Κελεσίδης, Κουμαριάς, Καραβίτης, Αγγελής και Σταυρόπουλος για τον «κόκκινο» Γιώργο Δεληκάρη! (vid)

Συνεντεύξεις στον ΘΕΜΗ ΣΙΝΑΝΟΓΛΟΥ

Η σειρά των αφιερωμάτων του «ΦΩΤΟΣ» μπαίνει στο 1970. Και ανοίγει μία από τις πιο όμορφες ποδοσφαιρικές δεκαετίες της Ελλάδας. Μία δεκαετία που για τον Ολυμπιακό τη σημάδεψε ο Δεληκάρης. Ο «κόκκινος» Δεληκάρης. Ο Δεληκάρης του Ολυμπιακού.

Διότι και ως ποδοσφαιρική απόδοση αλλά και ως χρονική διάρκεια ο Δεληκάρης του Ολυμπιακού δεν είχε καμία σχέση με τον Δεληκάρη του Παναθηναϊκού. Ο δεύτερος ήταν ένα φάντασμα του εαυτού του. Πέρασε και δεν ακούμπησε.

Θα διαβάσετε απίθανα περιστατικά, που μου είπαν οι παλιοί συμπαίκτες του στον Ολυμπιακό. Συμπαίκτες, που πολλοί τον ζήλευαν και έχουν τη μαγκιά να μου το πουν!

Οι συνεντεύξεις δημοσιεύτηκαν στο ένθετο που κυκλοφόρησε με το «ΦΩΣ» στις 12/3/2019

Παναγιώτης Κελεσίδης: «Τα περιστατικά με τη λατρεία του κόσμου με έκαναν να τον ζηλεύω!»

Ο Παναγιώτης Κελεσίδης αναφέρθηκε σε ένα περιστατικό όπου λεωφορείο σταμάτησε στον δρόμο και μπλόκαρε την κίνηση για να κατέβουν οι μαθήτριες να κυνηγήσουν τον Δεληκάρη!

Διαβάζεις τα ιστορικά αφιερώματα που κάνουμε τις Τρίτες με έξτρα εκδόσεις;

Ναι, τα διαβάζω και μου αρέσουν.

Πες μου περιστατικά που έχεις ζήσει με τον Δεληκάρη.

Αξέχαστο μου έχει μείνει ένα ματς μέσα στη Σέλτικ, όπου του πετάω την μπάλα με το χέρι έξω από τη μεγάλη μας περιοχή και την έπαιζε στον αέρα, στο κουντεπιέ και στο γόνατο, από τη μεγάλη περιοχή έως τη σέντρα! Χωρίς να πέσει κάτω η μπάλα στο έδαφος! Αυτό το πράγμα δεν το είχα ξαναδεί στη ζωή μου από κανέναν άλλον ποδοσφαιριστή!

Τέτοια θέλω. Άλλο περιστατικό;

Σε ένα ματς στα Γιάννινα, του πετάω την μπάλα πάλι έξω από την περιοχή προς τα αριστερά και αποφεύγει με ντρίμπλες και προσποιήσεις 4 παίκτες, φτάνει στον τερματοφύλακα και τον περνάει και αυτόν με προσποίηση, σκοράρει και τον χειροκροτεί όλο το γήπεδο! Κι εγώ μαζί τον χειροκροτούσα!

Τι είχε ως μεγάλο ατού;

Προσποίηση με ταχύτητα, η μέση του ήταν τρομερή. Τα είχε όλα εκτός από κεφαλιά. Στο «ένας με έναν» σε περνούσε σαν σταματημένο.

Άλλος παίκτης σε αυτό το στιλ;

Μόνον ο Χατζηπαναγής. Και ο Καραπιάλης, αλλά αυτοί οι δύο δεν είχαν την ταχύτητα του Δεληκάρη. Ο Γιώργος ήταν πιο γρήγορος και από τους δύο. Και με την Εθνική θυμάμαι ένα αξέχαστο ματς, όχι αυτό στο «Καραϊσκάκη» απέναντι στη Γερμανία που έβαλε το τρομερό γκολ με... καρατιά και το θυμούνται όλοι. Ήταν ένα άλλο ματς με την Εθνική Γερμανίας, το 1-1 εκτός έδρας, όπου περνούσε τον Μπεκενμπάουερ λες και ήταν ένα παιδί τυχαίο! Μιλάμε για παγκόσμιας κλάσης παίκτη τότε, μιλάμε για Μπεκενμπάουερ. Τον είχε χαζέψει.

