Η «κακή» Super League και η «καλή» UEFA;

Από άποψη σπουδαιότητας η προηγούμενη εβδομάδα ήταν... μεγαλύτερη για το άθλημα λόγω των όσων τραγελαφικών συνέβησαν με την European Super League.

Τώρα που έπεσε ο επικοινωνιακός κουρνιαχτός, που σήκωσε η «επανάσταση» της ποδοσφαιρικής ελίτ της γηραιάς ηπείρου, μπορούμε να αποτιμήσουμε τι οδήγησε στο φιάσκο. Γενεσιουργός αιτία, κατ’ αρχάς, η αδυναμία συνεννόησης και συγκερασμού των συμφερόντων τους. Άλλωστε από την επίσημη ανακοίνωσή της η European Super League ήταν «λειψή», καθώς από τα 15 μέλη, που οι πληροφορίες ήθελαν να είναι «μόνιμα», έλειπαν Παρί Σεν Ζερμέν και οι δύο γερμανικές (Μπάγερν και Γκλάντμπαχ). Για διαφορετικούς λόγους οι τρεις τους δεν είχαν την... πρεμούρα των Ρεάλ Μαδρίτης και Μπαρτσελόνα να πάρουν τα 4 έως 6 δισεκατομμύρια ευρώ της JP Morgan.

Οι Παριζιάνοι γιατί έχουν το Κατάρ από «πίσω» να καλύπτει κάθε «μαύρη τρύπα» στα οικονομικά, ενώ οι Τεύτονες, λόγω νομοθεσίας, υποχρεούνται στην τήρηση ισοσκελισμένων προϋπολογισμών. Την ίδια στιγμή Καστιγιάνοι και Καταλανοί, που είδαν να κλείνει η κάνουλα των κολοσσιαιών εσόδων τους λόγω κορονοϊού και κλειστών γηπέδων, έμειναν με τα χρέη που προσεγγίζουν ή ξεπερνούν το ένα δισεκατομμύριο ευρώ.

Συν τοις άλλοις οι 12 βρήκαν απέναντί τους όχι μόνο τους ποδοσφαιρικούς θεσμούς αλλά και ευρωπαϊκές κυβερνήσεις (π.χ. αγγλική και γαλλική). Τα μηνύματα στήριξης των οποίων η UEFA δέχθηκε ασμένως. Η ίδια UEFAπου απαγορεύει πολιτικές παρεμβάσεις στο άθλημα. Τα καλά και συμφέροντα...

Εκεί όμως που έχασαν από τα... αποδυτήρια οι σύλλογοι ήταν επικοινωνιακά. Εμφανίστηκαν ελιτιστές (οι «κακοί», δηλαδή, της υπόθεσης) και η UEFA υπερασπίστρια της λαϊκότητας του αθλήματος. Λες και δεν ήταν εκείνη που μετέτρεψε, σε ημίκλειστο το Champions League προκειμένου να τους εξευμενίσει για να μην κάνουν την «επανάσταση» νωρίτερα.

Πολλά κροκοδείλια δάκρυα χύθηκαν για τις ομάδες από τα μεγάλα πρωταθλήματα που δεν θα μπορούσαν να έχουν (σίγουρη) θέση στην Ευρωπαϊκή Σούπερ Λίγκα (η οποία, παρά τη σπέκουλα, δεν ήταν κλειστή, έχοντας εξ ορισμού πέντε θέσεις -που έγιναν οκτώ- για προσκεκλημένους).

Δεν θυμάται, όμως, κανείς τις οιμωγές των πρωταθλητών της ευρωπαϊκής ηπείρου που για να πάρουν μέρος στη διοργάνωσή τους χρειάζονται έως τέσσερις προκριματικούς κατακαλόκαιρο για να παίζει σίγουρα ο... τέταρτος από Αγγλία, Γερμανία, Ισπανία και Ιταλία καθώς και ο τρίτος της Γαλλίας!

Προφανώς είναι αλλιώς να φωνάζουν στην Πράγα, αλλιώς στο Λονδίνο...

Η αποτυχία των «ανταρτών» εδράζεται και στο ότι δεν κατάφεραν να αναδείξουν άλλες «αμαρτίες» της UEFA. Το ότι το οικονομικό fair play, με πρόφαση τον κορονοϊό, εγκαταλείφθηκε (και επισήμως) ποιες ομάδες ευνοεί, πέραν των πλουσίων;
Για την αύξηση των αγώνων στο νέο Τσάμπιονς Λιγκ, που εξανέστησαν οι κορυφαίοι προπονητές της εποχής Γκουαρντιόλα και Κλοπ, ρωτήθηκαν παίκτες και τεχνικοί απ’ όσους «κόπτονται» για το άθλημα;

Είναι οι ίδιοι που (για να μη χαθεί η κουτάλα...) εξακόντιζαν απειλές ότι θα αποβάλουν από τις διεθνείς διοργανώσεις όσους παίκτες αγωνίζονταν στη Σούπερ Λίγκα, πιέζοντας -μέσω εκείνων- τις ομάδες και αδιαφορώντας για τους ποδοσφαιρόφιλους.

Όσο για το ότι οι Άγγλοι φίλαθλοι κράτησαν ψηλά τη σημαία του αθλήματος, είχε υποσταλεί όταν αμφιβόλου προέλευσης χρήματα από γερά «πορτοφόλια» του εξωτερικού χρησιμοποιούνταν για να γιγαντωθούν οι ομάδες τους. Επιλεκτικά «ενάντια στο μοντέρνο ποδόσφαιρο»;