Ιnvictus, citius και...ξυπόλυτος Βαλβέρδε!

Με το κινητό ανα χείρας, ν’ απαθανατίζει κάθε στιγμή της φιέστας (γνωστός λάτρης της φωτογραφίας γαρ), πάνω στο διώροφο λεωφορείο που περιδιάβαινε τους δρόμους της Βαρκελώνης και μ’ ένα χαμόγελο λύτρωσης, ξεγνοιασιάς κι ανακούφισης στα χείλη, αφού οι κόποι του και των παικτών του ανταμείφθηκαν με δύο τίτλους που πιστοποιούν την, εντός των συνόρων, κυριαρχία, της τελευταία 10ετίας (7 στα 10 πρωταθλήματα βάφτηκαν “μπλαουγκράνα”…), ο Ερνέστο Βαλβέρδε ρουφούσε κάθε στιγμή ευδαιμονίας.

Ακόμη κι εκείνη που ο Λουίς Σουάρες, λόγω της…ημέρας (που έλεγε κι ο Γιώργος Κωνσταντίνου στο “Γάμος αλα Ελληνικά”), ξέχασε τον προσήκοντα σεβασμό στον προπονητή, πετώντας τα παπούτσια του, στο εκστασιασμένο πλήθος, που είχε κατακλύσει τους δρόμους της Καταλανικής πρωτεύουσας γιορτάζοντας το νταμπλ!

Γιατί, αντίθετα με ότι είχε, πει για κείνον, υποτιμητικά, κάποτε, σε μια αλήστου μνήμης συνέντευξη Τύπου, ο Σωκράτης Κόκκαλης (“πείτε μου πότε θα ξαναδεί πρωτάθλημα;”) όχι απλά το είδε, αλλά το κατέκτησε αήττητος και πιο γρήγορα κάθε άλλον πρωταθλητή της Πριμέρα τον τρέχοντα αιώνα!

Για ν’ ακριβολογούμε, η Μπαρτσελόνα, του πρώην τεχνικού του Ολυμπιακού από την Εξτρεμαδούρα, απέχει 4 ματς για να γίνει μόλις η 8η ομάδα στα χρονικά των πέντε κορυφαίων Ευρωπαϊκών πρωταθλημάτων -κι η πρώτη στην Πριμέρα από το 1932 (μόνο που τότε τα ματς ήταν 18 κι όχι…38)- που κατακτά τον τίτλο δίχως ήττα!

Αλλά ακόμη κι αν δεν τα καταφέρει, ήδη (τρ)έχει το ρεκόρ αήττητου στα χρονικά του Ισπανικού πρωταθλήματος με 41 αγώνες (οι 34 είναι του Βαλβέρδε κι οι 7 του προκατόχου του Λουίς Ενρίκε) που προκάλεσαν την εκθρόνιση της (δις πρωταθλήτριας Ευρώπης) Ρεάλ Μαδρίτης από την κορυφή του, αφήνοντας την 15 βαθμούς πίσω. Άλλους 11 την Ατλέτικο Μαδρίτης κι η γρηγορότερη, μαθηματικά, εξασφάλιση πρωταθλήματος (4 ματς πριν το φινάλε) την τελευταία 20ετια στη χώρα της Ιβηρικής είναι γεγονός!

Γι όλα αυτα ο Βαλβέρδε επιδόθηκε στην “σαρδάνα” (κυκλωτικός, καταλανικός, χορός) στο κέντρο του “Ριαθόρ” αφού, εκών – άκων, ακολούθησε τους στίχους του Άγγλου ποιητή Γουίλιαμ Έρνεστ Χίνλεϊ (“Είμαι ο κύριος της μοίρας μου, ο καπετάνιος της ψυχής μου”) στο ποιήμα του “Ιnvictus” (“Ανίκητος”).

Εκείνο που τιτλοφόρησε την ομώνυμη ταινία, αφηγηματική του πως ο θρυλικός Νέλσον Μαντέλα όχι μόνο κατάφερε να επιβιώσει του Απαρτχάϊντ, αλλά ενέπνευσε, με τους στίχους αυτούς, την κατάκτηση του Παγκοσμίου Κυπέλλου ράγκμπι από την Εθνική της Ν. Αφρικής!

Τι άλλαξε το εργασιομανές “μυρμήγκι” και το “στίγμα” του “Ολίμπικο”

Μια έκπληξη τεραστίων διαστάσεων για τα δεδομένα του αθλήματος.

Όσο, περίπου, φάνταζε τον περασμένο Αύγουστο η κατάκτηση του νταμπλ από την Μπαρτσελόνα του Βαλβέρδε!

