Ο Ζιντάν είναι ευλογία, του Κλοπ δεν είναι κατάρα….

Ομολογώ ότι ήταν ένας εύκολος τελικός για τη Ρεάλ, έτσι όπως εξελίχθηκε. Όπως επίσης ομολογώ ότι περίμενα πολύ καλύτερη την Λίβερπουλ από την ομάδα που κατέβηκε να αγωνιστεί στο «Ολιμπίνσκι». Όμως άλλο τι περιμέναμε όλοι και άλλο τι είδαμε στο χορτάρι.

Δίκαια αποθεώνεται η Ρεάλ για τον τρίτο σερί τίτλο, για το 13ο τρόπαιο Τσάμπιονς Λιγκ, για την βαριά φανέλα, για το ότι τελικά αυτή η διοργάνωση είναι το… σπίτι της και αυτή κάνει κουμάντο! Όμως πέρα από το ρόστερ με τους δεκάδες αστέρες, πέρα από τα… γονίδια και πέρα από όλα τα άλλα (τύχη, εύνοια διαιτησίας, γκάφες αντιπάλων και πολλά άλλα…), η Ρεάλ έχει την ευτυχή συγκυρία να διαθέτει έναν νέο ουσιαστικά προπονητή, τον Ζινεντίν Ζιντάν, που σου δίνει την εντύπωση ότι τον… τρέφουν οι μεγαλύτερες προκλήσεις…

Τρία χρόνια στον πάγκο της Ρεάλ, τρία σερί Τσάμπιονς Λιγκ. Και με αντιπάλους μια Ατλέτικο Μαδρίτης, μια Γιουβέντους, μια Λίβερπουλ. Πόσοι προπονητές στον κόσμο θα κατάφερναν να κερδίσουν και τους τρεις τελικούς με αυτές τις ομάδες απέναντι τους; Ο Ζιντάν πιστεύω ότι είναι το άλφα και το ωμέγα της απίστευτης επιτυχίας των Μαδριλένων, που καλά θα κάνουν να τον κρατήσουν όσο περισσότερο γίνεται, αν δεν θέλουν να αλλάζουν πάλι προπονητές σαν τα πουκάμισα του Ρονάλντο και να αναζητούν νέα ταυτότητα.

Ο Γάλλος έχει ένα μεγάλο πλεονέκτημα στη Ρεάλ. Εχει δουλέψει σε διάφορα πόστα στον σύλλογο. Πρώτα ως παίκτης που την οδήγησε στην κατάκτηση του Τσάμπιονς Λιγκ. Μετά ήταν στη διοίκηση και αργότερα τεχνικός ο διευθυντής. Στη συνέχεια έγινε ο βοηθός προπονητή και τελικά ανέλαβε να οδηγήσει τη Ρεάλ και ως πρώτος προπονητής. Εδώ δεν χρειάζεται να πούμε για την μεγάλη μαγκιά του Φλορεντίνο Πέρεθ που τον εμπιστεύτηκε. Γιατί ξέρετε, η παράδοση αναφέρει πως οι μεγάλοι ποδοσφαιριστές σπάνια γίνονται και μεγάλοι προπονητές…

