Ήθελε τον Γερμανό της και η Λίβερπουλ!

Γενικότερα δεν υπερηφανεύομαι για το μνημονικό μου («ου γαρ έρχεται μόνον» δεν λένε;), αλλά εκείνη την ημέρα του Οκτώβρη του 2015 τη θυμάμαι σα να ’ναι χθες...

Όλα τα μέλη του... συνδέσμου φίλων Λίβερπουλ «ΦΩΤΟΣ» είχαν παρελάσει από το γραφείο μου στις παλιές εγκαταστάσεις της Λεωφόρου Καβάλας (Αθηνών για τους νεότερους).

Συνεννοημένοι ή μη (δεν έχει σημασία...) μου έκαναν την ίδια ερώτηση, αφού η φιλολογία των ημερών είχε επιβεβαιωθεί κι ο Γιούργκεν Κλοπ είχε αναλάβει τη Λίβερπουλ: «Είναι καλός; Μπορεί να τα καταφέρει;».

Όπου «μπορεί να τα καταφέρει» σήμαινε, σε κωδικοποιημένη διάλεκτο, να δώσει τέλος στην «ανομβρία» πρωταθλημάτων που είχε ενσκήψει ήδη από 25ετίας στην κόκκινη πλευρά του μεγάλου αγγλικού λιμανιού.

Δεν συνηθίζω να ευλογάω τα γένια μου (παρότι ειδικά μετά την καραντίνα του κορονοϊού είναι ευμεγέθη...), αλλά θυμάμαι τι είχα απαντήσει στερεότυπα σε κάθε έναν εξ αυτών: «Είναι ο καλύτερος που θα μπορούσε να αναλάβει αυτή τη δουλειά».

Ας με βοηθήσουν εκείνοι (ξέρουν καλά ποιοι είναι, άλλωστε γράφουν εδώ γύρω...) αν τους είχα πει κι ότι «αν δεν τα καταφέρει αυτός, κανείς δεν θα τα καταφέρει...».

Τέλος πάντων...

Τέρμα η επί προσωπικού αναφορά και συνέχεια σε εκείνη για τον Τεύτονα τεχνικό, ο οποίος χρειάστηκε λιγότερο από 5 χρόνια για να δικαιώσει όχι τους «ύμνους» μου, αλλά τις προσδοκίες τόσο των εκατομμυρίων φίλων της αγγλικής ομάδας όσο και των δεκάδων υποστηρικτών της στα αθλητικά (κι όχι μόνο...) ΜΜΕ της χώρας!

Δεν ήταν άγνωστος ο Κλοπ τότε. Κάθε άλλο.

Ένα από τα μεγαλύτερα ονόματα της προπονητικής ήταν, με «νωπά» τα επιτεύγματά του στην Μπορούσια Ντόρτμουντ, αλλά οι φίλοι των αγγλικών ομάδων είχαν (κι εν πολλοίς εξακολουθούν να έχουν) μια δυστοπική θεώρηση ότι το ποδόσφαιρο στο νησί είναι κάτι άλλο, υπερβατικό, σε σχέση με το υπόλοιπο παγκόσμιο φούτμπολ κι ότι ισχύουν κάποιοι άλλοι... μυστηριακοί κανόνες που δεν επιτρέπουν σε όλους να επιτύχουν.

Πράγματα που (κι αν ίσχυαν στο παρελθόν...) έχουν πάψει προ πολλού να ισχύουν...

Σίγουρα από την εποχή που ο Αρσέν Βενγκέρ με την Άρσενάλ του απέδειξε ότι και με την μπαλίτσα κάτω κερδίζεις -κι όχι μόνο με «kick and run»-, για να ακολουθήσουν οι διάφοροι... Μουρίνιοι (με τα «λεωφορεία» τους), Γκουαρντιόλες (που έκανε το πρωτάθλημα... Primera Division, στο πόσοι πόντοι χρειάζονται για να το κερδίσεις) και να φτάσουμε στον Κλοπ (που το έκανε... Bundesliga, κούρσα δηλαδή για ένα μόνο «άλογο»)!

Το Heavy Metal Football!

Δεν υπονοώ ότι ήταν εύκολο. Κάθε άλλο.

Τη Λίβερπουλ την άλλαξε εκ βάθρων από το 2015 μέχρι σήμερα, κάνοντάς την, πρώτιστα, «δική του» ομάδα.

Μια ομάδα που τρέχει στο γήπεδο ακατάπαυστα αλλά συντονισμένα κι επιτίθεται (με όλους τους τρόπους...), έχοντας τον ρυθμό που επιτάσσει το αποκαλούμενο και «Heavy Metal Football» του!

Το οποίο, εν μέσω του δημιουργικού χάους που προκαλεί, αποτελεί το τέλειο «αντίδοτο» στο απόλυτα κοντρολαρισμένο και σεταρισμένο ποδόσφαιρο του Γκουαρντιόλα.

Του έτερου κορυφαίου των τεχνικών των ημερών μας.

