Νίκος Στυλιανέσης: Η ζωή με τον Ατίλιο - Το χρίσμα της διαδοχής

Συνέντευξη στον ΘΕΜΗ ΣΙΝΑΝΟΓΛΟΥ

Τον Νικόλα τον ξέρουν χιλιάδες κόσμος του Ολυμπιακού. Σε όλα τα γήπεδα, πάει παντού. Φίλος και με πολλούς ποδοσφαιριστές. Είναι ο διάδοχος του Ατίλιο. Μου μίλησε στο «ΦΩΣ» και είναι συγκλονιστικός.

Η συνέντευξη δημοσιεύτηκε στο ένθετο που κυκλοφόρησε με το «ΦΩΣ» στις 16/7/2019

Από πότε πήρες τη σκυτάλη από τον Ατίλιο;

Λίγους μήνες μετά που πέθανε. Τον χάσαμε τον Νοέμβρη του 1994. Όμως η ιστορία ξεκινάει πιο πριν. Όταν πρωτοάκουσα τον Ατίλιο στο γήπεδο, συγκλονίστηκα. Ήμουν 12-13 χρονών.

Στην ΘΥΡΑ 7 τόσο μικρός;

Ναι. Στην αρχή πήγαινα με τον πατέρα μου ο οποίος έπαιρνε στο γήπεδο όλη την οικογένεια, πηγαίναμε το πρωί στο Λούνα Παρκ στο Νέο Φάληρο και μετά στο Καραϊσκάκη. Αργότερα την κοπανούσα και πήγαινα σκαστός στο γήπεδο μόνος μου. Πήγαινα στο πρώτο ημίχρονο και γύριζα σπίτι γρήγορα για να μην με καταλάβουν!

Πες την περιοχή σου.

Παγκράτι μεγάλωσα.

Πώς ξεκινάς λοιπόν;

Όταν πρωτοείδα τον Ατίλιο και συγκλονίστηκα, έβαλα σκοπό να του μοιάσω! Την πρώτη μου σάλπιγγα την αγόρασα στα 13 μου! Διότι ο Ατίλιο είχε σάλπιγγα, αργότερα από σάλπιγγα πήγα σε τρομπέτα. Και ξέρεις πώς την αγόρασα την πρώτη μου σάλπιγγα;

Είμαι όλος αυτιά, ξέρετε ότι μου αρέσουν οι ιστορίες.

Με τα λεφτά από τα κάλαντα! Έλεγα κάλαντα μέχρι το βράδυ, για να μαζέψω 4.000 δρχ. και να την αγοράσω!

Αυτός ήξερε ότι θες να του μοιάσεις;

Ναι, του το είχα πει. Προσπαθούσα μόνος μου να μάθω το εμβατήριο που έπαιζε στο γήπεδο και τον ενημέρωνα. Ήταν ψαρωτικός και μου έδινε την σάλπιγγά του στο γήπεδο λέγοντας «πάρε μικρέ να δούμε αν μπορείς να παίξεις». Εγώ δεν μπορούσα ακόμα τότε. Αργότερα με είχε χρίσει διάδοχό του. Έλεγε χαριτολογώντας «εσύ αν δεν μπλέξεις με εξαρτήσεις, θα με αντικαταστήσεις»!

Και πράγματι, κρατήθηκες καθαρός και τον αντικατέστησες. Πώς δεν έμπλεξες, ενώ ήσουν από μικρός μέσα σε όλα;

Με είχαν δεχτεί από πολύ μικρό στη ΘΥΡΑ 7. Στα 16 μου κράταγα μόνος μου τον ιστορικό σύνδεσμο Ερυθρόλευκη Στρατιά! Όταν υπήρχε μόνο αυτός ο σύνδεσμος! Μετά άνοιξε ο σύνδεσμος του Πειραιά και της Αθήνας. Και αργότερα πολλοί ακόμα.

Η Αθήνα με τον «Υποβρύχιο» ε; Μου μίλησε και αυτός, ήταν φίλος του.

Ο Ατίλιο μας είχε σαν παιδιά του όλους μας. Μας έδινε και εισιτήρια. Τον είχαμε σαν ίνδαλμα. Ήταν κάτι πολύ ιδιαίτερο. Τον βλέπαμε με δέος! Ήταν ο οπαδικός μας πατέρας.

