Μουρίνιο: Απομυθοποίησης συνέχεια...

Επειδή μου είναι απεχθής η…κυβίστηση κι η ιδιότητα του “μετά Χριστόν προφήτη”, να ξεκαθαρίσουμε κάτι: προσωπικά περίμενα ότι η Μάντσεστερ Γιουνάϊτεντ θα πέρναγε στα προημιτελικά του Τσάμπιονς Λιγκ, θεωρώντας ότι ένα γκολ περισσότερο από ΑΥΤΗ την Σεβίλλη (που έχει δεχθεί 5 πεντάρες την φετινή σεζόν από Ατλέτικο Μαδρίτης, Έϊμπαρ, Μπέτις, Ρεάλ Μαδρίτης και Σπαρτάκ Μόσχας) θα έβαζε, εντός έδρας.
Μea culpa.
Δεν είχα φανταστεί ως ποίου σημείου μπορούσε να έχει αλλοτριώσει τον ποδοσφαιρικό χαρακτήρα ενός από τους μεγαλύτερους συλλόγους, παγκοσμίως, η μονομανία του Ζοσέ Μουρίνιο να κερδίσει με το δικό του τρόπο.
Αλλά η νίκη, έτσι όπως ήρθε (από δύο βολέ του Ντε Χέα, ώστε να μην περάσει η μπάλα από το κέντρο κι ισάριθμες «σπόντες» του Λούκακου με το κεφάλι, πριν καθαρίσει ο Ράσφορντ), επί της Λίβερπουλ, έκανε περισσότερο κακό απ’ ότι καλό στους «κόκκινους διαβόλους».
Όχι μόνο γιατί τους αφαίρεσε ενέργεια, ενόψει του χθεσινοβραδινού αγώνα, αφού ο Μουρίνιο έδειξε να προτάσσει την νίκη επί των «κόκκινων» του Κλοπ ώστε να ικανοποιήσει το εγωισμό του (σ. τον είχε κερδίσει μόλις μια φορά στην καριέρα του, σ’ ένα ανώφελο 2-0 στην Μαδρίτη, ως τεχνικός της Ρεάλ, αφού είχε δεχθεί 4αρα στο Ντόρτμουντ), αλλά γιατί επιβράβευσε (βοηθούμενης της, παραδοσιακής, αμυντικής αφέλειας της ομάδας του Μέρσι) τον αρνητισμό του Πορτογάλου να παίξει.
Έτσι, χθες βράδυ, ξεπέρασε και τον (κακό, τα τελευταία, αρκετά, πια, χρόνια) εαυτό του καταφέρνοντας το αμίμητο: να κατεβάσει την ομάδα του στο επίπεδο της Σεβίλλης.
Της, μακράν, 5ης ομάδας της Πριμέρα Ντιβισιόν (στο -11 από την 4αδα είναι οι Ανδαλουσιάνοι)!
Ή μάλλον ακόμη χαμηλότερα, γιατί και στα δύο παιχνίδια δεν υπάρχει άνθρωπος που να διαφωνεί ότι οι Ίβηρες ήταν πολύ καλύτεροι των «Μανκούνιανς».
Οι οποίοι παρατάχθηκαν δίχως τον μοναδικό παίκτη που δύναται να «γλυκάνει» το παιχνίδι τους και να συνδέσει τις γραμμές τους (Χουάν Μάτα το όνομα του) κι απενεργοποιημένο το ακριβότερο περιουσιακό τους στοιχείο, Πολ Πογκμπά, που ούτε ο Πορτογάλος έχει καταφέρει να τον κάνει να θυμίζει τις ημέρες του στην Γιουβέντους, όταν δόθηκε 9ψηφιο ποσό για να επανέλθει στο Ολντ Τράφορντ....