Ιδιαίτερος χαρακτήρας;

Ναι. Ευγενικός όμως, πολύ ευγενικός. Αλλά κλειστός στον εαυτό του. Πάντως μέσα στον αγώνα ήταν αυτός που έπρεπε ως αρχηγός, ήταν «πάμε, παιδιά, να τους καταπιούμε».

Πες μου σκηνικά με τη λατρεία του κόσμου...

Έχει τελειώσει η προπόνηση και δεν είχα αμάξι, ήμουν στις αρχές μου στον Ολυμπιακό. Τον βλέπω να μπαίνει στην κόκκινη Άλφα Ρομέο του, κάμπριο ήταν, και του λέω «θα με πετάξεις έως το Παλαιό Φάληρο;». Και με παίρνει. Φτάνουμε στην παραλιακή και μας πιάνει το φανάρι. Δίπλα έρχεται ένα λεωφορείο. Τον παίρνει χαμπάρι ο κόσμος και κατεβαίνει από το λεωφορείο, μαθήτριες, φοιτητές, εργαζόμενοι περικυκλώνουν το αμάξι και σταματά η κυκλοφορία! Τον αγκάλιαζαν, τον φιλούσαν, κι εγώ ήμουν δίπλα ως... φτωχός συγγενής! Δεν με ήξερε ακόμα ο κόσμος. Φεύγουμε και του λέω «τι γίνεται, ρε Γιώργο;». Και μου χαϊδεύει το κεφάλι λέγοντας «θα έρθει και η δική σου η σειρά, μη στενοχωριέσαι». Όπως κι έγινε.

Γυναικάς;

Ε, ως ωραίο παιδί που ήταν, είχε πολλές θαυμάστριες. Όπου πηγαίναμε, σε όποιο ξενοδοχείο με την αποστολή, τρέχανε οι κοπέλες από πίσω για αυτόγραφα και τέτοια. Μερικές φορές, που πηγαίναμε στα μπουζούκια, δεν σου κρύβω ότι ζήλευα! Τον λάτρευε ο κόσμος. Κι έλεγα μέσα μου «δεν θα κάνει έτσι ο κόσμος και για εμένα κάποια στιγμή;». Ζήλευα, με έπιανε το παράπονο.

Μίλτος Κουμαριάς: «Τι είχε ο Δεληκάρης και έπαιξε στα 18 του στον Ολυμπιακό προσπερνώντας... βουνά»

Ο Μίλτος Κουμαριάς ήταν ο ποδοσφαιριστής που έκανε αλλαγή τον Δεληκάρη στο πρώτο του επίσημο ματς με τη φανέλα του Ολυμπιακού στο πρωτάθλημα, και μάλιστα στην Τούμπα! Ήταν Σεπτέμβριος, στο πρωτάθλημα 1969-70, 18 χρόνων ο Δεληκάρης, αλλά τον έβαλε κατ’ ευθείαν να παίξει σε ματς-φωτιά με τον ΠΑΟΚ ο Μπόμπεκ.

Τέτοιο ταλέντο ήταν. Τραυματίζεται όμως στο πρώτο εικοσάλεπτο και μπαίνει αλλαγή ο Κουμαριάς, όπου σκοράρει κιόλας! Και νικά ο Ολυμπιακός. Ο Κουμαριάς με ενδιαφέρει γιατί ήταν και προπονητής και σκάουτερ 22 χρόνια στις ακαδημίες του Ολυμπιακού. Ξέρει να μας αναλύσει το φαινόμενο «Δεληκάρης».

