To ποδόσφαιρο των αισθήσεων και των... ψευδαισθήσεων!

Κανονικά ως επαγγελματίες, που ζούμε από τη διεξαγωγή αθλητικών γεγονότων θα πρέπε να λέμε «... και τω Θεώ δόξα» που εν μέσω κορονοϊού υπάρχουν αγώνες κι έχουμε αντικείμενο εργασίας.

Αλλά τι σόϊ αγώνες είναι αυτοί που βλέπουμε;

Φυσικά η (ρητορική) ερώτηση δεν έχει να κάνει με την ποιότητα τους - η οποία παραπέμπει, συνηθέστατα, σε αναμετρήσεις που τέτοια εποχή διεξάγονταν, κατά τα ειωθότα, ήτοι φιλικά προετοιμασίας – κάτι που εν πολλοίς ήταν αναμενόμενο, από την στιγμή που ποτέ στο παρελθόν, σ’ επαγγελματικό επίπεδο, παίκτες δεν έμειναν μακριά από τη δράση για τρεις και πλέον μήνες, αλλά με το «μπακράουντ» αυτών των αγώνων και το ... σάουντρακ τους.

Που για τους ποδοσφαιριστές της εποχής του κορονοϊού είναι, αφενός, οι άδεες κερκίδες κι αφετέρου οι... φωνές τους.

Χάρη στην ιδιότητα μας και παρά τους περιορισμούς που έχουν θεσπιστεί για ν’ αποτραπεί ο συνήθης συνωστισμός στα δημοσιογραφικά (που στην Ελλάδα δεν αποτελεί έκπληξη σε μερικά γήπεδα να φιλοξενούν περισσότερους απ’ ότι οι υπόλοιπες θύρες...) είχαμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε, δια ζώσης, αγώνες της Super League.

Όσο κι αν οι ποδοσφαιριστές όλων των ομάδων το προσπαθούν και δίνουν τον καλύτερο τους εαυτό, δεδομένων των πρωτοφανών συνθηκών, όσο κι αν «σε τούτα δω τα χώματα» τα «κεκλεισμένων των θυρών» είναι... ψωμοτύρι, ως ποινή (ενώ, αντίθετα, κινείται στην σφαίρα του αδιανότητου, στα προηγμένα πρωταθλήματα...), απλά, δεν γίνεται να το συνηθίσεις όλο αυτό.

Δεν είναι δυνατό να είσαι στα δημοσιογραφικά π.χ. και ν’ ακούς το τι λένε οι παίκτες, αντί τις φωνές τους να τις καλύπτουν οι ιαχές των φιλάθλων...

Δεν παραπέμπει σε αγώνα. Σε προπονητικό διπλό ενδεχομένως...

Δίχως θεατές δεν υπάρχει το ...αλατοπίπερο, όχι μόνο των ποδοσφαιρικών αναμετρήσεων, αλλά κάθε αθλητικού γεγονότος.

Γιατί καλά τα συμβόλαια κι ο επαγγελματισμός, αλλά όλα αυτά απορρέουν απο τη δημοτικότητα του αθλήματος. Όσο μεγαλύτερη τόσο περισσότερα καρπώνεται ο αθλητής.

Κι όλα αυτά δεν είναι συναισθηματισμοί κι αμπελοφιλοσοφίες.

Φίλαθλοι της ...κονσόλας!

Ότι η εικόνα των άδειων εξεδρών είναι αποκρουστική όχι θεωρητικά, αλλά και πρακτικά (σε επίπεδο μάρκετινγκ...) κι η παρουσία θεατών απαραίτητη, καταδεικνύεται από το γεγονός ότι στο εξωτερικό... σκηνοθετούν την «αναπλήρωση» του με οπτικά και ηχητικά εφέ.

Έτσι στα ματς της Ισπανικής Primera Division για παράδειγμα υπάρχουν ηλεκτρονικά επεξεργασμένοι «θεατές», που έχουν κοπιαριστεί, από κονσόλα video game.

Μόνο που το αποτέλεσμα παραπέμπει σε τέτοιο...

Σε μια virtual reality.

H εικονική πραγματικότητα κι η ψευδαίσθηση χάνεται, όμως, εύκολα αφού αυτή η αίσθηση «θεατών» ισχύει μόνο για το γενικό πλάνο, ενώ υπό άλλες γωνίες αποκαλύπτεται η «γυμνή αλήθεια» των άδειων εξεδρών.

Το ίδια ισχύουν - πάνω κάτω - και με τον ήχο «κονσέρβα».

Προφανώς υπάρχει κάποιος σκηνοθέτης που πατά το «play» για ν’ ακουστούν τα συνθήματα της κάθε ομάδας κι οι «αντιδράσεις» των «οπαδών». ανάλογα με το τι συμβαίνει στο ματς.

Aλλά ακόμη και τον ...Μπιρσίμ του ποδοσφαίρου να είχαν επιστρατεύσει, ο αυθορμητισμός, που είναι αναπόσπαστο κομμάτι του ποδοσφαίρου δεν αναπληρώνεται, κι όλα αυτά θυμίζουν αμερικάνικες, τηλεοπτικές, κωμικές σειρές με γέλια «κονσέρβα» του υποτιθέμενου κοινού!

Δανειζόμενοι την φράση του Άβρααμ Λίνκολν, πριν την μάχη του Γκέτισμπεργκ, που έκρινε την έκβαση του Αμερικάνικου εμφυλίου, αναφορικά με το από εκπορεύεται η κυβέρνηση του, το ποδόσφαιρο (κι ο αθλητισμός εν γένει...) «είναι του λαού, από τον λαό και για τον λαό»...