Σιακούφης: «Η Άρτα άξιζε για Α' Εθνική»

Ο Δημήτρης Σιακούφης είναι ένας θρύλος για το ποδόσφαιρο της Άρτας, καθώς στη δεκαετία 1965-75 υπήρξε ηγέτης και αρχηγός για πολλά χρόνια. Απ’ αυτόν ξεκινούσε και τελείωνε η ενδεκάδα της θρυλικής Αναγέννησης, η οποία στα τέλη της δεκαετίας του ’60, αρχές δεκαετίας του ’70 διεκδικούσε άνοδο στην Α’ Εθνική. Ήταν τότε που στην όμορφη πόλη του Αμβρακικού κόλπου υπήρχε ξεσηκωμός του κόσμου. Όλοι στο πλευρό της Αναγέννησης. Εμβληματική μορφή ο Δημήτρης Σιακούφης. Ο αγαπημένος «Μήτσος» των Αρτινών φιλάθλων. Βαρύ χαρτί για τους προπονητές του Σωτηριάδη, Δημητίογλου, Καρποδίνη, Παπαεμμανουήλ. Έπαιζε σε όλες τις θέσεις, κυρίως αμυντικό χαφ και στην άμυνα. Είχε το χάρισμα να προωθείται και να βάζει γκολ. Το 1975 μεταγράφηκε στον Παναιτωλικό που είχε ανεβεί για πρώτη φορά στην Ιστορία του στην Α’ Εθνική. Έγραψε και στο Αγρίνιο τη δική του Ιστορία. Αργότερα, όταν σταμάτησε το ποδόσφαιρο, αφού αγωνίστηκε σε ερασιτεχνικές ομάδες της περιοχής, επί πολλά χρόνια ήταν προπονητής. Σήμερα ο Δημήτρης Σιακούφης ξετυλίγει το νήμα της ζωής του σε μια ενδιαφέρουσα συνέντευξη στο «ΦΩΣ». Λέει ενδιαφέρουσες ιστορίες. Δύο φορές συγκινήθηκε και λύγισε η φωνή του. Όταν τον ρωτήσαμε για τις μεγάλες στιγμές της Αναγέννησης και την αγάπη του κόσμου και όταν τον ρωτήσαμε γιατί αυτή η σπουδαία ομάδα δεν βγήκε στην Α’ Εθνική. «Η Άρτα άξιζε να βγει στην Α’ Εθνική. Δεν μας άφησαν. Και μετά τσακωνόμασταν μεταξύ μας, αφού δεν είχαμε πού να ξεσπάσουμε» μας είπε με συγκίνηση.

^{Στιγμιότυπο με τον Βασίλη Παπαχρήστου (αριστερά) σε φιλικό με τον ΠΑΣ}

Δημήτρη, πώς ξεκίνησες το ποδόσφαιρο;

Αρχικά από την ομάδα των Ρόκα και στη συνέχεια σε μικρή ηλικία, μαθητής ακόμη των πρώτων τάξεων του Γυμνασίου Άρτας, μεταγράφηκα στον Σκουφά Κομποτίου. Ήταν καλή ομάδα ο Σκουφάς και συμμετείχε στο πρωτάθλημα Α’ κατηγορίας Ηπείρου. Εκεί θα έλεγα ότι έμαθα τα πρώτα μυστικά για το οργανωμένο ποδόσφαιρο, πώς πρέπει να κινείσαι στο γήπεδο και να συνεργάζεσαι με τους συμπαίκτες.

Και μετά η Αναγέννηση Άρτας;

Ναι, η Αναγέννηση, αλλά κάτσε να ακούσεις μια ιστορία, καθώς λίγο έλειψε να μεταγραφώ στον Ατρόμητο Ιωαννίνων. Μόλις τελείωσα στην Άρτα το εξατάξιο Γυμνάσιο πήγα στα Γιάννινα για να κάνω φροντιστήρια, ώστε να δώσω εισαγωγικές εξετάσεις στη Γυμναστική Ακαδημία. Ήταν όρος του πατέρα μου, ότι έπρεπε να περάσω στη Γυμναστική Ακαδημία, διαφορετικά θα με έκοβε το ποδόσφαιρο. Εγώ δεν είχα ενηλικιωθεί και χωρίς τη δική του υπογραφή δεν μπορούσα να παίξω.

