Ο Ερυθρός Αστέρας, το πάρτι και οι… απονομές!

Ετος 1991. Η σεζόν που ο Ερυθρός Αστέρας Βελιγραδίου κάνει θαύματα. Ο Προσινέτσκι, ο Μπελοντέντιτς, ο Πάντσεφ, ο Σαμπανάτζοβιτς και τα άλλα παιδιά, έχουν τρελάνει την Ευρώπη και παίρνουν το εισιτήριο για τον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ. Μόλις η «Τσρβένα Ζβέζντα» πήρε το εισιτήριο για τον τελικό τη διοργάνωσης με αντίπαλο την Μαρσέιγ, μου τηλεφώνησε ο συνάδελφος Αλκης Φιτσόπουλος από τον «Φίλαθλο» και μου έριξε την ιδέα:

«Ρε συ, δεν πάμε να δούμε τα αδέλφια μας κόντρα σε αυτούς τους νεόπλουτους του Ταπί;».

Εγώ εργαζόμουν τότε στην «Ελευθεροτυπία». Μου άρεσε η ιδέα και κινήσαμε τις διαδικασίες για τις διαπιστεύσεις και τις άλλες λεπτομέρειες του ταξιδιού, καθώς θα πηγαίναμε με δικά μας έξοδα στο Μπάρι (την έδρα του τελικού) και όχι σαν απεσταλμένοι των εφημερίδων μας. Πήραμε δύο μέρες άδεια, και χάρη στη βοήθεια του ανταποκριτή του «Φιλάθλου» στην Ιταλία, του Μάνου Μπαρμπούνη, ξεκινήσαμε για τον τελικό. Οδικώς στη Πάτρα και με το καράβι στο Μπάρι, όπου φθάσαμε πρωί τη μέρα του τελικού. Στο πλοίο όλα «ερυθρόλευκα», αφού επέβαιναν περισσότεροι από 1.000 Σέρβοι, φίλοι του Αστέρα ταξίδευαν για το… τρόπαιο! Εκεί μας περίμενε ο Μάνος και μας πήγε στο ξενοδοχείο. Μικρό και φθηνό, οπότε δεν είχαμε απαιτήσεις. Αλλωστε ένα… λειψό βράδι θα μέναμε…

Μόλις έμαθε ο ρεσεψιονίστ ότι είμαστε δημοσιογράφοι μας έβαλε κάτω και μας έκανε σεμινάριο για το πώς πρέπει να κινηθούμε στη πόλη για να μη μας κλέψουν.

-Το ξενοδοχείο κλειδώνει στις 12 τα μεσάνυχτα. Χτυπήστε κουδούνι και αν σας ακούσουν έχει καλώς…

-Μα, πως θα είμαστε εδώ στις 12 όταν ο τελικός καλώς εχόντων των πραγμάτων τελειώνει στις 11.30;

-Τι να σας κάνω; Χτυπήστε και βλέπουμε…

Στο επιβλητικό γήπεδο

Αφήσαμε τα πράγματα στο δωμάτιο και φύγαμε για το γήπεδο να παραλάβουμε τις διαπιστεύσεις. Το νέο γήπεδο της πόλης το «Σαν Νίκολα» των 60.000 θεατών ήταν πράγματι εντυπωσιακό και κατασκευάστηκε για τις ανάγκες του Μουντιάλ 1990. Το γήπεδο κατάμεστο, η ατμόσφαιρα μοναδική αλλά από θέαμα το ματς μια… νερόβραστη σούπα! Η Μαρσέιγ ήταν το μεγάλο φαβορί του αγώνα, ήταν η ομάδα με τα πολλά λεφτά, είχε αστέρες στην ενδεκάδα της με πρώτο τον στράικερ της, Ζαν Πιέρ Παπέν, τα είχε όλα.

Ο Ερυθρός Αστέρας παρουσίαζε όμως τότε, τη νέα φουρνιά των ταλέντων του, που λίγο αργότερα θα γίνονταν περιζήτητοι σε όλη την Ευρώπη. Από τον Προσινέτσκι και τον Πάντσεφ μέχρι τους Μπελοντέντιτς και τον Σαμπανάτζοβιτς που με΄τα έπαιξε σε ΑΕΚ και Ολυμπιακό.

Ο τελικός (0-0 στα 120 λεπτά) πήγε στα πέναλτι και οι Σέρβοι ευστόχησαν και στα πέντε (Προσινέτσκι, Μόντιτς, Μπελοντέντιτς, Μιχαίλοβιτς, Πάντσεφ).

