Βασίλης Μποτίνος: «Ακόμα και τώρα με αγκαλιάζει ο κόσμος του Ολυμπιακού στο δρόμο»

Συνέντευξη στον ΘΕΜΗ ΣΙΝΑΝΟΓΛΟΥ

Ο Βασίλης Μποτίνος δεν μιλάει εδώ και πολλά χρόνια. Έχει κάνει κάποιες εξαιρέσεις για εμένα που τον συναντώ στο Νέο Φάληρο όπου συχνάζει, όπως πέρσι που μου μίλησε στο αφιέρωμα για τον Σιδέρη στον οποίο είχε αδυναμία και ήταν φίλοι. Παράξενο τον έχουν πει, ιδιότροπο, έχει όμως τους λόγους του.

Το σίγουρο είναι ένα: Μιλώντας με παλιούς που εμπιστεύομαι χρόνια τη γνώμη τους -και είναι αυστηροί στην αξιολόγηση ενός παίκτη- μου έχουν πει ότι ο Μποτίνος υπήρξε υπερπαικταράς.

Τα είχε όλα. Υπάρχουν παίκτες που έχουν μείνει στην ιστορία αλλά τους έλειπε κάτι. Άλλος ήταν πολύ δυνατός-ταύρος, γρήγορος, και γκολτζής, όπως ο Σιδέρης, όμως δεν ήξερε πολλή μπάλα. Άλλος ήταν τρομερός τεχνίτης, μπουκαδόρος, μοναδικός για την εποχή, αλλά δεν ήταν πολύ γρήγορος, όπως ο Γιούτσος.

Ο Μποτίνος τα είχε όλα. Υπεραθλητής, γκολτζής μεγάλος για τη θέση που έπαιζε, μπάλα ήξερε, παικταράς λέμε. Διαβάστε τη συνέντευξή του που μου άνοιξε την καρδιά του. Πριν λίγο καιρό πέρασε ιατρική περιπέτεια αλλά έκανε επέμβαση και είναι μια χαρά.

Η συνέντευξη δημοσιεύτηκε στο ένθετο που κυκλοφόρησε με το «ΦΩΣ» στις 18/1/2019

Για τους νεότερους που ενδεχομένως δεν ξέρουν. Από πού κατάγεστε, πού πρωτοπαίξατε μπάλα;

Είμαι από τον Βόλο.

Τι ομάδα ήσασταν μικρός;

Επειδή το σπίτι μου ήταν κοντά στο γήπεδο που προπονιόταν ο Εθνικός Βόλου, ήμουν με τον Εθνικό Βόλου.

Από τις μεγάλες ομάδες δεν ήσασταν οπαδός κάποιας;

Όχι.

Πώς πρωτοπαίξατε μπάλα;

Από παιδική ηλικία μου άρεσε ο κλασικός αθλητισμός. Είχα πάθος με το στίβο. Και το ταλέντο μου ήταν σε αυτά τα αθλήματα. Αλλά στη γειτονιά μου δεν είχαμε ούτε σκάμμα, τίποτα. Τα άλλα παιδιά μου έλεγαν «Βασιλάκη έλα να παίξουμε ποδόσφαιρο», έμπλεξα λοιπόν με το ποδόσφαιρο. Ανάθεμα την ώρα!

Ε, εντάξει, δεν το εννοείτε αυτό.

Αγόρι μου δεν ξέρει κανείς τι πέρασα. Οι απατεώνες έκαναν εγκλήματα εναντίον μου. Έχασα πολλά λεφτά, δανείστηκα πολλά, μέχρι που πούλησα και το σπίτι μου στο Μοσχάτο, λίγο πιο κάτω από εκεί που μένω τώρα. Εγχειρήσεις, δεν με βοήθησαν, μου απαγόρευσαν κιόλας να πάω στο εξωτερικό που με ζήταγαν ομάδες.

Σας βλέπω στο δρόμο, κουτσαίνετε.

Από το ποδόσφαιρο είναι και από τα λάθη που έγιναν εις βάρος μου. Πρόσεχε, για ορισμένους ανθρώπους τότε το λέω, όχι για τους τωρινούς. Οι τωρινοί δεν έχουν καμία ευθύνη. Μου έβαζαν εκβιαστικά κορτιζόνες στο πόδι για να παίζω με θλάση. Σαν σφεντόνα είναι ο μυς, αν τον τεντώνεις και τον πιέζεις ενώ έχει κοπεί, διαλύεται τελείως. Πέρασα δράμα σωματικό, οικονομικό, και ψυχικό. Από τα 26 μου ήμουν σε περιπέτεια. Και έχασα την ευκαιρία της ζωής μου να πάω στο εξωτερικό- διότι οι ευκαιρίες που σου έρχονται στη ζωή είναι λίγες, αν δεν τις πιάσεις, δεν ξαναγυρνάνε.