Για ποια χρονολογία μιλάμε;

Ήταν καλοκαίρι του 1965. Στα Γιάννινα δεν είχε ιδρυθεί ακόμη ο ΠΑΣ και υπήρχαν οι παλιές ομάδες. Ο Ατρόμητος, που είχε συγχωνευτεί το 1962 με τον Ολυμπιακό και είχε το όνομα Αθλητικός Όμιλος Ιωαννίνων, και ο Αβέρωφ. Με τον Σκουφά Κομποτίου δώσαμε πολλά παιχνίδια στα Γιάννινα, αφού για όλη την Ήπειρο υπήρχε μία Ένωση Ποδοσφαιρικών Σωματείων. Έτσι οι παράγοντες του Ατρόμητου, μαθαίνοντας ότι είμαι στα Γιάννινα και παρακολουθώ φροντιστήρια, έκαναν προσπάθεια για να με πάρουν στην ομάδα τους που ήταν στη Β’ Εθνική. Με είχαν δει σε παιχνίδια και τους άρεσα. Κάποια στιγμή τα βρήκαν και με τον Σκουφά Κομποτίου και ήμουν έτοιμος να υπογράψω. Στο μεταξύ, ο πρόεδρος του Σκουφά είχε διαδώσει στην Άρτα ότι θα μεταγραφώ στα Γιάννινα. Το έμαθε ο πατέρας μου, ο οποίος ήθελε να παίξω στην Αναγέννηση, ήρθε στα Γιάννινα και ενώ ετοιμαζόμουν να πάω στα γραφεία του Ατρόμητου και να υπογράψω, με απέτρεψε και με πήγε στην Άρτα, όπου και υπέγραψα δελτίο στην Αναγέννηση.

^{Ο Δημήτρης Σιακούφης αριστερά με τους Γιώργο Καραφέσκο και Διονύση Τσάμη σε αγώνα βετεράνων με την ΑΕΚ στην Άρτα.}

Βρε, πώς τα φέρνει η ζωή. Αν υπέγραφες στον Ατρόμητο το 1965, θα έκανες καριέρα στον ΠΑΣ, που ιδρύθηκε έναν χρόνο μετά με τη συγχώνευση που έγινε.

Λογικά θα συνέχιζα την καριέρα μου στον ΠΑΣ Γιάννινα, αλλά η τύχη το ήθελε να παίξω στην Αναγέννηση, που ήταν η μεγάλη ομάδα του τόπου μου. Καλύτερα που ήρθαν έτσι τα πράγματα. Όχι ότι υποτιμώ τον ΠΑΣ, για όνομα του Θεού, αλλά γιατί έζησα πολύ μεγάλες στιγμές στα γήπεδα με τη θρυλική Αναγέννηση, που ήταν πιο δυνατή ομάδα από τον ΠΑΣ στην προ-Αργεντινών παικτών εποχή. Ήταν τότε οι ρομαντικές εποχές του ποδοσφαίρου, όπου ο κάθε ποδοσφαιριστής αγαπούσε την ομάδα του τόπου του.

Οπότε καλοκαίρι του 1965 φοράς τη φανέλα της Αναγέννησης.

Ναι, φόρεσα τη βαριά φανέλα της αμούστακο παιδί. Η Αναγέννηση είχε υποβιβαστεί από τη Β’ Εθνική και προσπαθούσε να προωθήσει νέα παιδιά για να μπορέσει πάλι να επιστρέψει. Βρέθηκα ανάμεσα σε σημαντικούς παίκτες της εποχής, όπως οι Χουλιάρας, Μπέκας, Ρέντζος, Νίκου, Τζαχρήστας, Κατσάνος, Σκούρας, Πέτσας, Μπασούκας, Ευταξίας και άλλοι. Οι περισσότεροι προέρχονταν από τις παλιές ομάδες της Άρτας, Παναμβρακικό, Αετό, Ολυμπιακό. Προπονητή είχαμε τον Σωτηριάδη, τον «Κωστάρα» όπως τον φωνάζαμε. Ήταν παλιός ποδοσφαιριστής του Πανιωνίου. Καλός προπονητής, ίσως ο καλύτερος που πέρασε από την Άρτα.

