Περί έρωτος, μπάλας και αλλεργίας

Πριν από λίγες ημέρες ακούσαμε όλοι ότι οι Γερμανοί ετοιμάζονται να παίξουν και πάλι ποδόσφαιρο. Το ακούσαμε και μόνο που δεν βγήκαμε στους δρόμους να πανηγυρίσουμε. Δεν αποκλείεται κάποιοι να το είχαν κάνει αν δεν είχαν στο πίσω μέρος του μυαλού τους την εικόνα του -ορθώς- οργισμένου Χαρδαλιά που βλέπει κόσμο στις πλατείες και… αφρίζει.

Το δεδομένο είναι ότι ο κορονοϊός και κυρίως η καραντίνα μάς έκαναν να κατανοήσουμε αυτό που, λίγο έως πολύ, οι περισσότεροι γνωρίζαμε. Ότι είμαστε ερωτευμένοι.

Ο Μπόμπι Τσάρλτον είχε πει: «Κάποιοι λένε πως εμείς, ως επαγγελματίες ποδοσφαιριστές, είμαστε σκλάβοι του ποδοσφαίρου. Λοιπόν, αν αυτό είναι σκλαβιά, καταδικάστε με ισόβια!». Σκλάβοι είμαστε όλοι. Προφανώς ήταν και ο τεράστιος Μπόμπι Τσάρλτον. Ο σερ υπήρξε όμως και καλλιτέχνης του χώρου. Και αθεράπευτα ερωτευμένος με το άθλημα. Διότι περί έρωτος πρόκειται. Το ποδόσφαιρο είναι έρωτας και μας έχει λείψει.

Προφανώς και η κουβέντα για το αν πρέπει να αρχίσουν ή όχι οι αγώνες είναι κάτι άλλο από αυτό με το οποίο έχουμε καταπιαστεί σήμερα. Αν είναι ασφαλές να παίζεται ποδόσφαιρο, αν υπάρχουν οικονομικά προβλήματα, αν και ποια μέτρα πρέπει να ληφθούν και όλα τα σχετικά «αν», είναι μια άλλη συζήτηση από αυτήν που κάνουμε. Μια συζήτηση που σε καμιά περίπτωση δεν αλλάζει τα περί έρωτος.

Περί έρωτος

Όμως, με τι ακριβώς είμαστε ερωτευμένοι όλοι εμείς; Αν είχαμε μπροστά μας τον συγχωρεμένο Εδουάρδο Γκαλεάνο και τον ρωτούσαμε, λογικά θα απαντούσε: «Με γοητεύει η ικανότητα του ποδοσφαίρου να είναι όμορφο. Όταν το παιχνίδι παίζεται καλά, είναι σαν ένας χορός με μπάλα!». Αυτό ακριβώς. Ο Ουρουγουανός δημοσιογράφος, λογοτέχνης και συγγραφέας, αλλά κυρίως μία από τις εξέχουσες προσωπικότητες της λατινοαμερικάνικης λογοτεχνίας, μίλησε κάποτε γι’ αυτήν τη χορευτική παράσταση με μπάλα που έχουμε λατρέψει. Αυτό είναι έρωτας. Με την παράσταση των χορευτών είμαστε όλοι εμείς ερωτευμένοι.

ΜΕΤΡΟ ΠΕΙΡΑΙΑ: Η πρόοδος σε Μανιάτικα, Πειραιά, Δημοτικό θέατρο - Τι γίνεται με το τραμ

Προφανώς και δεν είναι τυχαίο αυτό που υποστήριζε ο Γκαλεάνο, ότι δηλαδή την ώρα ενός ποδοσφαιρικού αγώνα «οι ερωτευμένοι σταματούν τα χάδια τους». Συμβαίνει ενδεχομένως γιατί την ίδια ώρα βιώνουν έναν άλλον έρωτα. Έναν έρωτα, μιας άλλης μορφής, για τη χορευτική παράσταση που ύμνησε, όσο λίγοι, ο Γκαλεάνο.

Δυστυχώς με την «παράσταση» που κάποιοι μας θύμισαν στη Θεσσαλονίκη είμαστε… αλλεργικοί. Μια παράσταση που ήρθε και πάλι στο προσκήνιο διότι ταυτοποιήθηκαν οι δράστες της επίθεσης στην Ακαδημία του Ολυμπιακού στη Θεσσαλονίκη πριν από οκτώ μήνες. Ταυτοποιήθηκαν εννέα άτομα ηλικίας 22 έως 52 ετών.

Το ίδιο αλλεργικό σοκ

Για να ξεκαθαρίζουμε τα πράγματα, το ίδιο αλλεργικό σοκ θα είχαμε πάθει αν η επίθεση δεν ήταν στην Ακαδημία του Ολυμπιακού, αλλά σε οποιαδήποτε άλλη ομάδα, από οποιαδήποτε πλευρά. Διότι αυτό το σκηνικό είναι κάτι παραπάνω από άρρωστο και φυσικά δεν είναι αυτό το ποδόσφαιρο που μας έλειψε. Μακάρι να βρισκόταν γιατρικό και γι’ αυτήν την αρρώστια μαζί με τον κορονοϊό.

Αργά ή γρήγορα, η παράσταση θα αρχίσει και στη χώρα μας. Μέσα στον επόμενο μήνα, τον Σεπτέμβριο, κάποια στιγμή. Θα αρχίσει και μακάρι να αρχίσει μόνον αυτή. Μακάρι να μην κουβαλά μαζί της και όλες τις αρρώστιες της. Να μην κουβαλά τίποτα από όλα αυτά στα οποία εκατομμύρια φίλαθλοι σε όλο τον κόσμο είναι αθεράπευτα αλλεργικοί.