Από πού ήρθατε εσείς στον Ολυμπιακό;

Γέννημα-θρέμμα ήμουν, από τις ακαδημίες του Ολυμπιακού. Και όχι μόνον έπαιξα ποδόσφαιρο στον Ολυμπιακό, αλλά αργότερα ο Νταϊφάς είχε πει στον Κόκκαλη για εμένα και ανέλαβα προπονητής και σκάουτερ για τους μικρούς στον Ρέντη, αλλά και σκάουτερ για τη μεγάλη ομάδα: 22 χρόνια. Όλα τα χρόνια του Κόκκαλη και λίγο με τον Μαρινάκη

Τι θυμάστε από τον 18χρονο Δεληκάρη;

Ο Γιώργος ήρθε από τον Αργοναύτη με την προοπτική «θα παίξω». Δύσκολο να παίξει κατ’ ευθείαν ένας μικρός τότε στον Ολυμπιακό, έπρεπε να προσπεράσει... βουνά. Αυτός όμως είχε το θράσος.

Ποιο ήταν το μεγαλύτερο ατού του;

Θα σου πω. Όταν ως προπονητή αργότερα με είχε στείλει ο Ολυμπιακός σε ένα σεμινάριο για σκάουτινγκ στις μικρές ηλικίες στην Ολλανδία, θυμάμαι έναν Ολλανδό -έχουν παράδοση αυτοί εκεί- που μας είχε δείξει ένα μήλο. Μας ρωτούσε τι στοιχεία αγοράζει μια ομάδα βλέποντας έναν παίκτη σε σχέση με αυτό το μήλο. Τι αγοράζουμε ρωτούσε.

Έδιναν απαντήσεις οι προπονητές, κανείς δεν το έβρισκε. Για να μας εντυπωσιάσει πήρε ένα βέλος και το κάρφωσε στο μήλο. Είπε «το θράσος αγοράζουμε»! Αυτόν που θα έχει το θράσος να προσπαθήσει να περάσει το βέλος μέσα από το μήλο. Ο Δεληκάρης λοιπόν όταν ήρθε στον Ολυμπιακό είχε το θράσος.

Τεχνικά, τι είχε; Και σε ποια θέση;

Δεν του έπαιρνες την μπάλα από τα πόδια με τίποτα. Την κόλλαγε και έφευγε. Ανεπανάληπτο θράσος, περίσσιο. Εγώ τον είχα δει και σε παιχνίδια που κάναμε με τον Αργοναύτη οι έφηβοι του Ολυμπιακού. Έπαιζε... παντού! Σε εμάς ήρθε ως αριστερός χαφ, όμως αυτός έπαιρνε την μπάλα από τη μία περιοχή και πήγαινε έως την άλλη! Έπαιζε όλη την πλευρά και ελεύθερος.

Σαν τον Τζόρτζεβιτς;

Δεν τον συγκρίνω. Ήταν καλύτερος από τον Τζόρτζεβιτς. Αν έκανε την προπόνηση που κάνουν οι ποδοσφαιριστές τα τελευταία χρόνια, θα έπαιζε στις μεγαλύτερες ομάδες της Ευρώπης. Έπαιξε σε λάθος εποχή. Και καλή μεταβίβαση είχε, ήξερε να ηρεμεί το παιχνίδι, αλλά και να ξεχύνεται.

Γκολτζής μεγάλος δεν ήταν πάντως.

Όχι, ενώ είχε καλό σουτ. Του άρεσε να σερβίρει. Κάτι ακόμα που πρέπει να πω: ενώ ήταν ντελικάτος, είχε και νεύρο, ήταν νευρώδης, δεν του έπαιρνες την μπάλα, δεν σε άφηνε, έβαζε το σώμα δυνατά.

Ποιον ξένο ποδοσφαιριστή των τελευταίων χρόνων θύμιζε το στιλ του; Για να μαθαίνουν οι νέοι που δεν τον πρόλαβαν.

Κανέναν! Πραγματικά, ο Δεληκάρης δεν μου θυμίζει κανέναν. Ειδικά για Ελλάδα, τον θεωρώ μοναδική περίπτωση στην ιστορία του ποδοσφαίρου!

