνιστική απόστασή του από τους ανταγωνιστές ήταν τόσο μεγάλη, που οτιδήποτε λεγόταν έμοιαζε με ανέκδοτο. Φυσικά και ο Ολυμπιακός δεν είναι αμέτοχος σε αυτό το αδιέξοδο στο οποίο έχει οδηγηθεί το ποδόσφαιρο, με την πλήρη απαξίωση ολόκληρου του προϊόντος. Μόνο που τα τελευταία χρόνια, με τη λεγόμενη «εξυγίανση» στο ποδοσφαιρικό προσκήνιο, η κατάσταση έχει ξεφύγει εντελώς.

Φτάνει πια με τις Ενώσεις

Η διοίκηση της ΕΠΟ έφτασε στο σημείο να μην μπορεί να διοργανώσει στην ώρα του έναν τελικό. Έμπλεξε με το θέμα της έδρας και εκτέθηκε ανεπανόρθωτα, για ακόμη μία φορά. Αντιμετώπισε τον τελικό του κορυφαίου θεσμού που έχει υπό την αιγίδα της σαν να ήταν ένας αγώνας γειτονιάς. Σαν ένα παιχνίδι όπου θα κρινόταν ο κυπελλούχος κάποιας από τις Ενώσεις που την απαρτίζουν. Αλλά από τις διοικήσεις της Ομοσπονδίας δεν περιμένει κανείς πολλά πράγματα, ειδικά όταν για τη συγκεκριμένη έχει ειπωθεί δημοσίως από ιδιοκτήτη μεγάλης ΠΑΕ ότι «αυτός ο πρόεδρος είναι δικός μας».

Αυτό, όμως, δεν μπορεί να συνεχιστεί. Δεν γίνεται να συνεχιστεί. Άλλο αν δεν διαφαίνεται στον μακρινό ορίζοντα ότι κάτι θα διαφοροποιηθεί επί της ουσίας. Όμως, αυτό που μπορεί να γράψει ή να σχολιάσει κάποιος που πραγματικά ενδιαφέρεται για το ποδόσφαιρο, για τον υγιή ανταγωνισμό και για την πρόοδο του ίδιου του σπορ, είναι απλά ότι «δεν πάει άλλο».

Δεν μπορεί να συνεχιστεί η ιστορία με τις κρατικές παλινωδίες, με τις υπό έλεγχο διοικήσεις των φορέων, με τη δύναμη που αποκτούν οι περίφημες Ενώσεις και οι πρόεδροί τους, επειδή εκλέγουν τις εκάστοτε διοικήσεις στην ΕΠΟ. Με τους «μεσάζοντες» να καραδοκούν και να επιδιώκουν την εύνοια των ισχυρών για να τους τάζουν τον έλεγχο.

Αλλάξτε τις προκηρύξεις και τα καταστατικά. Βρείτε λύσεις που εφαρμόζουν σε άλλες χώρες της Ευρώπης και διατηρούν σε υψηλό επίπεδο την αξιοπιστία των πρωταθλημάτων.

Ιδιοκτήτες, ώρα μηδέν…

Αλλά κυρίως: Πάρτε το αλλιώς οι ιδιοκτήτες των μεγάλων ομάδων. Οδηγηθείτε σε πραγματική συναίνεση για το δικό σας όφελος. Για να υπάρχει ένα αξιόλογο πρωτάθλημα στην Ελλάδα, να το χαίρεται ο κόσμος, να πηγαίνει στα γήπεδα (δεν έβγαλε o Covid τον κόσμο από τα ελληνικά γήπεδα, ας μη γελιόμαστε, είχε αποτραβηχτεί ο φίλος του ποδοσφαίρου πολύ πριν από την πανδημία), να βρίσκονται λύσεις σε απλά ζητήματα όπως η διοργάνωση ενός τελικού Κυπέλλου. Χωρίς τις τελευταίες ημέρες να γινόμαστε διεθνώς ρεζίλι με όσα συμβαίνουν, με τις διαφωνίες λίγες μέρες πριν από τον τελικό για την ημερομηνία και την έδρα... Και τελικά με την απόφαση αναβολής να επιτείνεται η αίσθηση ανικανότητας των υπευθύνων, για τους οποίους οι παράγοντες των μεγάλων ομάδων δεν μπόρεσαν ποτέ να συμφωνήσουν σε κάτι απλό: δεν θα έπρεπε καν να τους γνωρίζουν, δεν θα έπρεπε καν να ασχολούνται μαζί τους. Οι τεχνοκράτες επικεφαλής του ποδοσφαίρου ή άνθρωποι του χώρου που προκαλούν τον γενικό σεβασμό, όπως συμβαίνει σε άλλα κράτη, δεν είναι τόσο δύσκολες λύσεις. Αλλά για να υπάρξουν λύσεις πρέπει να προηγηθεί έντιμη συζήτηση μεταξύ των ομάδων. Κι αυτό στο ελληνικό ποδόσφαιρο δεν υπάρχει. Ούτε για την ΕΠΟ, για τη διαιτησία, για τη Σούπερ Λίγκα, για οποιαδήποτε απόφαση. Η αδυναμία διοργάνωσης του τελικού δεν είναι κάτι που προξενεί έκπληξη σε ένα τέτοιο περιβάλλον. Προς το φυσιολογικό μοιάζει…