Ολυμπιακός: Κινήσεις επίθεσης από την αρχή χωρίς τέλος

Για μία ακόμη φορά, όπως στο Βουκουρέστι, στο Μάλμε και με την Μπράγκα ο Ολυμπιακός δε δέχτηκε γκολ σε ευρωπαϊκό παιχνίδι του. Δεν είναι μικρό πράγμα να έχει κρατήσει ανέπαφη εστία στα τέσσερα από τα έξι παιχνίδια του στο Europa League, ενώ σε αυτό με τη Ρέιντζερς δέχτηκε ένα και στη Γαλλία από τη Λιόν δύο, στη μοναδική ήττα του. Όμως με εξαίρεση τον αγώνα κόντρα στους Πορτογάλους, με τα γκολ στο δεύτερο μέρος, ο Ολυμπιακός δυσκολεύεται να βρει τα γκολ, ενώ στα μισά από τα παιχνίδια του δεν έχει σκοράρει.

Κόντρα στην Τβέντε το σχήμα του Ολυμπιακού ήταν από την αρχή επιθετικό. Με μπακ τον Ροντινέι, στα πλάγια Γουίλιαν και Ζέλσον, τον Κωστούλα μαζί με τον Ελ Κααμπί μπροστά. Κι όσο περνούσε η ώρα ο Χοσέ Λουίς Μεντιλίμπαρ έψαξε με διάφορους τρόπους να φτάσει σε φάσεις και στη νίκη.

Ακόμη και η αλλαγή του Ρέτσου με τον Κάρμο αυτό το νόημα είχε, να βγαίνουν οι μεγάλες μπαλιές του υψηλόσωμου στόπερ στην άλλη άκρη του γηπέδου για να πιεστεί κι άλλο η αντίπαλη άμυνα που όσο το ματς πήγαινε προς το τέλος έβγαζε αδυναμίες από την κούραση. Και από τους τραυματισμούς που την είχαν πληγώσει στο πρώτο μέρος.

Στη συνέχεια ο Βάσκος έφερε μπροστά τον Ροντινέι, με κάλυψη από τον Κοστίνια, άλλαξε πλευρά τον Ζέλσον που είχε χαθεί στα δεξιά, ενώ πέρασε και δεύτερο κλασικό φορ, τον Γιάρεμτσουκ για το 4-4-2 και τη φουλ επίθεση. Τότε που έγιναν φάσεις, γιατί δεν ήταν μόνο η μεγάλη χαμένη ευκαιρία του Ζέλσον, υπήρξαν κι άλλες προϋποθέσεις. Όπως το γύρισμα του Ουκρανού στην περιοχή, εκεί όπου δεν ήταν κανείς από τους άλλους επιθετικούς ή η κεφαλιά του ανενόχλητου Μπιανκόν. Που κι αυτός... επιθετική αλλαγή ήταν.

Το πρόβλημα με την Τβέντε μπροστά ήταν η απόδοση των παικτών. Μόνο ο Κωστούλας έπαιξε καλά. Κι ο Ροντινέι όταν έγινε εξτρέμ. Εάν δεν φτάνουν σε καλό επίπεδο περισσότεροι, το πρόβλημα μεγεθύνεται. Σε παραγωγή και εκτέλεση. Στον πάγκο ήταν δύο ακραίοι που σε κανονικές συνθήκες θα περίμενε κανείς να πάρουν χρόνο σε ένα τέτοιο ματς, τουλάχιστον όσο πλησίαζε προς το τέλος του, αλλά ούτε ο Μασούρας ούτε ο Βέλντε έχουν πείσει πως θα μπορούσαν να κάνουν τη διαφορά.

Ο Μεντιλίμπαρ έχει δείξει ότι μπορεί ανά πάσα στιγμή να βρίσκει λύσεις σε κάθε αναποδιά και να αξιοποιεί όλο το ρόστερ, αλλά σε αρκετές περιπτώσεις συναντά και μεγάλα εμπόδια. Που δεν έχουν σχέση μόνο με τον αντίπαλο και το πόσο κλειστά ή ανοιχτά παίζει. Το καλό για τον Ολυμπιακό είναι ότι εδώ και καιρό έχει αφήσει πίσω τις ήττες στη σεζόν, αλλά για να κερδίζει χρειάζονται αρκετά πράγματα σε διάρκεια στο επιθετικό μισό του. Κι ο προπονητής πρέπει να ψαχτεί κι άλλο, όσο χρόνο (δεν) έχει στις προπονήσεις, με τους σερί αγώνες και τις αναπόφευκτες απουσίες από παιχνίδι σε παιχνίδι.

Η φετινή χειμερινή δραστηριότητα προφανώς και δεν υπάρχει λόγος να είναι τόσο ευρεία όσο η περσινή, αλλά η κινητικότητα που είχε προσχεδιαστεί από τους προηγούμενες μήνες και σε άλλες συνθήκες δεν φαίνεται ότι θα ατονήσει. Και το ματς με τους Ολλανδούς ήταν ένα πεδίο «αναθέρμανσης».