Τ’ «αποδυτήρια» κάνουν τους προπονητές

Δύο αναμετρήσεις με ισάριθμες νίκες και καλές εμφανίσεις μετρούν στην Μάντσεστερ Γιουνάϊτεντ, μετά το πολυθρύλητο «διαζύγιο» με τον Ζοσέ Μουρίνιο. Σε μια πρώτη θεώρηση η επιλογή των διοικούντων των «κόκκινων διαβόλων» ν’ αποπέμψουν τον Πορτογάλο – αδιαφορώντας για την παχυλότατη αποζημίωση, που καλούνται να του καταβάλουν, βάσει των όρων του συμβολαίου του – κρίνεται επιτυχημένη, αφού δεν είναι μόνο τα αποτελέσματα κόντρα σε Κάρντιφ (στην Ουαλλία) και με την Χάντερσφιλντ (στο Ολντ Τράφορντ) που τους δικαιώνουν. 8-2 το συνολικό σκορ (5-1 και 3-1, αντίστοιχα, τα σκορ), αλλά το κυριότερο είναι οι εμφανίσεις που τα συνόδευσαν και θυμίζουν...Μάντσεστερ Γιουνάϊτεντ άλλων εποχών.

Πιο συγκεκριμένα εκείνης επί των ημερών του Σερ Άλεξ Φέργκιουσον. Ίσως το γεγονός ότι στον πάγκο είναι – μέχρι νεοτέρας τουλάχιστον – ένα από τα «παιδιά» του «Φέργκι» να έπαιξε το ρόλο του στο να επανέλθει η ομάδα στις «ράγες» των αρχών και της, επιθετικογενούς, φιλοσοφίας του Σκωτσέζου. Ίσως, πάλι, η απόφαση των ιθυνόντων της ομάδας να χωρίσουν με τον «Μου», τη δεδομένη χρονική στιγμή να μην ήταν τυχαία, αφού μετά τις δύο ήττες από Βαλένθια (στο Μεστάγια) κι από Λίβερπουλ (στο Άνφιλντ) το πρόγραμμα μόνο... ανηφορικό δεν ήταν.

Αντίθετα ήταν τέτοιο που ευννοεί την αλλαγή τεχνικής ηγεσίας. Ξεκίνημα, με την τέταρτη από το τέλος Κάρντιφ, συνέχεια με την ουραγό Χάντερσφιλντ κι ακολούθως με την Μπόρνμουθ (ξανά εντός), που βρίσκεται στο μέσον της βαθμολογίας, πριν την επίσκεψη στο Νιούκαστλ, για ν’ αντιμετωπίσουν τις 15ες «καρακάξες», στον πρώτο αγώνα της νέας χρονιάς. Αναμετρήσεις που, σε συνδυασμό με εκείνη του Κυπέλλου, κόντρα στη Ρέντινγκ (εντός έδρας), θεωρητικά τουλάχιστον, θα έδιναν στο διάδοχο του Μουρίνιο «προίκα» καλών αποτελεσμάτων, ώστε να «γυρίσει» την αδιέξοδη, όπως έμοιαζε, κατάσταση, με τον Πορτογάλο στον πάγκο.

Ο Νορβηγός πήρε ήδη τα δύο απ’ αυτά τα ματς, αλλά αυτό δεν είναι το μείζον. Ενδεχομένως και με τον Μουρίνιο τα αποτελέσματα να ήταν τα ίδια. Εκείνο που δεν θα ήταν το ίδιο, σίγουρα, θα ήταν η διάθεση, το κέφι κι η παρουσία συγκεκριμένων παικτών στο γήπεδο. Κι αν ο πρώτος απολογισμός συνιστά δικαίωση των διοικούντων υπάρχει μια άλλη «ανάγνωση» που είναι αρκούντως προβληματική. Και δεν αφορά μόνο την Γιουνάϊτεντ. Είναι γενικότερο το φαινόμενο, αλλά εξ αφορμής της επισημαίνεται. Όταν παίκτες που, κατά το κοινώς λεγόμενο, «σέρνονταν», επί Μουρίνιο, με τον Σόλσκιερ...πετάνε, εγείρεται μείζον ζήτημα επαγγελματισμού τους. Ου μην και «σαμποτάζ» του προηγούμενου τεχνικού...
Γιατί το να μη τους τακτοποιεί μέσα στο γήπεδο σωστά ο προπονητής, ή να τους δίνει λανθασμένες εντολές είναι άλλο κι εντελώς διαφορετικό η διάθεση που επιδεικνύουν να υπηρετήσουν το πλάνο του.
Άλλωστε, όταν οι ποδοσφαιριστές υπογράφουν τα συμβόλαια τους δεν υπάρχει κανείς όρος ότι θ’ αποδίδουν ανάλογα με το αν τους ικανοποιεί το σύστημα κι η μεθοδολογία του έκαστοτε προπονητή!
Είναι υποχρεωμένοι να το κάνουν, όπως κάθε άλλος επαγγελματίας, που δεν διαλέγει με ποιον θα συνεργάζεται...

Η αριθμητική κι οι «δικτάτορες» που έγιναν «διαχειριστές»!

Φυσικά η περίπτωση Μουρίνιο και Μάντσεστερ Γιουνάϊτεντ είναι κατά βάση αριθμητική. Είναι πάντα ευκολότερο ν’ απολύεις έναν, από μεγάλο αριθμό παικτών, που «τα έχουν φορτώσει στον κόκκορα» και δεν δείχνουν διατεθειμένοι να ακολουθήσουν τα «θέλω» του προπονητή τους, θεωρώντας εαυτούς θιγμένους από την συμπεριφορά του προς το πρόσωπο τους. Ή, ακόμη – ακόμη, ακολουθώντας τις εντολές των μάνατζερ τους, που ο ρόλος τους αναβαθμίζεται συνεχώς στο σύγχρονο φούτμπολ...
H άνευ πολλών επαίνων απομάκρυνση του Μουρίνιο από τον πάγκο της Γιουνάϊτεντ ουσιαστικά δικαιώνει τα όσα γράφαμε πριν 3 μήνες, τέλη Σεπτέμβρη, ότι ουδείς κέρδισε με τους παίκτες απέναντι. H δύναμη που έχουν στα ...πόδια τους οι παίκτες είναι ολοένα αυξανόμενη και το γνωρίζουν.
Όπως το γνωρίζουν κι οι προπονητές, που στην πλειονότητα τους, για να επιβιώσουν, μετατρέπονται (πλην ελαχίστων εξαιρέσεων) από «δικτάτορες» σε διαχειριστές, οι οποίοι προσπαθούν να έχουν όσο περισσότερους παίκτες μπορούν ικανοποιημένους, επιδιδόμενοι σε συμβιβασμούς. Ουσιαστικά ακολουθούν τις επιταγές των αποδυτηρίων, αντί να γίνεται το αντίθετο.
Κι ένας από τους λόγους που ο Μουρίνιο αποτυγχάνει, ξανά και ξανά, τα τελευταία χρόνια είναι πως από την εποχή της Ίντερ (2010) πλέον δεν έχει καταφέρει να βρει ομάδα που τα αποδυτήρια της να είναι αναφανδόν με το μέρος του...