Champions League: Ξανά στα χέρια εκείνου που βάλθηκε να το... διαλύσει!

Δεν πα ν' αποδείχθηκε, πριν 20 χρόνια, με την κατάκτηση του Euro 2004, στα πορτογαλικά γήπεδα, από την Εθνική μας, ότι «Ιmpossible is nothing» («Tίποτα δεν είναι αδύνατο»);

Δεν πα' να επιβεβαιώθηκε, την Τετάρτη, με το πρώτο ευρωπαϊκό διασυλλογικό τρόπαιο να καταλήγει στις πρόθηκες ελληνικής ομάδας (το Conference League, σε εκείνες του Ολυμπιακού);

Αλλά και με την Αταλάντα να παίρνει τον μόλις δεύτερο τίτλο της ιστορίας της (και πρώτο από το 1963) απέναντι στην αήττητη όλη την σεζόν (και ήδη πρωταθλήτρια Γερμανίας) Μπάγερ Λεβερκούζεν στον τελικό του Εuropa League;

Όλα αυτά δεν ισχύουν για την κορυφαία διοργάνωση που έχει υπό την αιγίδα της η UEFA.

To κορυφαίο ποδοσφαιρικό «προϊόν» του πλανήτη, σε διασυλλογικό επίπεδο.

Εκεί η έκπληξη (αναφορικά με τον νικητή, για να εξηγούμαστε...) έχει εξοβελιστεί χρόνια τώρα.

Γιατί αν ο Ολυμπιακός έγινε η πρώτη ομάδα εκτός των πρώτων 5 χωρών στη βαθμολογία της UEFA που πήρε ευρωπαϊκό τρόπαιο μετά το 2011, για να δει κάποιος κάτι τέτοιο στον ποδοσφαιρικό «πόλεμο των άστρων» πρέπει να πάει ακόμη πιο πίσω.

Eκ νέου - τυχαίο; - το σωτήριο (για το ποδόσφαιρο, σίγουρα...) 2004!

Τότε που η Πόρτο του Μουρίνιο (ο οποίος, ούτε που θα διανοείτο, ποτέ, εκείνη την εποχή, ότι θα κατέληγε, μια ημέρα, στη Φενέρμπαχτσε...) κέρδιζε τη Mονακό του Άκη Ζήκου.

Έκτοτε - ανεξάρτητα από τα προγνωστικά της σεζόν, ή του τελικού (που μπορεί να έφεραν νικητή κάποιον λιγότερο πιθανό του αναμενομένου) - οι νικητές είναι από 4 - ολογράφως, ΤΕΣΣΕΡΙΣ - χώρες!

Ναι αυτές που φαντάζεστε (αλφαβητικά): Αγγλία, Γερμανία, Ισπανία, Ιταλία.

Μιλάμε δηλαδή για ένα τρόπαιο για (πολύ) λίγους.

Κάτι που ακούγοντας το δεν μοιάζει, στην τελική, να διαφέρει πολύ απ' όσα ευαγγελιζόταν η επάρατη (για την UEFA και κάποιες ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, γιατί θα στερούσε, απ' όλους τους, την... κουτάλα) Superleague!

Παρεμπιπτόντως - σαν ένα παιχνίδι της μοίρας, ή μήπως ...σημειολογικά; - στον εμπνευστή της (και σχεδόν μόνο υπερασπιστή της, πια) Φλορεντίνο Πέρεθ - δηλαδή αυτόν που απεργάζεται την υπονόμευση και την καταστροφή του Champions League - παρέδωσε το «κύπελλο με τα μεγάλα αυτιά» ο πρόεδρος της UEFA, Aλεξάντερ Τσέφεριν...

Ο Μαδριλένος παράγων μάλιστα, ξεπέρασε χθες, τις έξι κούπες του «Σαντιάγκο Μπερναμπέου».

Όλα αυτά μετά το τελευταίο ευρωπαϊκό ματς της σεζόν πριν ξεκινήσει μια χρονιά με περισσότερες ευρωπαϊκές αναμετρήσεις όπου 5 γερμανικές ομάδες και 5 ιταλικές θα είναι στη διοργάνωση που το όνομα της («Λίγκα των πρωταθλητών») μοιάζει ολοένα περισσότερο με ευφημισμό...

Ο τελικός κύλησε από αναμενόμενα έως ...βαρετά από τη στιγμή που η Μπορούσια Ντόρτμουντ δεν προηγήθηκε (ως δικαιούτο) στο πρώτο ημίχρονο, που της ανήκε ολοκληρωτικά.

Οι Βεστφαλοί που πέρσι ...τερμάτισαν τους τρόπους απώλειας πρωταθλήματος αλλά ανασυντάχθηκαν κι έφτασαν στον τρίτο τελικό της ιστορίας τους και δεύτερο στο Γουέμπλεϊ μετά από 11 χρόνια - με ανελέητο τρέξιμο και συνδυασμένα μαρκαρίσματα, κλείδωσαν τον Μπέλινγχαμ και τον Βινίσιους κατάφεραν (γιατί περί κατορθώματος πρόκειται...) να δεχθούν γκολ με κεφαλιά από τον πιο κοντό παίκτη του γηπέδου (Καρβαχάλ) σε στημένη μπάλα και η σεμνή τελετή έλαβε, ουσιαστικά τέλος.

Η Ρεάλ Μαδρίτης - που πρεσβεύει καλύτερα από κάθε άλλη ομάδα στον πλανήτη ότι «οι τελικοί κερδίζονται δεν παίζονται» - δεν είχε προβλήμα να υποφέρει, να κάτσει πίσω από την μπάλα (το ξανάκανε άλλωστε, στο Μάντσεστερ, «καθ' οδόν» για το Γουέμπλεϊ ακόμη περισσότερο και το έχει ξανακάνει και σε άλλους τελικούς) περιμένοντας να ...σκάσουν οι αντίπαλοι της και να βρει τη στιγμή της.

Νομοτελειακά, αμφότερα, συνέβησαν και το τρόπαιο θα πάει δίπλα σε άλλα 14 παρόμοια που έχει, μεγαλώνοντας τον μύθο της.

Tην ίδια στιγμή κάποιοι ρομαντικοί θα περιμένουν, μάταια, κατά τα φαινόμενα, να εμφανιστεί στην κορυφή της Ευρώπης μια «σταχτοπούτα» όπως η Σέλτικ (1967), η Στεάουα (1986) ή ο Ερυθρός Αστέρας (1991) να δώσουν το ...αλατοπίπερο της έκπληξης στο αποστειρωμένο ποδόσφαιρο των πολυθεθνικών.

Να ζήσουμε, να τις θυμόμαστε...