"Όχι άλλο Νταλάρα, Πάριο κι Αλεξίου…"

Πριν οτιδήποτε άλλο -προς αποφυγήν παρεξήγησεως- επιτρέψτε μου το πρώτο ενικό και την ετεροχρονισμένη καταγραφή, σ’ αδρές γραμμές, της αντίδρασης μου το βράδυ της Μ. Τρίτης, παρακολουθώντας τον Κριστιάνο Ρονάλντο να σηκώνει το πόδι πάνω από δύο μέτρα (από 2.10 μέχρι 2.38 μετρήθηκε...) και μ’ ανάποδο ψαλίδι ν’ αφήνει «στήλη άλατος» τον Μπουφόν για το 2-0 της Ρεάλ Μαδρίτης, επί της Γιουβέντους, στο Τορίνο.

Κι από το δικό μου στόμα βγήκε επιφώνημα θαυμασμού και πετάχθηκα από την θέση μου, χειροκροτώντας και μονολόγησα, μόλις η ομορφιά της στιγμής εντυπώθηκε μέσα μου, «τι έκανε ο μπαγάσας...».

Αυθωρεί και παραχρήμα το κατέταξα υποψήφιο για γκολ, όχι μόνο του φετινού Τσάμπιονς Λιγκ, αλλά και του βραβείου Πούσκας, της FIFA, για το γκολ της σεζόν.

Ωστόσο, προϊόντος του χρόνου και του επικοινωνιακού «μπουμ» που προκάλεσε η «ζωγραφιά» του “CR7” (όχι ότι δεν το περίμενα…) μου γεννήθηκαν ερωτηματικά για το αν αρκετοί συνάδελφοι, σ’ ημεδαπή κι αλλοδαπή, γεννήθηκαν την...προηγούμενη του αγώνα και δεν είχαν ξαναδεί ανάποδο ψαλίδι!

Γιατί μόνο έτσι εξηγούνται επικεφαλίδες του στυλ «γκολ του αιώνα», «εξωγήινο», που τιτλοφόρησαν σχετικά κείμενα.
Το ξαναγράφω:
Ήταν ΓΚΟΛΑΡΑ!
Ποδοσφαιρικό έργο τέχνης.
Αλλά όχι κάτι ανεπανάληπτο.

Στα 43 μου, μάνι – μάνι, θυμάμαι 4-5 καλύτερα του. Σύμφωνα με τα δικά μου κριτήρια τουλάχιστον.
Δεν θα πω για εκείνο του Ιμπραϊμοβιτς στο (φιλικό) Σουηδία – Αγγλία που και πιο μακριά ήταν και πιο ψηλά ίσως σήκωσε το πόδι του.

Θα πω όμως για εκείνο του Φαν Μπάστεν, με την Μίλαν, κόντρα στην Γκέτεμποργκ, από το ύψος της μεγάλης περιοχής.

Ή για το άλλο, του Ριβάλντο, έξω από την περιοχή, που στo 89’ του Μπαρτσελόνα – Βαλένθια έκρινε μια θέση στο επόμενο Τσάμπιονς Λιγκ.

Καθώς κι εκείνο του Ρούνεϊ προς το το φινάλε ενός ντέρμπι του Μάντσεστερ...

Η πρώτη φορά και τα «δύο μέτρα»...

Ναι ήταν δύσκολο αυτό που έκανε ο CR7. Απαιτεί τεχνική, τάϊμινγκ, ισορροπία, όλα μαζί ταυτόχρονα, στον υπερθετικό βαθμό.

Απόδειξη; Αυτός ο χαρισματικός σκόρερ -πρώτος στα χρονικά της Ρεάλ Μαδρίτης και του Τσάμπιονς Λιγκ– δεν έχει άλλο να επιδείξει στην συλλογική του καριέρα.

Η “Marca” λίγα λεπτά από την επίτευξη του συγκέντρωσε σε βιντεάκι (κάμποσων λεπτών) όλες τις αποτυχημένες προσπάθειες του για ψαλιδάκι, δείχνοντας πόσο του πήρε να πετύχει εκείνο που ο ίδιος αποκάλεσε «ωραιοότερο γκολ» της καριέρας του (και πιθανότατα είναι).

Αυτό που (κάνω πως) δεν καταλαβαίνω είναι γιατί δεν προκλήθηκε παρόμοιος ντόρος στα υπόλοιπα ψαλιδάκια της χρονιάς. Γιατί φυσικά δεν ήταν το μόνο...

Μήπως γιατί δεν έχουν όλοι, όπως ο Πορτογάλος κι ο Μέσι, πολυεθνικές (τέτοιες, εκτός των εταιριών ένδυσης τους, είναι κι οι ομάδες τους...) και στρατιές επικοινωνιολόγων να τους προμοτάρουν;
Και στην τελική, δεν παίζουν μόνοι οι Κριστιάνο Ρονάλντο – Μέσι (βάλτε τους μ’ όποια σειρά θέλετε...)

Υπάρχουν κι άλλοι που κάνουν εξαιρετικά πράγματα. Ναι. δεν τους φτάνουν σ’ αξία, αλλά έχουν δικαίωμα στην αναγνώριση και την καταξίωση.

Η κόντρα του Αργεντινού με τον Ίβηρα «πουλάει», όπως κάποτε εκείνη των Μάτζικ – Μπερντ, που απογείωσε τη δημοφιλία του Ν.Β.Α. στην Αμερική και παγκοσμίως.

Όμως το ποδόσφαιρο που διαφημίζεται ως το πιο δημοκρατικό των σπορ θα πρεπε ν΄αφήνει περιθώριο στο καινούργιο. Το διαφορετικό.

Γιατί «Κανείς δεν είναι μεγαλύτερος από το ίδιο το παιχνίδι». Τάδε έφη Μάϊκλ Τζόρνταν.

Ή όπως τραγουδούσε κι ο Τζιμμάκος (για τα μουσικά πράγματα της χώρας): «Όχι άλλο Νταλάρα, Πάριο κι Αλεξίου...».

Υ.Γ. Το κείμενο θα μπορούσε να έχει δημοσιευθεί (μ’ αλλαγμένα ονόματα) και μετά τα γκολ του Σαλάχ με Τότεναμ και Γουότφορντ, που θα ζήλευε να τα έχει πετύχει ο Μέσι, αλλά δεν έτυχαν ούτε το 10% της προβολής οποιουδήποτε τέρματος του Αργεντινού.