Πολλά παιδιά εκείνης της εποχής, έφυγαν δυστυχώς...

Εγώ ήμουν αθλητής, έπαιζα ποδόσφαιρο, και τα τελευταία χρόνια παίζω ποδοβόλεϊ στο υψηλότερο επίπεδο στην Ελλάδα. Δεν ξέρω αν πρέπει να το γράψεις αυτό.

Είναι αλήθεια, πέρσι νίκησες τον Τζιοβάνι!

Πράγματι, εγώ με τον συμπαίκτη μου νικήσαμε τους Τζιοβάνι-Λουτσιάνο. Δεν έκανα καριέρα στο ποδόσφαιρο γιατί έτρεχα παντού για τη μεγάλη μου αγάπη τον Ολυμπιακό.

Πες μου ένα περιστατικό χαρακτηριστικό γιατί θα μπορούσαμε να γεμίσουμε όλη την εφημερίδα με ιστορίες, αλλά ο χώρος είναι περιορισμένος.

Έπαιζε ο Ολυμπιακός με τον Ηρακλή στη Θεσσαλονίκη στις 3.00 το μεσημέρι. Εγώ έπαιζα με το Παγκράτι αγώνα στις 11.00 το πρωί στον Βύρωνα. Είχε πτήση 1.30 για Θεσσαλονίκη στο παλιό αεροδρόμιο του Ελληνικού. Είχα κλείσει εισιτήριο. Στο '70 ζητάω αλλαγή από τον προπονητή μου προσποιούμενος τον τραυματία. Με περίμενε ο «Γκοτζίλα» με μηχανάκι έξω από το γήπεδο έχοντας αναμμένη τη μηχανή! Φεύγω τρέχοντας, δεν έκανα ούτε μπάνιο, με πάει στο αεροδρόμιο, πρόλαβα στο τσακ την πτήση, φτάνω Θεσσαλονίκη, με περίμενε αμάξι εκεί, και μπαίνουμε στο γήπεδο να δούμε τον Ολυμπιακό 5 λεπτά πριν αρχίσει ο αγώνας.

Έχεις μετανιώσει που αφιέρωσες ένα πολύ μεγάλο κομμάτι της ζωής σου στον Ολυμπιακό;

Όχι, άμα γυρνούσε ο χρόνος πίσω, πάλι τα ίδια θα έκανα.

Έχεις παιδιά.

Ο γιος μου παίζει κι αυτός τρομπέτα και το σπουδάζει κιόλας.

Πόσο είναι;

16,5 χρονών. Πρώτη φορά πριν 3 χρόνια παίξαμε μαζί στο γήπεδο, σε ένα ματς βόλεϊ, και συγκινήθηκα. Όποτε έχουμε παίξει μαζί, συγκινούμαι.

Πόσα παιδιά έχεις;

2 αγόρια και ένα κορίτσι. Αυτός είναι ο μεγαλύτερος.

Λένε ότι θα σε διαδεχτεί στο μέλλον.

Θα το ήθελα. Δεν τον πιέζω όμως. Είναι σε μία ιδιαίτερη ηλικία και τον αφήνω να κάνει αυτό που θέλει εκείνος.

Είχες κόλλημα με κάποιον παίκτη; Ο Άκης Βαρδαλάκης, άλλη μορφή αυτή στον οπαδικό χώρο, παλιός και σεβαστός, μου είπε τον Αναστόπουλο.

Εγώ θεωρώ τον κορυφαίο που έχω δει, τον Τζιοβάνι. Είχα καψούρα μαζί του. Δεν θέλω όμως να ξεχωρίσω γιατί θα αδικήσω άλλους παίκτες. Με πολλούς παίκτες έχω γίνει φίλος πραγματικός, διατηρούμε επαφές.

Ξέρω, Χριστοδουλόπουλος, Μανωλάς, και άλλοι πολλοί. Πες μου ένα τρελό περιστατικό αξέχαστο με Ολυμπιακό.

