Financial Fair Play: Να ζήσουμε, να το θυμόμαστε…

«Ήταν που ήταν στραβό το κλίμα (λόγω κορονοϊού...) το ‘φαγε και ο γάϊδαρος (του CAS)».

H απόφαση του Διαιτητικού Αθλητικού Δικαστηρίου της Λωζάννης να μετατρέψει την ποινή των 2 χρόνων αποκλεισμού από τα Ευρωπαϊκά Κύπελλα - που είχε επιβάλλει η UEFA στην Μάντσεστερ Σίτι, για το γεγονός ότι δεν συνεργάστηκε στην έρευνα που είχε ξεκινήσει εδώ και πέντε χρόνια, για τον τρόπο χρηματοδότησης της από την ιδιοκτησία της βασιλικής οικογένειας των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων, σχετικά με τις παραβιάσεις του Financial Fair Play – όσο κι αν δεν θα το παραδεχθούν οι ιθύνοντες της Ευρωπαϊκής Συνομοσπονδίας Ποδοσφαίρου, αλλάζει το χάρτη του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου.

Γιατί κάτι η Δευτεριάτικη εξέλιξη, κάτι οι εξαγγελίες της ίδιας της UEFA, περί χαλάρωσης του Financial Fair Play - ως απόρροια της οικονομικής κρίσης, που προκάλεσε η πανδημία του κορονοϊού – ουσιαστικά το έχουν καταστήσει «κενό γράμμα», αν δεν το... ενταφίασαν, οριστικά.

Εκτός κι αν θεσπίστηκε, πριν από 11 χρόνια, για ν’ αποτελεί τον «μπαμπούλα» μόνο για Ελληνικές, Τούρκικες ή γενικότερα ομάδες της δεύτερης (και κάτω...) ποδοσφαιρικής «ταχύτητας», αφήνοντας, την ίδια στιγμή, ατιμώρητες τις ατασθαλίες των «μεγάλων» του Ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου...

Τόσο των παραδοσιακών, όσο και των αναδυόμενων δυνάμεων, του φούτμπολ της «γηραίας ηπείρου».

Εκείνων που βασίζονται στο λεγόμενο «νέο» χρήμα, το οποίο προέρχεται από χώρες εξωτικές, ποδοσφαιρικά, όπως το Κατάρ ή τα Η.Α.Ε (κι εσχάτως την Σ. Αραβία).

Γιατί η περίπτωση της Μάντσεστερ Σίτι δεν είναι μεμονωμένη.

Είχε προηγηθεί η συναφής περίπτωση της Παρί Σεν Ζερμέν, που γιγαντώθηκε κι επέβαλλε την κυριαρχία της στο Γαλλικό ποδόσφαιρο, χάρη στα πετροδολάρια του Κατάρ.

Όταν έμεινε η ομάδα από την «πόλη του φωτός» ατιμώρητη για το ότι ξόδεψε, το καλοκαίρι του 2017, 400 εκ. ευρώ για τους Νέιμαρ κι Εμπαπέ (χάρη στο... κόλπο του δανεισμού του και την καταβολή 140 εκ. ευρώ του Γάλλου ένα χρόνο αργότερα...) πως να τιμωρηθεί η Μάντσεστερ Σίτι;

Θα ήταν κι υποκριτικό κάπου.

Όσο και τα 9 εκ. ευρώ πρόστιμο, που επιβλήθηκαν στους «πολίτες» από το CAS, τα οποία μοιάζουν με ...ψιχία.

Έτσι, οι διοικούντες την Αγγλική ομάδα, γιόρτασαν την απαλλαγή τους εξαγγέλοντας, ουσιαστικά, ότι το φετινό καλοκαίρι θα προβούν σε μεταγραφές αξίας 170 εκ. ευρώ, στην προσπάθεια τους ν’ ανακτήσουν τα σκήπτρα στο «Νησί», που τα έχασαν μετά από δύο χρόνια κυριαρχίας.

Το θέμα, όμως, δεν είναι τι (θα) κάνουν οι θρασύτατοι ιδιοκτήτες των «Σίτιζενς».

Ή οι ομόλογοι τους της Παρί, ή άλλοι μεγιστάνες, καθώς κι οι παραδοσιακά «μεγάλοι» του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου.

Τα «μικρά ψάρια» κι οι «μεγαλοκαρχαρίες» του ποδοσφαίρου

Η «μπάλα» είναι στην πλευρά της UEFA, πλέον, που – υποτίθεται – βάζει τους κανόνες του παιχνιδιού κι εξαγγέλει ότι δεν πρέπει να «μιλάει» μόνο το χρήμα.

Κι αντί να στρουθοκαμηλίζει, πανηγυρίζοντας για την εφαρμογή ενός «νεκρού» ουσιαστικά συστήματος – το οποίο πιάνει μόνο τα «μικρά ψάρια», αλλά αφήνει τους ...μεγαλοκαρχαρίες – ας κοιτάξει να το αλλάξει άμεσα.

Άλλωστε, όταν εξαγγελόταν η εφαρμογή του, ως στόχος είχε υπογραμμιστεί η μείωση της οικονομικής και αγωνιστικής ψαλίδας «μικρών» και «μεγάλων».

Ένδεκα χρόνια μετά την εφαρμογή του, οι «συνήθεις ύποπτοι» συνεχίζουν να κυριαρχούν στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο, αφού μόνο μια νέα πρωταθλήτρια Ευρώπης προέκυψε.

Η Τσέλσι. Που, με ιδιοκτήτη τον Αμπράμοβιτς, μικρό μέγεθος δεν την λες...

Κι αφού εσχάτως, στην UEFA, άρχισαν να υιοθετούν πρακτικές άλλων σπορ (π.χ Final-8, σε Champions League και Europa League) γιατί δεν το κάνουν και με το δοκιμασμένο salary cap του ΝΒΑ και με περιορισμό στα συμβόλαια, τα οποία μπορεί κάθε ομάδα να έχει, αν θέλουν να υπάρχει μεγαλύτερη διαφάνεια κι ανταγωνισμός στις διοργανώσεις της;

Διαφορετικά, ένα νέο ...κάζο, από νέα απόφαση του CAS, στο οποίο θα προσφύγει θιγόμενη ομάδα, είναι προδιαγεγραμμένο.