Τότε που γνώριζε δύο ήττες από την Ρεάλ Μαδρίτης, με συνολικό σκορ 5-1, στο Σούπερ Καπ, ούτε οι φανατικότεροι φίλοι της Μπάρτσα δεν πόνταραν πως εκείνη η ομάδα, δίχως τον Νεϊμάρ (σ. “Παριζιάνος” ήδη), με μοναδικές μεταγραφές τους Ντεμπελέ, Παουλίνιο (τον Γενάρη ήρθε κι ο Κοουτίνιο) θα έκανε νταμπλ έχοντας μόνο μια “ανώδυνη” ήττα από την Εσπανιόλ, στο Κύπελλο, που ανατράπηκε στη ρεβάνς.

Αντί για ομυγές για την απώλεια του “Νέϊ”, τη διάλυση του “MSN” και τις μεταγραφικές αστοχίες το...εργασιομανές «μυρμήγκι» έκανε ότι ξέρει καλύτερα: ανασκουμπώθηκε, ρίχτηκε στη δουλειά, κι έκανε το μειονέκτημα της απώλειας του Βραζιλιάνου, πλεονέκτημα: έφτιαξε μια Μπαρτσελόνα πιο ισορροπημένη από της προηγούμενης περιόδου (που είχε λείξει με ένα, μόνο, Κύπελλο στις προθήκες).

Πηγαίνοντας κόντρα στα «ιερά κι όσια» του συλλόγου: απαρνήθηκε το «ευαγγέλιο» του 4-3-3 αφού ο, εξτρέμ, Ντεμπελέ πάνω από την μισή σεζόν ήταν τραυματίας (κι αμυντικά απειθάρχητος) προτιμώντας το 4-4-2.
Αποτέλεσμα; Λιγότερο ελκυστικό θέαμα, αλλά περισσότερη ομαδικότητα και πλειάδα πρωταγωνιστών πέραν από τους «συνήθεις υπόπτους» (Μέσι - Σουάρες).

Ο Τερ Στέγκεν εξαφάνισε κάθε αμφιβολία για το αν είναι από τους καλύτερους γκολκίπερ παγκοσμίως, ο Άλμπα από 12^ος παίκτης βαρέθηκε να μοιράζει ασίστ ο Σέρχι Ρομπέρτο καθιερώθηκε βασικός (έστω δεξιός οπισθοφύλακας), οι Ουμτιτί και Πικέ συνέθεσαν ένα αξιόπιστο δίδυμο στόπερ, ενώ Μπούσκετς και Ράκιτιτς ήταν κομβικής σημασίας κερδίζοντας συνήθως τις μάχες του κέντρου μαζί με τον Ινιέστα. «Μπροστά» τα 32 γκολ (συν 12 ασίστ) του Μέσι δηλώνουν ποιος είχε το γενικό πρόσταγμα.

Ωστόσο το έλλειμα εφεδρειών, το περιορισμένο ροτέϊσον (που αυξάνουν το βαθμό δυσκολίας των εγχώριων επιτευγάτων του) καθώς κι η λανθασμένη διαχείριση, από τον ίδιο και τους παίκτες (σ’ αθλητικό και ψυχολογικό επίπεδο), του 4-1 επί της Ρόμα έφεραν το επωνείδιστο 3-0 του «Ολίμπικο».
Που αποτέλεσε την μοναδική ευρωπαϊκή ήττα και «στίγμα» της φετινής σεζόν, αφού απέτυχε να βρει «αντίδοτο» για τις περσινές ευρωπαϊκές συντριβές (σ. 4-0 από την Παρί και 3-0 από την Γιουβέντους).

Η βραδιά του Ολίμπικο του στέρησε τη δυνατότητα του τρεμπλ. Ότι πέτυχαν, δηλαδή, Γκουαρντιόλα και Λουίς Ενρίκε «με την πρώτη».

Γνωρίζοντας ότι «Η Ρώμη δεν χτίστηκε σε μια μερά» (ούτε καν σ’ ένα χρόνο) και παρότι δεν είχε το υλικό των προαναφερθέντων κάνοντας τον απολογισμό της σεζόν τόνισε δίχως καμιά αναζήτηση άλλοθι: «Το νταμπλ νομίζω ότι δεν είναι τόσο κακό ως επίτευγμα. Είναι το πρώτο μου πρωτάθλημα στην Ισπανία κι είμαστε πανευτυχείς, παρότι έχω κατακτήσει τρία στην Ελλάδα...»