Σε ποια θέση αγωνιζόσουν;

Όπου ήθελε ο προπονητής. Ακόμα και σέντερ μπακ έπαιξα. Περισσότερο ήταν στα χαφ, έχοντας ευχέρεια και στο σκοράρισμα. Μετά, όταν πήγα στον Παναιτωλικό, στην Α’ Εθνική κατηγορία, αγωνίστηκα ως αμυντικό χαφ, εκεί με ήθελε περισσότερο ο Μπόμπεκ.

^{Βραβεύοντας τον αείμνηστο Στέλιο Σεραφείδη στην Άρτα}

Πώς ήταν το ξεκίνημα στην Αναγέννηση;

Δεν δυσκολεύτηκα και αμέσως κέρδισα θέση βασικού στην ομάδα. Το 1969 η ομάδα ανέβηκε πάλι στη Β’ Εθνική. Δύο χρόνια πριν είχαμε χάσει την άνοδο σε μπαράζ αγώνα με τον Αστέρα Αθηνών στο γήπεδο της Παναχαϊκής στην Πάτρα.

Πόσα χρόνια αγωνίστηκες στημεγάλη τότε Αναγέννηση Άρτας;

Ακριβώς δέκα χρόνια, μέχρι το 1975, όταν μεταγράφηκα στον Παναιτωλικό.

Έχουμε ακούσει και έχουμε διαβάσει πολλά για εκείνη την ομάδα της Άρτας. Μέχρι άνοδο στην Α’ Εθνική διεκδικούσε.

Η Άρτα έβγαζε μεγάλους παίκτες. Τρεις ισάξιες ενδεκάδες θα μπορούσε να έχει τότε η Αναγέννηση με δικά της παιδιά. Λίγες ήταν οι μεταγραφές και με παίκτες από περιοχές της Ηπείρου, μη φανταστείς ξένους και τέτοια. Ήταν το ποδόσφαιρο στις δόξες του. Όλη η Άρτα ήταν στο πόδι για την Αναγέννηση. Και διπλάσια χωρητικότητα να είχε το γήπεδο, πάλι θα γέμιζε. Βλέπω παλιές φωτογραφίες και συγκινούμαι. Υπήρχε κόσμος στις ταράτσες των σπιτιών, στα κεραμίδια και στον λόφο. Μας ακολουθούσε και στα εκτός έδρας παιχνίδια. Πανζουρλισμός σε κάθε παιχνίδι.

Θα θέλαμε να μας δώσεις και το κλίμα στα παιχνίδια κόντρα στον ΠΑΣ Γιάννινα. Ήταν το κλασικό ντέρμπι της Ηπείρου;

Όλα τα παιχνίδια με τον ΠΑΣ Γιάννινα ήταν ντέρμπι, είχαν φανατισμό και από τις δύο πλευρές. Κυριαρχούσαν οι λόγοι γοήτρου, καθώς ήταν οι μεγαλύτερες ομάδες της Ηπείρου. Βέβαια, όλα τα παιχνίδια με γειτονικές πόλεις ήταν ντέρμπι, αλλά με τον ΠΑΣ ήταν κάτι το ξεχωριστό. Κάποιες φορές ξέφευγε και η κατάσταση. Εγώ σε ένα ματς με τον ΠΑΣ έπαθα θλάση στην προθέρμανση, αλλά έβγαλα όλο το παιχνίδι και κόντεψα να σακατέψω το πόδι μου. Ήρθα και σε προστριβή με τον Ανδρέα Παπαεμμανουήλ που είχαμε προπονητή, όταν ζήτησε να παίξω στο επόμενο παιχνίδι, αφήνοντας αιχμές ότι προσποιούμαι τον τραυματία. Όταν ήρθε και είδε το πόδι μου πώς ήταν, έβαλε τα κλάματα και ζήτησε συγγνώμη.

Στις αρχές της δεκαετίας του ’70 άξιζε η Αναγέννηση μια θέση στην Α’ Εθνική; Γιατί δεν τα κατάφερε;