Για επεισόδια δεν θέλω να μιλάω... Άκουσε ένα όμως που περιλαμβάνει εμένα, τον Άκη και τον Τάκη. Είχαμε πάει 5 άτομα στη Ρόζενμποργκ, άπειρα χιλιόμετρα μακριά. Δεν είχαμε λεφτά και είχαμε κλείσει μόνο το ταξίδι του «πήγαινε»! Για το «έλα» δεν είχαμε κλείσει τίποτα. Φτάνουμε στο Όσλο και μετά με τρένο ταξίδι όλη νύχτα για το Τροντχάιμ! Πάμε στο ξενοδοχείο του Ολυμπιακού και τους ζητάμε στην επιστροφή να μας πάρουν μαζί με την ομάδα γιατί αλλιώς θα... μέναμε εκεί. Μας είπαν «ό,τι αποφασίσει ο Μπάγεβιτς». Πάμε στην Αρκάδη, της το λέμε και το λέει στο αυτί του Μπάγεβιτς. Και θυμάμαι όταν άκουσε την ιστορία ο Μπάγεβιτς, γούρλωσε τα μάτια και μας κοίταξε και τους 5 με ένα βλέμμα «είστε τρελοί»; Και μας πήρε.

Πώς διαδέχτηκες τον Ατίλιο; Μου είπες για την ιστορία πριν το θάνατό του. Δεν μου είπες για μετά.

Όταν πέθανε, αποφασίσαμε μέσα στην ΘΥΡΑ 7, να συνεχιστεί αυτή η παράδοση με τη σάλπιγγα. Διότι είχε δημιουργηθεί ισχυρή παράδοση με τη σάλπιγγα και την εξέδρα του Ολυμπιακού. Είπα λοιπόν ότι μπορώ να το κάνω. Και βγήκα μπροστά. Το καταφέραμε να μην χαλάσει η παράδοση.

Επειδή θέλω να είμαι ακριβής στην καταγραφή της ιστορίας, να πούμε ότι ο Ατίλιο είχε και ορισμένα μελανά σημεία. Δεν θα επεκταθώ. Εσύ όμως δεν αμαύρωσες το όνομά σου.

Ξέρεις πόσοι παράγοντες άλλων ομάδων μου έχουν ζητήσει- και με πολλά λεφτά- να πάω να παίξω για τις ομάδες τους σε τοπικό επίπεδο και να τους φτιάξω την εξέδρα; Δεν πήγα ποτέ σε άλλη ομάδα, μόνο στον Ολυμπιακό. Ξέρεις πόσες φορές με έχουν καλέσει σε γάμους και κηδείες για να παίξω; Δεν πάω. Πήγα μόνο σε δύο κηδείες δικών μας ανθρώπων από τη ΘΥΡΑ 7. Η μία ήταν του Άγγελου, του «παππού» της ΘΥΡΑΣ 7. Είχε έρθει και ο Κόκκαλης στην κηδεία και χτύπαγε παλαμάκια στον ήχο της τρομπέτας. Η άλλη κηδεία ήταν του Σωτηράκη, επίσης της ΘΥΡΑΣ 7.

Μου είχε πει τότε ο Κουντούρης ότι τον ήξεραν καλά οι Παναθηναϊκοί τον Σωτήρη... Το είχα πει στον κυρ Θόδωρο και είχε αφιερώσει μεγάλο μέρος της πρώτης σελίδας.

Όντως τον ήξεραν καλά οι Παναθηναϊκοί...

Έλα να κλείσουμε. Τι σε φτιάχνει πιο πολύ;

Όταν παίζω τη μουσική εισαγωγή στην εξέδρα και βλέπω όλη τη ΘΥΡΑ 7 με τα χέρια ψηλά. Και στο τελείωμα η ιαχή από χιλιάδες στόματα «ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ». Επίσης στα ερασιτεχνικά μας τμήματα, όταν τελειώνει ο αγώνας και παίζω και φωνάζει η εξέδρα σύνθημα «ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ» και από την άλλη απαντάνε με το ίδιο σύνθημα οι παίκτες μας! Πόλο, βόλεϊ, χάντμπολ. Είναι μοναδικό συναίσθημα να βλέπεις κόσμο και παίκτες να γίνονται ένα.