Οι Γάλλοι έχασαν ένα (Αμορός), πέτυχαν τρια (Καζονί, Παπέν, Μοζέρ) αλλά δεν χρειάστηκε να εκτελέσουν το πέμπτο/ Ο Αστέρας ήταν ο νέος πρωταθλητής Ευρώπης…

Το γλέντι

Αφού τελείωσαν τα πάντα και το στάδιο έκλεινε ο Μάνος έριξε την ιδέα:

-Ρε σεις, έτσι κι αλλιώς το ξενοδοχείο θα έχει κλειδώσει τέτοια ώρα. Εμαθα που μένει ο Αστερας και έχουν προγραμματισμένο τρελό γλέντι τώρα. Θα έχει ορχήστρα από Σερβία, θα γίνει χαμός. Δεν πάμε;

-Και πως θα πάμε εκεί, αφού δεν ξέρουμε το δρόμο νυχτιάτικα και μάλιστα όχι όπου κι όπου αλλά στον ιταλικό νότο; Δεν είναι λίγο επικίνδυνα;

-Ξέρω να πάμε. Είναι σε ένα ξενοδοχείο κοντά στη Μονόπολι, ένα χωριό καμιά 30αριά χιλιόμετρα από εδώ…

Και φύγαμε. Νωρίς τα ξημερώματα ήμασταν ήδη στο χωριό. Νέκρα. Και το ξενοδοχείο πουθενά. Ξαφνικά είδαμε ένα μαγαζάτορα που κατέβαζε ρολά. Πάμε γρήγορα να τον προλάβουμε και ο άνθρωπος παρα λίγο να πάθει συγκοπή από την τρομάρα του στα σκοτάδια. Τον ηρεμήσαμε και μας εξήγησε πως θα φθάσουμε στο ξενοδοχείο, όπου ήδη γινόταν πανικός! Μπήκαμε μέσα χωρίς να μας ενοχλήσει κάποιος ή να μας ρωτήσει ποιοι είμαστε και τι θέλουμε. Ουίσκι, κρασί, πούρα και γυναίκες είχαν γίνει ένα με πρωταγωνιστές του γλεντιού, τους Προσινέτσκι και Πάντσεφ, που χόρευαν ασταμάτητα στους ρυθμούς της σέρβικης μπάντας που έπαιζε κάτι από Μπρέγκοβιτς. Και σε μια άκρη στην τεράστια αίθουσα… επάνω σε ένα τραπέζι μαζί με κάτι άδεια ποτήρια το… τρόπαιο του Τσάμπιονς Λιγκ! Ηταν η ευκαιρία μας…

Οι… απονομές!

Ρωτήσαμε έναν… Αλβανό σερβιτόρο του ξενοδοχείου, αν μπορούμε να βγάλουμε φωτό με το τρόπαιο και μας έδωσε το οκέι. Το πήραμε αγκαλιά, το σηκώσαμε και κανείς δεν μας έδωσε σημασία. Το πήραμε οι τρεις μας, βγήκαμε έξω στην πισίνα και αρχίσαμε να βγάζουμε φωτογραφίες. Μέχρι και στον βατήρα ανεβαίναμε και κάναμε δικές μας απονομές! Ηταν εκπληκτικό ότι κανένας από την αποστολή του Αστέρα δεν μας ενόχλησε, κανείς δεν μας ρώτησε τι κάνουμε τρεις ξένοι με το τρόπαιο του Τσάμπιονς Λιγκ! Θα μπορούσαμε άνετα να το πάρουμε και να φύγουμε και δεν θα έπαιρνε κανείς είδηση! Για τέτοιο λιώσιμο οι Σέρβοι..

(Με το τρόπαιο του Τσάμπιονς Λιγκ ανά χείρας ο Μάνος, δίπλα του ο Αλκης και κάτω ο υπογράφων. πριν 27 χρόνια...)

Τέλος πάντων, γύρω στις 4.30 το πρωί φύγαμε αφήνοντας τους Σέρβους στους πανηγυρισμούς τους κι επιστρέψαμε κατά τις 5-5.30 στο ξενοδοχείο. Όλα κλειδωμένα. Χτυπούσαμε αλλά κανείς δεν άνοιγε. Κοιμηθήκαμε στο αυτοκίνητο και το πρωί γυρίσαμε στο ξενοδοχείο. Μπάνιο και δρόμο για την επιστροφή.

Ηταν τόσο έντονες οι εικόνες, τόσο γρήγορες οι εναλλαγές παραστάσεων που, αν και έχουν περάσει 27 χρόνια, τίποτα δεν μπορεί να τις σβήσει, Ηταν και η ικανοποίηση ότι ο Αστέρας πήρε το τρόπαιο, οπότε, ούτε κούραση καταλάβαμε ούτε τίποτα. Την τελευταία την νιώσαμε μόλις επιστρέψαμε…