Φτάναμε μέχρι τη βρύση και δεν πίναμε νερό. Τι να σου πω τώρα, άσ’ τα. Ακόμη με στενοχωρεί αυτό το γεγονός. Είχαμε ομάδα που όχι απλώς άξιζε να ανεβεί στην Α’ Εθνική, αλλά να σταθεί σε αυτή. Όμως η Άρτα ήταν μικρή πόλη, μακριά από τα κέντρα των αποφάσεων και πάντα έμενε απέξω. Υπήρχε και τότε μεγάλο παρασκήνιο στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Τα μεγάλα ψάρια έτρωγαν τα μικρά. Είχαμε να ανταγωνιστούμε ομάδες μεγάλων πόλεων και αυτό ήταν μειονέκτημα. Δεν ήταν εύκολο τότε μια μικρή επαρχιακή πόλη να ανεβάσει ομάδα στην Α’ Εθνική. Βλέπαμε ότι το αξίζαμε, αλλά κάτι χαλούσε στην πορεία και δεν βγαίναμε. Σε ένα ματς με την Κόρινθο ψιθυριζόταν ότι τάχα «πιάσαμε» εμείς τον αντίπαλο σέντερ μπακ, αλλά αυτός ήταν ο καλύτερος του αγώνα. Μερικές φορές τσακωνόμασταν μεταξύ μας, για να βρούμε κάπου να ξεσπάσουμε. Τρώγαμε τις σάρκες μας. Από μια τέτοια παρεξήγηση λίγο έλειψε το 1972 να σταματήσω το ποδόσφαιρο.

Για πες, αρέσουν πολύ αυτές οι ιστορίες.

Με κατηγόρησαν ότι δεν έπαιξα καλά σε έναν αγώνα με τον Παναργειακό. Τιμώρησαν εμένα και τον Κουτσογιώργο ως υπαίτιους της ήττας. Τσατίστηκα και έφυγα. Ήθελα να σταματήσω την μπάλα. Είχα τελειώσει τη Γυμναστική Ακαδημία, ήμουν διορισμένος καθηγητής στην Άρτα και δεν δεχόμουν τέτοιες προσβολές. Δεν πήγα στην προετοιμασία του καλοκαιριού. Έκανα διακοπές στη Βόνιτσα, στο πατρικό σπίτι της γυναίκας μου. Μία ημέρα βλέπω ένα κόκκινο αυτοκίνητο να σταματά έξω από το σπίτι μου. Ήταν ο πρόεδρος της Αναγέννησης Γιάννης Παλιούρας και ο προπονητής Ανδρέας Παπαεμμανουήλ. Η Αναγέννηση έδινε φιλικό με τον Παναιτωλικό στο Αγρίνιο. Με έπεισαν και τους ακολούθησα, όχι για να παίξω αλλά για να δω το παιχνίδι. Χάναμε στο ημίχρονο 2-0. Εγώ δεν είχα ξεντυθεί, ήμουν με το παντελόνι, τα κανονικά ρούχα μου. Ο πρόεδρος προτρέπει τον Παπαεμμανουήλ να με βάλει να παίξω. «Μπορείς να παίξεις ή είσαι απροπόνητος;» μου λέει ο κόουτς. Δεν άντεξα στον πειρασμό. «Μπορώ, γιατί προπονούμαι και μόνος μου» του είπα. Μπήκα στο δεύτερο ημίχρονο και με δικά μου γκολ ισοφαρίσαμε 2-2. Έτσι έλιωσε ο πάγος και συνέχισα στην ομάδα.

^{Αρχηγός της Αναγέννησης σε αγώνα παλαιμάχων}

Ποια γεγονότα έμειναν χαραγμένα στη μνήμη σου από τη δεκαετή θητεία σου στην Αναγέννηση;

Ειδικά οι χρονιές που παίζαμε για να ανεβούμε στην Α’ Εθνική ήταν το κάτι άλλο. Μας «ντοπάριζαν» με την αγάπη τους οι φίλαθλοι όλη την εβδομάδα και το γήπεδο γέμιζε πολλές ώρες πριν ξεκινήσουν οι αγώνες. Είχαμε σπουδαία ομάδα με σημαντικούς ποδοσφαιριστές, όλοι τους από την Άρτα. Μη με ρωτήσεις να σου πω ονόματα, γιατί πέρασαν πολλά χρόνια και φοβάμαι μην ξεχάσω κανέναν. Κάναμε νίκες με ιστορικές ομάδες όπως ΠΑΣ Γιάννινα, Απόλλωνα Αθηνών, Παναχαϊκή, ΟΦΗ, Παναιτωλικό, Πανελευσινιακό, Καλαμάτα, Κέρκυρα… Οι στιγμές που ζήσαμε με τον κόσμο της Άρτας δεν εξαγοράζονται με εκατομμύρια. Τώρα που πέρασαν τα χρόνια και βλέπουμε τα γεγονότα από μια απόσταση, θεωρώ τυχερό τον εαυτό μου που έζησα μεγαλεία στα γήπεδα με τη φανέλα της Αναγέννησης. Δεν θέλω να θυμάμαι τις άσχημες στιγμές, τις πίκρες όταν χάναμε ή όταν δεν υλοποιούσε η ομάδα τους στόχους της.

