Παναγιώτης Κελεσίδης: «Αυτό ήταν το μαράζι του Συνετόπουλου στον Ολυμπιακό»

Ο Παναγιώτης Κελεσίδης μιλάει στο «ΦΩΣ» και στον Θέμη Σινάνογλου για τον κολλητό του συμπαίκτη Τάκη Συνετόπουλο.

Παναγιώτης Κελεσίδης: «Αυτό ήταν το μαράζι του Συνετόπουλου στον Ολυμπιακό»

Συνέντευξη στον ΘΕΜΗ ΣΙΝΑΝΟΓΛΟΥ

Ο Παναγιώτης Κελεσίδης ήταν ο κολλητός του Τάκη Συνετόπουλου. Τον έζησε από πολύ κοντά, ως και στο θάνατό του. Μέχρι και οικονομικά του είχε συμπαρασταθεί ο Συνετόπουλος. Και τον τιμάει τον Κελεσίδη που το λέει αυτό.

Η συνέντευξη δημοσιεύτηκε στο «ΦΩΣ» στις 26/3/2019

Θέλω να μου μιλήσεις για τον Συνετόπουλο. Να μου πεις όσα γνωρίζεις.

Ήμασταν πολύ φίλοι εγώ και ο Τάκης. Είχαμε ιδιαίτερη σχέση και οικογενειακές σχέσεις. Κάναμε και διακοπές μαζί, πήγαινα και στο Βόλο. Ως και στο τέλος του. Πήγαινα στο νοσοκομείο και τον έβλεπα στην Αθήνα κάθε μέρα. Να σου πω κάτι; Όποτε είχα πρόβλημα, τον Τάκη έπαιρνα και μου το έλυνε.

Δηλαδή;

Για οικονομικά θέματα μιλάω. Σε δύσκολες στιγμές που πέρασα. Με βοηθούσε.

Παναγιώτη είναι γενναίο αυτό που λες.

Είναι η αλήθεια. Από την πρώτη στιγμή που ήρθα στον Ολυμπιακό, ένα παιδί από την επαρχία ήμουν, αυτός με πλησίασε, μπορώ να σου πω ήταν ο μόνος που με πλησίασε. Με πήγαινε με το αμάξι του και στην προπόνηση. Και μου είχε πει «πρόσεχε εδώ που ήρθες να μην σε φάνε τα μαύρα φίδια»! Γιατί κι αυτός είχε έρθει από επαρχία, και είχε παράπονα.

Τι παράπονα;

Ήταν ένα παιδί-κλειστός χαρακτήρας. Πολύ καλή ψυχή, αγαπιόταν, αλλά άμα δεν σε γούσταρε, δεν σου μίλαγε καν! Δεν ασχολιόταν καν μαζί σου. Σηκωνόταν και έφευγε αρκετές φορές τσατισμένος από επιλογές προπονητών. Είχε ένα μαράζι στον Ολυμπιακό ότι δεν έπαιζε στη θέση που του άρεσε, στη θέση που πίστευε ότι ήταν καλύτερος από κάθε άλλη. Και ειδικά είχε πρόβλημα με τον Πετρόπουλο.

Για λέγε.

Πίστευε ότι ο Πετρόπουλος δεν τον έβαζε λίμπερο για να βάζει τους δικούς του. Ο Συνετόπουλος ήθελε να παίζει λίμπερο, σέντερ μπακ, εκεί του άρεσε, εκεί ήταν καλύτερος. Αλλά επειδή ήταν παικταράς και γρήγορος και μπάλα ήξερε, μπορούσε να παίζει παντού και ήταν το «εργαλείο» των προπονητών, τον έβαζαν πασπαρτού. Και λίμπερο έπαιζε και κόφτης και δεξί μπακ και αριστερό μπακ! Στον Ολυμπιακό πιο πολύ έπαιζε κόφτης γιατί ο Λάκης Πετρόπουλος είχε φέρει τον Γκλέζο και τον στήριζε. Τον είχε βάλει τον Γκλέζο δίπλα στον Σιώκο και δέσανε μαζί, δεν τους άλλαζε, παρά μόνο αν υπήρχε τραυματισμός. Μόνο τότε έβρισκε την ευκαιρία να παίξει στην αγαπημένη του θέση ο Συνετόπουλος. Τσατιζόταν κι έφευγε σου λέω! Ήταν ανεξάρτητος οικονομικά, είχε πάντα χρήματα, ήταν από πλούσια οικογένεια.

Ξέρω ότι του είχε ιδιαίτερη αδυναμία ο Γουλανδρής.

Ο Γουλανδρής είχε τρέλα μαζί του. Τον γούσταρε πάρα πολύ. Του έλεγε συνεχώς να του δίνει λεφτά, του πρότεινε να του πάρει διαμερίσματα! Μιλάμε για παίκτη που είχε πιάσει τον μεγάλο Ρίβα της Εθνικής Ιταλίας και τον είχε σβήσει εδώ όταν νικήσαμε την Κάλιαρι. Μιλάμε για παίκτη που έπιανε τον Κούδα και δεν τον άφηνε να πάρει ανάσα. Ήταν ο άνθρωπος για όλες τις αποστολές. Και ήταν παλικάρι. Δεν φοβόταν με τίποτα. Ήξερε μπάλα, ήταν γρήγορος, ήταν δυνατός, ήταν σκληρός. Ένα μείον μόνο είχε.

Τι μείον;

Δεν ήταν καλός στο ψηλό παιχνίδι.

Από τι πέθανε;

Από την κακιά αρρώστια.

Πού;

Στο στομάχι. Ο Τάκαρος όσο έπαιζε στον Ολυμπιακό δεν έπινε. Καθόλου. Μετά που σταμάτησε το ποδόσφαιρο άρχισε να πίνει πολύ στο Βόλο, για χρόνια, έκαψε τα σωθικά του. Μέχρι το τέλος ήμασταν μαζί. Δεν ξέχασα ποτέ ότι στις δύσκολες στιγμές μου με είχε βοηθήσει οικονομικά. Είχε πολύ καλή ψυχή. Σε λίγους ανοιγόταν. Γιατί όπως σου είπα ήταν ιδιόρρυθμος.

Μικρός τι ομάδα ήταν;

Λένε ότι ήταν Παναθηναϊκός.

Πολλοί παίκτες που έγραψαν ιστορία στον Ολυμπιακό υποστήριζαν άλλη ομάδα μικροί.

Εγώ ξέρω προσωπικά ότι στην αρχή στον Παναθηναϊκό ήθελε να πάει. Όμως δέθηκε πολύ με τον Ολυμπιακό και όποτε παίζαμε με αντίπαλο τον Παναθηναϊκό σκιζόταν. Αφηνίαζε ειδικά απέναντι στον Παναθηναϊκό! Ο Τάκαρος ήταν αυθόρμητο παιδί, μπορούσε να κάνει ακόμα μεγαλύτερη καριέρα αν έπαιζε στη θέση του. Και τον στεναχωρούσε αυτό το πράγμα. Συνέχεια μάλωνε με τους προπονητές. Είχε και οικονομική άνεση και δεν είχε ανάγκη το ποδόσφαιρο. Στα μπουζούκια πηγαίναμε παρέα. Μάλιστα στην αρχή ήταν «σφιχτός», μου έλεγε «πλήρωσε εσύ και θα σου τα δίνω λίγα-λίγα». (Γελάει). Ρε τον Τάκαρο. Δεν θα τον ξεχάσω ποτέ. Έγραψε ιστορία στο ελληνικό ποδόσφαιρο.