Η μάχη στην Τουρκία δεν μένει στις τέσσερις γραμμές

Εδώ και περίπου 3 χρόνια, Γαλατασαράι και Φενέρμπαχτσε αποφάσισαν να ρίξουν χρήμα και να ανέβουν επίπεδο για ένα στόχο. Την κατάκτηση του πρωταθλήματος.

Αμφότερες οι ομάδες είχαν κακές σεζόν, είδαν αντιπάλους να έρχονται από το πουθενά και να τους παίρνουν τα σκήπτρα (Μπεσίκτας, Τραμπζονσπόρ, Μπασακσεχίρ) κι αποφάσισαν να κάνουν το all-in. Η τσιμ-μπομ είναι αυτή που έχει καρπωθεί τη χαρά του τίτλου. Δύο σερί κατακτήσεις κι άλλη μια καθ' οδόν.

Η έτερη ομάδα της Πόλης ακόμη προσπαθεί να επιστρέψει στη κορυφή. Έχουν περάσει 11 χρόνια από την τελευταία της κατάκτηση πρωταθλήματος (2014). Φέτος, ήρθε κοτζάμ Ζοσέ Μουρίνιο στον πάγκο, μετά την περσινή αποτυχία του Ισμαέλ Καρτάλ να κερδίσει κάτι (τόσο εγχώρια όσο και στην Ευρώπη).

Αλλά, μιλάμε για Τουρκία. Και τα χρήματα σημαίνουν αύξηση ανταγωνισμού, κι αύξηση ανταγωνισμού σημαίνει και αύξηση ενδιαφέροντος, αλλά και αντιδράσεων. Ειδικά όταν συνεχίζουν να υπάρχουν ερασιτεχνισμοί σε όλα τα επίπεδα.

Πέρσι, δεν έγινε ο τελικός του Super Cup λόγω αποχώρησης της Φενέρ, η οποία απείλησε με αποχώρηση από το πρωτάθλημα. Φέτος, ο Special One δημιουργεί σχεδόν εβδομαδιαίο σόου στα social media, με βίντεο, δηλώσεις και φωτογραφίες σχετικά με τη διαιτησία κι όχι μόνο. Αν και πούμε, σε αυτό το σημείο, πως έχει δίκιο τις περισσότερες φορές.

Χθες, είχαμε την αποχώρηση της Αντάνα Ντεμίρσπορ, μετά από ανύπαρκτο πέναλτι που δόθηκε εναντίον στο παιχνίδι με τη Γαλατασαράι και την παραίτηση του προέδρου της. Όλα αυτά συντελούν σε αλλεπάλληλους πολέμους ανακοινώσεων, εντυπώσεων και δηλώσεων, που θα έκαναν τη Super League να κοκκινίζει από ντροπή.

Κι ενώ το αγωνιστικό επίπεδο των ομάδων εντός των τεσσάρων γραμμών είναι πιθανότατα στο υψηλότερο που έχει βρεθεί από το 2000, εξωαγωνιστικά έχουμε φτάσει σε μια νέα κλίμακα τοξικότητας κι ερασιτεχνισμού.