Παιχνίδια που θυμάσαι περισσότερο;

Όλα τα ματς είχαν ένα ξεχωριστό ενδιαφέρον, ειδικά με τις ιστορικές ομάδες. Αξέχαστα είναι τα ντέρμπι με τον ΠΑΣ Γιάννινα, ένα ματς με τον Αβέρωφ για το Κύπελλο Ελλάδος στο γήπεδο της Θύελλας Κατσικά, όταν είχα μεταγραφεί στην Αναγέννηση, ενώ όλοι οι παλιοί Αρτινοί θυμούνται το ματς με την Καλλιθέα για το ειδικό ερασιτεχνικό πρωτάθλημα. Το παιχνίδι έγινε το 1969 στο γήπεδο του Πανιωνίου στη Νέα Σμύρνη. Η Αναγέννηση είχε περισσότερο κόσμο από την Καλλιθέα. Νιώθαμε σαν να παίζαμε στην Άρτα. Ήταν ντέρμπι, αφού με την Καλλιθέα δίναμε μάχη σώμα με σώμα για την άνοδο στη Β’ Εθνική. Φέραμε ισοπαλία 1-1, διατηρώντας έτσι τη διαφορά των δύο βαθμών. Στη συνέχεια κερδίσαμε 2-1 στην Τρίπολη τον Παναρκαδικό και στην τελευταία αγωνιστική στην Άρτα κερδίσαμε με σκορ 5-0 τον Ηρόδοτο και πανηγυρίσαμε την επιστροφή στη Β’ Εθνική. Το βράδυ δεν κοιμήθηκε η Άρτα.

Ήσουν αρχηγός της ομάδας για πολλά χρόνια. Όλοι λένε ότι ήσουν ο ηγέτης της. Πριν γίνει η μεταγραφή σου στον Παναιτωλικό, το καλοκαίρι του 1975, δεν υπήρξαν προτάσεις από άλλες, μεγαλύτερες ομάδες;

Δεν θέλω να φανεί εγωιστικό, αλλά με είχαν ζητήσει όλες οι μεγάλες ομάδες. Όχι μόνο όταν έπαιζα στην Αναγέννηση αλλά και στον Παναιτωλικό που αγωνίστηκα για τέσσερα χρόνια από το 1975 μέχρι το 1979. Όταν σπούδαζα στη Γυμναστική Ακαδημία στην Αθήνα με ήθελε ο Παναθηναϊκός, όπως και ο ΠΑΟΚ. Με ήθελε η Παναχαϊκή. Δύο με τρεις φορές ήρθαν στην Άρτα και παράγοντες του ΠΑΣ Γιάννινα. Δεν τα έβρισκαν με τις διοικήσεις της Αναγέννησης. Είχα πρόταση και από τον Μπόμπεκ να πάω μαζί του σε ομάδα της Σαουδικής Αραβίας με δεκαπλάσια χρήματα απ’ αυτά που έπαιρνα εδώ, αλλά έβαλαν τα κλάματα η γυναίκα μου και τα παιδιά που ήταν μικρά και δεν πήγα. Τον Μπόμπεκ τον είχα προπονητή στον Παναιτωλικό. Υπήρχε αμοιβαία εκτίμηση. Ήταν ο καλύτερος προπονητής που γνώρισα στην καριέρα μου. Με πίεσε να πάω εκεί που ήταν στην Αραβία, όπου θα έλυνα το πρόβλημα της ζωής μου, αλλά δεν πήγα.