Πόσοι και πόσοι τεχνικοί δεν άντεξαν στην ηλεκτρική καρέκλα των «μερένχες»; Αρκετοί! Πόσοι δεν μπόρεσαν να βγάλουν άκρη στα αποδυτήρια με τόσες βεντέτες στο ρόστερ; Ο καθένας θέλει τη φανέλα βασικού σπίτι του, ο καθένας από αυτούς θεωρεί τον εαυτό του πάνω από τον σύλλογο και ότι τέλος πάντων κάνει χάρη στη Ρεάλ, που αγωνίζεται με τη φανέλα της. Όμως ο «Ζιζού» κατάφερε να ξεκαθαρίσει τους ρόλους. Πρώτους, δεύτερους και τρίτους. Κατάφερε να τιθασεύσει τα «θέλω» του κακομαθημένου Κριστιάνο, την βραδυφλεγή βόμβα των αποδυτηρίων που δεν είναι άλλη από τις σχέσεις των δύο χρυσοπληρωμένων άσων, Ρονάλντο και Μπέιλ. «Θυσίασε» αρκετούς πρωτοκλασάτους εργάτες στη σκιά του «CR7» και του Ουαλού άσου, όπως αυτό το μοναδικό υπερ-εργαλείο, τον Λούκα Μόντριτς και τον πλέον αθόρυβο Ευρωπαίο χαφ τον Τόνι Κρόος. Τους «θυσίασε» δίνοντας τους τις μπαγκέτες της ομάδας στον αγωνιστικό χώρο δίνοντας τους να καταλάβουν ότι ο Ρονάλντο είναι άλλο «εργαλείο», διαφορετικό, που επίσης έχει ανάγκη η ομάδα. Πρόσθεσε τον σκληροτράχηλο πλην αποτελεσματικό μαραθωνοδρόμο Κασεμίρο, έχει ανεβάσει επίπεδο τον Καρβαχάλ και τον Βαράν, έχει εμπιστευτεί με κλειστά μάτια όλη την αριστερή πλευρά του σε αυτόν τον Σούπερμαν που λέγεται Μαρσέλο κι έχει στα μετόπισθεν τον τεράστιο (αλλά κι έναν από τους πλέον βρώμικους κεντρικούς αμυντικούς) τον Σέρχιο Ράμος. Κατάφερε ακόμη να αντέξει τους κραδασμούς και να μην ακούει τις αποδοκιμασίες των φίλων της Ρεάλ προς τον Καρίμ Μπενζεμά, τον οποίο στηρίζει κι εμπιστεύεται, ενώ πέτυχε το, για πολλούς, ακατόρθωτο. Να έχει 12ο παίκτη τον Μπέιλ των 100 εκατ ευρώ και να μη βγάζει κανείς άχνα! Ούτε καν ο Πέρεθ…

Το γεγονός δε, ότι αφήνει εκτός ενδεκάδας στον τελικό τον Ουαλό που στραβομουτσούνιασε μεν, αλλά όταν αποφάσισε να τον ρίξει στο παιχνίδι, ο Μπέιλ μπήκε μέσα αφιονισμένος σα να ήταν η ευκαιρία της ζωής του, δίνει περισσότερους ακόμα πόντους στον Γαλλοαλγερινό κόουτς. Αλλος αν ήταν στη θέση του, δεν είμαι βέβαιος ότι ο Ουαλός θα έμπαινε και θα έτρωγε σίδρεα…

Θα ισχυριστούν πολλοί, ότι η Λίβερπουλ την οποία κανείς δεν περίμενε ότι θα έφθανε μέχρι τον τελικό, στάθηκε άτυχη, αφού της έπεσαν όλα μαζί. Από τη μία ο τραυματισμός του κορυφαίου φέτος επιθετικού στον κόσμο, του Μοχάμεντ Σαλάχ και από την άλλη οι δύο σούπερ γκάφες του Γερμανού γκολκίπερ της, του Λόρις Κάριους. Όμως αυτό είναι το ποδόσφαιρο. Με τα «αν» και τα «ίσως», δεν παίζεται ποδόσφαιρο. Και στη μπάλα αυτό που ξέρω μετά από τόσα χρόνια στη δημοσιογραφία είναι ότι δεν υπάρχει τίποτα μεταφυσικό. Οι «κόκκινοι» είχαν από πέρσι προβλήματα στη «θέση 1». Ούτε Κάριους, ούτε ο Μινιολέ είναι εμπιστοσύνης. Και όταν φτάνεις σε τόσο υψηλό επίπεδο, χρειάζεσαι και τους ανάλογους παίκτες. Ούτε θεωρώ ότι ο Γιούργκεν Κλοπ είναι «καταραμένος» επειδή έχει χάσει τους 6 από τους επτά τελικούς στους οποίους έχει φθάσει με τις ομάδες του. Αυτό κάτι στραβό δείχνει στο πρόσωπο του Γερμανού. Κάτι του λείπει και οφείλει να το ψάξει αν θέλει να κάνει την υπέρβαση ακόμη και για την κατάκτηση του τίτλου στην Αγγλία. Και σίγουρα, δεν έχει να κάνει με κατάρα….