Καζίμ Ρίτσαρντς: «Έχω υποστεί κακοποίηση από φιλάθλους, δασκάλους, αστυνομία, προπονητές, μάνατζερ»

Ο διεθνής Τούρκος άσος Κόλιν Καζίμ Ρίτσαρντς, με θητεία για ένα εξάμηνο και στον Ολυμπιακό έστειλε το δικό του αντιρατσιστικό μήνυμα.

Ο έμπειρος μεσοεπιθετικός της Πατσούκα, έδωσε συνέντευξη, με αφορμή τη δολοφονία του Αφροαμερικανού, Τζορτζ Φλόιντ από αστυνομικό στη Μινεσότα, στη «Mirror» όπου και μίλησε για την κακοποίηση που έχει δεχθεί.

«Παρακολουθώ από την περασμένη εβδομάδα και έχω δει πολλούς ανθρώπους να ενθαρρύνονται, να ενεργούν και να μιλούν για ό,τι συμβαίνει.

Στην ουσία το επικροτώ. Αλλά μόνο αν είμαστε πρόθυμοι να ζήσουμε έτσι κάθε λεπτό της ημέρας.

Πρέπει να είσαι προετοιμασμένος και να έχεις θέληση να παλέψεις κάθε ημέρα της ζωής σου, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό εκείνη την στιγμή. Πάντα το κάνω.

Πρέπει να είσαι έτοιμος να χάσεις τα πάντα προκειμένου να κερδίσεις όσα χρειάζεσαι κάθε στιγμή της ζωής σου.

Αυτό δεν σημαίνει πάντα επιθετικότητα ή σωματική βία, καθώς πιστεύω πως η πένα είναι πιο δυνατή από το ξίφος.

Αν δεν είσαι έτοιμος να κάνεις κάτι τέτοιο, τότε μην ζητάς δικαιοσύνη για τον Τζορτζ Φλόιντ, καθώς είσαι μέρος του προβλήματος και όχι η λύση του.

Μεγάλωσα στο ανατολικό Λονδίνο και είμαι από οικογένεια μικτής φυλής. Ο πατέρας μου είναι από την Αντίγκουα με καταγωγή από την Ιρλανδία. Η μητέρα είναι Τουρκοκύπρια από το Καντού της Ιταλίας, ενώ σπούδασε στο Ηνωμένο Βασίλειο.

Η σύζυγός μου είναι από τη Βραζιλία, επομένως τα τρία παιδιά μου είναι μισοί Βραζιλιάνοι. Μιλάω τέσσερις γλώσσες και έχω παίξει σε 15 συλλόγους, έχω ζήσει σε οχτώ χώρες και έχω κατακτήσει 10 τίτλους.

Όποιος με ξέρει, γνωρίζει πόσο υπερήφανος είμαι για την καταγωγή μου. Πραγματοποίησα μία καλή καριέρα, αλλά επηρεάστηκε από την επίμονη στάση μου απέναντι σε κάθε είδους ρατσισμού, bullying και καταπιεστικής συμπεριφοράς.

Έχω υποστεί κακοποίηση από φιλάθλους ποδοσφαιρικών ομάδων, δασκάλους, αστυνομία, προπονητές, μάνατζερ.

Μία ημέρα αφότου επέστρεψα από το Euro 2008, μου πέρασαν χειροπέδες, με έριξαν στο έδαφος στο Γουόλταμστοου του ανατολικού Λονδίνου. Γιατί; Διότι οδηγούσα ένα ωραίο αυτοκίνητο και ταίριαζε η περιγραφή μου (με κάποιον άλλον). Όλα αυτά, χωρίς να πω ούτε λέξη.

Φυσικά, δεν κατηγορήθηκα για κάτι, ούτε με συνέλαβαν επειδή προφανώς δεν είχα κάνει τίποτα λάθος.

Έφυγα από την ομάδα της γειτονιάς μου, τον σύλλογο των ονείρων μου, επειδή αρνήθηκαν να με προστατεύσουν ή έστω να αναγνωρίσουν την παρενόχληση.

Μπορώ να κοιτάζω πίσω τώρα και να λέω απλά πως αν ήμουν καλό παιδί θα είχα καταφέρει να βρίσκομαι στο κορυφαίο επίπεδο στη Μεγάλη Βρετανία. Όμως, αν γύριζα πίσω το χρόνο θα έκανα κάτι διαφορετικό; Σε καμία περίπτωση.

Το χρώμα και η θρησκεία μου έχουν περιγραφεί πολλές φορές ως βαρίδι στους ώμους.

Επομένως, αν κάποιος αντιδρά απέναντι σε μία κακή μεταχείριση είναι λάθος; Πώς γίνεται αυτό;

Το θέμα είναι πως η ταμπέλα μπαίνει μόνο σε μαύρους, καφέ και φτωχούς ανθρώπους».