Πότε σταματήσατε το ποδόσφαιρο;

Στην ουσία η καριέρα μου έληξε στα 26. Τον Γενάρη του 1971. Μετά, το να πάω στον Πανιώνιο και τέτοια ήταν μπαλώματα. Δεν σε υπολογίζουν σαν παίκτη αν έχεις πρόβλημα με τα πόδια σου.

Δεν σας βοήθησαν οι τότε παράγοντες του Ολυμπιακού;

Ούτε ένα τηλέφωνο! Όχι βοήθεια, αλλά ήταν σαν να μην με γνώριζαν... Ίσως διότι εγώ τα έβαλα με συνταγματάρχες της χούντας τότε. Με τον ένα τσακώθηκα και στα χέρια. Με τον άλλο βριστήκαμε. Πρόσεξε, θέλω να είμαι δίκαιος. Δεν τα βάζω με όλους τους στρατιωτικούς. Υπήρχαν και κάποιοι που ήταν καλά παιδιά. Υπήρχαν όμως και άλλοι που ήταν μαλάκες, έκαναν κατάχρηση εξουσίας. Ήθελαν να με τελειώσουν. Αν θέλουν κάποιοι να μάθουν την αλήθεια, ας ρωτήσουν δύο ανθρώπους.

Ποιους;

Τον Γιώργο Πρίφτη τον επί πολλά χρόνια γιατρό του Ολυμπιακού και τον καθηγητή φυσιοθεραπείας Απόστολο Ντούμα. Ήταν το ιατρικό τιμ του Ολυμπιακού. Παρακαλούσαν αυτοί τους στρατιωτικούς «μην τον καταστρέφετε»! Το καθεστώς είχε εξουσία τότε σε όλες τις ομάδες. Δεν με βοήθησαν που παρακαλούσα να πάω να παίξω στο εξωτερικό 2 χρόνια και να ξαναγυρίσω. Ο Ολυμπιακός και καμία ομάδα τότε δεν επιτρεπόταν να πουλήσει παίκτες έξω, μόνο δανεισμός γινόταν και ανταλλαγές, με νομικά παράθυρα. Δεν με άφηναν όμως.

Αν παίζατε τώρα, θα βγάζατε πολλά εκατομμύρια μου έχουν πει.

Ας κρίνουν αυτοί που με έβλεπαν να παίζω μπάλα. Οι παλιοί ξέρουν. Τώρα είναι ποδόσφαιρο αυτό που βλέπουμε; Μερικές φορές ντρέπομαι. Πασούλες, πασούλες, πασούλες και η μπάλα στο γάμο του καραγκιόζη.

Ποιο ήταν το μεγαλύτερο ατού σας, αυτό που σας έκανε να νιώθετε μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση;

Ήμουν γρήγορος πρώτα απ' όλα, μπορούσα να ντριμπλάρω εύκολα και πολλούς, και είχα ιδιαίτερη ικανότητα στις κεφαλιές.

Ενώ δεν ήσασταν πολύ ψηλός.

Όχι, είχα όμως μεγάλο άλμα. Πιτσιρικάς ήμουν πρωταθλητής στη Θεσσαλία σε μαθητικούς αγώνες στο τριπλούν. Είχα μεγάλα ρεκόρ για την ηλικία μου τότε.

Πόσο χρονών ήρθατε στον Ολυμπιακό;

19 στα 20 ήρθα στον Πειραιά από τον Ολυμπιακό Βόλου και έπαιξα αμέσως.

Ποιον θαυμάζατε πιο πολύ από τους συμπαίκτες σας στον Ολυμπιακό;

Ο Σιδέρης ήταν ο εκτελεστής κρούσης. Λένε ότι δεν ήξερε πολλή μπάλα, αλλά και ο Αντωνιάδης δεν ήξερε μπάλα, τι πάει να πει, ότι δεν βοήθησε τον Παναθηναϊκό; Η δουλειά του ήταν να σκοράρει. Την έκανε τη δουλειά του. Ο Σιδέρης είχε το ρεκόρ με 36 γκολ και του το έσπασε ο Αντωνιάδης. Μεγάλοι γκολτζήδες.