Πώς έγινε η μεταγραφή στον Παναιτωλικό;

Το καλοκαίρι του 1975 ο Παναιτωλικός ανέβηκε στην Α’ Εθνική, η Αναγέννηση έπεσε στο τοπικό ερασιτεχνικό πρωτάθλημα και έτσι τα βρήκαν μεταξύ τους και άλλαξαν έπειτα από μια δεκαετία φανέλα. Με τον Παναιτωλικό έπαιξα για πρώτη φορά σε γήπεδα Α’ Εθνικής. Δεν δυσκολεύτηκα, γιατί είχα αποκτήσει εμπειρίες, ήμουν καλά γυμνασμένος και προσαρμόστηκα αμέσως. Ο Μπόμπεκ από την πρώτη στιγμή μου έδωσε φανέλα βασικού, καίτοι ο Παναιτωλικός είχε πολλούς καλούς παίκτες, όπως οι Γιακουμής, Γαβαλάς, Γλυκοκάλαμος, Χιλ, Γούναρης, Αλεξιάδης, Τάκος, Σερκίδης, Κωστόπουλος, Μίχος και άλλοι. Νομίζω ότι εκεί απογειώθηκε η καριέρα μου. Καταξιώθηκα ως ποδοσφαιριστής Α’ Εθνική. Στην τετραετία από το 1975 μέχρι το 1979 είχα με τον Παναιτωλικό 102 συμμετοχές και 7 γκολ. Θυμάμαι ότι το πρώτο γκολ στην Α’ Εθνική το έβαλα σε ένα ματς με τον Παναθηναϊκό στη Λεωφόρο. Και στο Αγρίνιο έζησα μεγάλα παιχνίδια και με πολύ κόσμο.

^{Ο Σιακούφης πάνω δεξιά, αρχηγός της ομάδας βετεράνων της θρυλικής Αναγέννησης Άρτας}

Σήμερα παρακολουθείς την Αναγέννηση; Μπορεί να ξαναζήσει τα μεγαλεία του παρελθόντος;

Το τι θα γίνει στο μέλλον δεν το γνωρίζω. Τώρα όχι, δεν βλέπω κάτι το ξεχωριστό. Οι άνθρωποι που είναι στην ομάδα προσπαθούν για το καλύτερο, δεν θέλω να κάνω κριτική σε κανέναν, αλλά η Αναγέννηση θέλει πολλά πράγματα για να έχει προοπτικές μέλλοντος. Πονώ την ομάδα, φόρεσα δέκα χρόνια τη φανέλα της, διετέλεσα και προπονητής όταν σταμάτησα το ποδόσφαιρο, αλλά αυτή είναι η πραγματικότητα. Άλλες οι δικές μας εποχές και άλλες σήμερα.

Σταμάτησε να βγάζει ταλέντα η Άρτα; Έβγαλε παίκτες που έπαιξαν και στην Εθνική ομάδα.

Ταλέντα μπορεί να υπάρχουν, αλλά για να οργανωθεί μια ομάδα και να φτάσει σε επαγγελματική κατηγορία χρειάζεται χρήματα. Στην Άρτα ποιος θα τα βάλει; Εμείς τότε παίζαμε για τη φανέλα, για τον κόσμο. Τώρα είναι διαφορετικά τα πράγματα. Έχει αλλάξει το ποδόσφαιρο. Δεν παίζουν και τα παιδιά τώρα μπάλα. Εμείς ακόμα και στα τσιμέντα του Αγίου Δημητρίου κλοτσούσαμε μπάλα. Σε όλες τις γειτονιές και τις αλάνες τα παιδιά έπαιζαν ποδόσφαιρο. Τώρα υπάρχουν άλλα ενδιαφέροντα. Μακάρι η Αναγέννηση να φτάσει ψηλά, να την καμαρώσουμε σε επαγγελματική κατηγορία. Η ευχή μας να γίνει πραγματικότητα.

^{Ο Δημήτρης Σιακούφης, πάνω αριστερά με τον Παναιτωλικό, τη σεζόν 1976-77 στην Α’ Εθνική. Διακρίνονται επίσης οι Γούναρης, Καραθανάσης, Μίχος, Παπαϊωάννου, Χιλ. Καθιστοί Τάκος, Δενδρινός, Γαβαλάς, Παππάς, Κονταξής}

Και ένα τελευταίο. Παρακολουθείς τους αγώνες της Σούπερ Λίγκας;

Παρακολουθώ όσο μπορώ, αλλά είναι πολύ πεσμένο το ποδόσφαιρο, όχι μόνο στην Ελλάδα, και διεθνώς. Δεν υπάρχουν μεγάλοι παίκτες, δεν υπάρχει θέαμα στα γήπεδα. Ο Ολυμπιακός, χωρίς να είναι σε υψηλά επίπεδα όπως άλλες χρονιές, είναι δίκαια στην πρώτη θέση και θα ξαναπάρει το πρωτάθλημα.