Special One? No more…
Ωστόσο το κύριο πρόβλημα του Μουρίνιο δεν είναι αν έπρεπε να βάλει τον Γάλλο εξαρχής, ή τον ΜακΤομινέϊ (που τον προμόταρε τις προάλλες, αλλά τον «θυσίασε», χθες, για τον αγαπημένο του Φελαϊνί) ή ότι χαριεντιζόταν με τον Μοντέλα ενόσω ο Μπανέγκα κι ο Ενζονζί αλώνιζαν
Ούτε καν ότι τον γιούχαρε το Ολντ Τράφορντ. Το έχει ξαναδεί το έργο. Στο «Μπερναμπέου».
Όπου, επίσης, είχε αλλοτριώσει τον χαρακτήρα της παραδοσιακά επιθετικότερης ομάδας του πλανήτη, έχοντας κι εκεί ρόλο «αντίπαλου δέους» του (επιθετικογενή) Γκουαρντιόλα.
Το πρόβλημα του είναι πως, εδώ και χρόνια, δεν ανταποκρίνεται πλέον στον αυτοπροσδιορισμό του «Special One», όπως συστήθηκε στην παρθενική του παρουσίαση ως τεχνικός της Τσέλσι (2004).
Ούτε σ’ εκείνον του κατά συρροή...νικητή!
Ο μύθος του ξεφτίζει.
Όπως εκείνος ότι τη δεύτερη χρονιά του, όπου πήγε, πήρε πρωτάθλημα.
Την φετινή χρονιά (2η στην Μάντσεστερ Γιουνάϊτεντ) βλέπει την συμπολίτισσα Σίτι με...κυάλια (σ. στο -16).
Πλέον μοιάζει να τον έχει ξεπεράσει η εξέλιξη του αθλήματος.
Γιατί κι ο ίδιος δεν εξελίχθηκε.
Πήγε να εφαρμόσει τις επιτυχημένες τακτικές του σε Πόρτο, Ίντερ, Τσέλσι (δηλαδή ομάδες που είχαν κρίση αποτελεσμάτων για χρόνια) σε ομάδες που έχουν αποκρυσταλλωμένο ποδοσφαιρικό DNA, με το οποίο συγκρούεται ευθέως η δική του, φοβική, πια, ποδοσφαιρική προσέγγιση.
Παράλληλα, ότι κι αν πίστευει κάποιος για κείνον κάποτε θεωρούνταν (κι ήταν) «αρχιερέας» του ποδοσφαίρου αντίδρασης.
Πλέον δεν είναι ούτε καν αυτό.
Τόσο ο Κόντε, όσο κι ο Σιμεόνε υπηρετούν καλύτερα αυτό το στυλ ποδοσφαίρου.
Ο Ιταλός το απέδειξε πέρσι αυτό ανασταίνοντας την (δική του) Τσέλσι, κι ο Αργεντινός στην μεταξύ τους σύγκρουση προ 4ετιας. Πάλι εντός έδρας απόκλεισμός. Πάλι 0-0 στο πρώτο ματς στην Μαδρίτη. Διαφορετικό σκορ υπέρ της Ατλέτικο (1-3).
Εν κατακλείδι, πάρει δεν πάρει το Κύπελλο η Μάντσεστερ Γιουνάϊτεντ, τερματίσει ή όχι 2η (υψηλότερη θέση αφότου έφυγε ο Φέργκιουσον το 2013) είναι σίγουρο ότι ο Μουρίνιο θα είναι και του χρόνου στον πάγκο της.
Άλλωστε μόλις πρόσφατα ανανέωσε.
Μόνο που όπως έγινε αντιληπτό, χθες, πλέον και στο Ολντ Τράφορντ ελάχιστοι πιστεύουν, όπως κάποτε συνέβαινε, σε τεράστια κλίμακα, στο αλάθητο του και τα επικοινωνιακά σόου, στα οποία συνεχίζει να επιδίδεται, δεν επαρκούν για να καλύψουν ότι ο (έκπτωτος) «βασιλιάς» είναι (ποδοσφαιρικά) γυμνός...