Ποιον αντίπαλο φοβόσασταν περισσότερο;

Κανέναν δεν φοβόμουν αλλά υπήρχαν πολλοί βρόμικοι παίκτες. Υπήρχαν και παίκτες που έπαιζαν καθαρά, αλλά οι περισσότεροι έπαιζαν βρόμικα, χτύπαγαν άσχημα τότε. Οι κανονισμοί στο ποδόσφαιρο δεν ήταν όπως τώρα που προστατεύουν τον παίκτη.

Έμφυτο ταλέντο ή δουλειά; Τι μέτρησε πιο πολύ για να σας φέρει στην κορυφή;

Να το ακούσουν οι νεότεροι: Είχα ταλέντο, αλλά δούλεψα πάρα πολύ. Όταν ήρθα στον Ολυμπιακό δεν είχα καν το αριστερό πόδι! Δούλεψα πολύ όμως και την καριέρα την έκανα αριστερά! Έξω αριστερά έπαιζα στον Ολυμπιακό. Στην Εθνική έπαιζα μπροστά με τον Σιδέρη. Όλα έγιναν με τη δουλειά. Αν δεν δουλέψεις, δεν γίνεται αγόρι μου.

Ποιος προπονητής σας βοήθησε πιο πολύ;

Να λέμε αλήθειες. Άμα δεν σε πάνε τα πόδια σου, κανείς προπονητής δεν σε βοηθάει. Μάθαμε πέντε πράγματα όμως από τον Μπούκοβι. Και από τον Νταν Γεωργιάδη. Να τα λέμε αυτά.

Περάσατε οικονομικά προβλήματα τα τελευταία χρόνια;

Ασφαλώς. Και τα προβλήματα της υγείας μου με τις βουλωμένες αρτηρίες και την επέμβαση που έκανα πρόσφατα, σε αυτά οφείλονται, στην πίεση, στο στρες, στη στεναχώρια.

Τώρα πώς είναι η υγεία σας;

Καλά είμαι τώρα.

Αληθεύει ότι στην εποχή σας κάποιοι παίκτες τσακώνονταν στον Ολυμπιακό και κατηγορούσε ο ένας τον άλλο ότι τα έπαιρναν από αντίπαλες ομάδες; Ισχύει ότι τρώγονταν μεταξύ τους ο Σιδέρης με τον Στεφανάκο;

Αυτό είχε γίνει μια φορά σε ένα ματς στη Θεσσαλονίκη.

Με ποιον αντίπαλο;

Με τον Απόλλωνα Καλαμαριάς. Είχε δυνατή ομάδα τότε. Κερδίζαμε 2-4 και σε δέκα λεπτά έγινε 4-4. Εκεί ο Σιδέρης με τον Στεφανάκο είπαν διάφορα ο ένας για τον άλλο. Από τα νεύρα και την πίεση όμως. Εγώ δεν πιστεύω ότι μπορεί παίκτης του Ολυμπιακού να πάρει λεφτά για να χάσει. Δεν το αισθάνθηκα ποτέ μου όσο έπαιζα στον Ολυμπιακό. Ειλικρινά σου το λέω.

Ολυμπιακός γίνατε;

Οπαδιλίκι δεν πούλησα, αυτά είναι μικροπρέπειες, μάνα μου. Όταν παίζεις σε μια ομάδα όμως δένεσαι. Οι λύπες, οι χαρές, τα πανηγύρια. Ο κόσμος. Προ πάντων ο κόσμος. Δένεσαι.

Περιστατικό αξέχαστο που έχετε ζήσει την αγάπη του κόσμου του Ολυμπιακού;

Ένα και δύο; Ακόμα και τώρα έρχεται και με αγκαλιάζει ο κόσμος του Ολυμπιακού στο δρόμο. Αυτό είναι η μεγαλύτερη χαρά. Αυτό μετράει. Ξέρεις πόσες φορές είχα πάει σε σπίτια φίλων του Ολυμπιακού καλεσμένος για να μου κάνουν το τραπέζι; Με τα παιδιά τους, με την οικογένειά τους. Είναι πολύ μεγάλη τιμή αυτό, να σου ανοίγει ο άλλος το σπίτι του γιατί σε αγαπάει και σε εκτιμάει. Δεν βάζεις όποιον και όποιον στο σπίτι σου να φάει με την οικογένειά σου. Μεγάλη υπόθεση αυτό. Ο κόσμος του Ολυμπιακού είναι συγκινητικός.