Γι' αυτό άλλωστε είναι κι ο μόνος που έχει θετικό πρόσημο νικών κόντρα στον Kαταλανό (κατά πολλούς, αναμορφωτή του σύγχρονου ποδοσφαίρου).

Βοήθησαν οι χαμένοι τελικοί και η μεταγραφή Κοουτίνιο!

Δεν έλειψαν και οι «στραβοτιμονιές».

Όπως ο τελικός του Europa League το 2016 με τη Σεβίλλη, που τον έχασε 3-1 παρότι κέρδιζε στο ημίχρονο 1-0. Aλλά η ομάδα δεν ήταν «δική του» και η φιλοσοφία του δεν είχε γίνει κτήμα των παικτών.

Ή εκείνος του Champions League δύο χρόνια αργότερα, όταν έχασε τον κορυφαίο του παίκτη (Σαλάχ) από τη λαβή… ελληνορωμαϊκής του Σέρχιο Ράμος και πλήρωσε το ότι στην εστία είχε τον Κάριους (δική του επιλογή πάντως…) που έκανε δώρο τα δύο από τα τρία γκολ του 3-1.

Κατάφερε να κάνει δύο αγωνιστικές καταστροφές μέρος της εξελικτικής διαδικασίας ωρίμανσης.

Άλλωστε «η Ρώμη δεν χτίστηκε σε μια μέρα».

Δίχως εμμονές και βλέποντας κατάματα τα προβλήματα, αφού κατανόησε ότι το τρίο των επιθετικών (που ουσιαστικά κινούνται σε όλους τους χώρους δυσκολεύοντας τις αντίπαλες άμυνες), Σαλάχ - Μανέ - Φιρμίνο, δεν επαρκεί, όπως και οι δημιουργικοί μπακ (Αλεξάντερ-Άρνολντ, Ρόμπερτσον), στράφηκε στα... βασικά.

Έφερε τον γκολκίπερ-εγγύηση (Άλισον) να πλαισιώσει τον στόπερ-βράχο (Φαν Ντάικ).

Κι αν τους ακριβοπλήρωσε (152 εκατομμύρια ευρώ κόστισαν ομού, αποτελώντας τις ακριβότερες μεταγραφές όλων των εποχών στις θέσεις τους, προσωρινά), πρέπει να πει κάποιος κάτι για το «μάτι» του Κλοπ.

Ειδικά στην περίπτωση του Ολλανδού, που ήταν 3 χρόνια στη Σέλτικ και άλλα δύο στη Σαουθάμπτον, χωρίς να έχουν αντιληφθεί πολλοί την ποιότητά του.

Τα χρήματα που δόθηκαν για την απόκτηση των στυλοβατών της Λίβερπούλ του ήταν εκείνα που είχε πάρει η ομάδα για να αποχωριστεί τον Κοουτίνιο.

Ποιος βγήκε κερδισμένος από το ντιλ με την Μπαρτσελόνα κατέστη σαφές πέρσι, όπου ο Βραζιλιάνος (που ψάχνει σήμερα να βρει πού θα παίζει του χρόνου, αφού ούτε στην Μπάγερν θα μείνει...) αντικαταστάθηκε στον επαναληπτικό ημιτελικό του «Άνφιλντ».

Εκεί όπου οι «κόκκινοι», χωρίς Σαλάχ - Φιρμίνο (τραυματίες), γύρισαν το εις βάρος τους 3-0 του «Καμπ Νόου», επικρατώντας 4-0, πριν κατακτήσουν το πρώτο τρόπαιο της εποχής Κλοπ: το Champions League στη Μαδρίτη κόντρα στην Τότεναμ.

Ποιος... λούζερ;

Ο Γερμανός αποδείχθηκε μέγας ψυχολόγος καταφέρνοντας να «ψήσει» τους παίκτες του ότι μπορούν κόντρα στην παρέα του Μέσι κι όχι μόνο τερμάτισε τις γελοιότητες περί λούζερ, που κυκλοφορούσαν για εκείνον (λες και είναι εύκολο να παίρνεις «σαλατιέρες» κόντρα στην Μπάγερν στη Γερμανία...), αφού έχασε το πρωτάθλημα στον πόντο (και ουσιαστικά από τη μοναδική του ήττα, για κάτι χιλιοστά, στο ματς με τη Μάντσεστερ Σίτι...), αλλά έβαλε τις βάσεις της πίστης για επιστροφή στην εγχώρια κορυφή.

Επίτευγμα που πανηγυρίστηκε χωρίς... κοινωνική αποστασιοποίηση από το κόκκινο τμήμα του Λίβερπουλ.

Ίσως γιατί, ενδόμυχα, κάποιοι εξ αυτών φοβούνται ότι μπορεί να χρειαστεί να περιμένουν άλλα... 30 χρόνια;

Πάντως, με αυτόν τον τύπο στον πάγκο, δύσκολο φαίνεται να χρειαστεί να περιμένουν ξανά τόσο...