Πέτρος Καραβίτης: «Ήταν τέτοια η αγάπη του κόσμου, που τιμωρήθηκε ο διοικητής του στον στρατό για χάρη του!»

Ωραίος ο Καραβίτης. Δεν ήθελα ο καθένας απ’ όσους μίλησαν να λέει τα ίδια με τους άλλους. Ο Καραβίτης λοιπόν είναι ξεχωριστός.

Πάμε να μου πεις ιστορίες για τον Δεληκάρη.

Θα σου ξεκινήσω με κάτι που δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Όταν πήγε ο Δεληκάρης φαντάρος, το «ΦΩΣ» είχε γεμίσει την πρώτη σελίδα με φωτογραφίες του! Και είχε βάλει μία, όπου ήταν ο Δεληκάρης πάνω από τον διοικητή του στο γραφείο και είχε γείρει πάνω στον ώμο του σκεπάζοντας τα γαλόνια του. Αυτό δεν επιτρεπόταν και είχε τιμωρηθεί μετά ο διοικητής!

Ποδοσφαιρική γνώμη;

Για εμένα, τέτοιο δεκάρι σαν τον Δεληκάρη δεν ξαναπέρασε από τον Ολυμπιακό! Από την εποχή του έως σήμερα δεν είδα ξανά τέτοιον παίκτη. Έπαιξε μια δεκαετία στον Ολυμπιακό. Ήταν ένας ποδοσφαιριστής που μπορούσε να ντριμπλάρει όλη την αντίπαλη ομάδα!

Είχε πολύ καλή τεχνική, πολύ καλή ντρίμπλα, πολύ καλή μπαλιά και ταχύτητα. Η μπαλιά του ήταν 40-50 μέτρων. Έβγαινε από την άμυνα στην επίθεση κατά κύματα. Το μόνο που του έλειπε, το ότι δεν ήταν σκόρερ. Αν ήταν και σκόρερ, θα έπρεπε να παίξει σε πολύ μεγάλη ευρωπαϊκή ομάδα.

Χαρακτήρας;

Ιδιαίτερο παιδί. Ήθελε να ασχολούνται όλοι μαζί του. Αν δεν του έδινες σημασία, στενοχωριόταν.

Όπως όλα τα μεγάλα ταλέντα.

Κλεινόταν στον εαυτό του αν δεν έπαιρνε προσοχή. Τον λέγαμε «ο μεγάλος μικρός». Και το «ΦΩΣ» έτσι τον έγραφε. Ο «μεγάλος μικρός». Έκανα και στο δωμάτιο μαζί του και ξέρω...

Πες μου για τα κορίτσια.

Έτρεχαν από πίσω του. Κυκλοφορούσε με πολύ ωραίες γυναίκες. Από Μις Ελλάς και πάνω! Είχε και μία Μις Ελλάς, γι’ αυτό το λέω. Κοίταξε, ο Δεληκάρης δεν ονομάστηκε τυχαία «Μπεστ της Ελλάδας». Είχε όλο το πακέτο.

Δηλαδή;

Είχε όλο το πακέτο του σταρ! Παικταράς, ωραίο παιδί, με σπορ κόκκινο αμάξι που ήταν κράχτης, ήταν ο σταρ της εποχής. Ήταν ο «ερυθρόλευκος» σταρ της δεκαετίας του ’70.

Και λεφτά.

Ναι, περάσανε πολλά λεφτά από τα χέρια του. Όχι βέβαια όπως αυτά που παίρνουν οι σημερινοί. Αλλά για εκείνη την εποχή περάσανε πολλά λεφτά από τα χέρια του. Πριν κλείσουμε, γράψε σε παρακαλώ ότι κατεβαίνω υποψήφιος περιφερειακός σύμβουλος Δυτικού Τομέα με τον Γιώργο Πατούλη. Ευχαριστώ πολύ.

Θανάσης Αγγελής: «Ηταν και τσαμπουκάκος, δεν κώλωνε!»

Ο Θανάσης Αγγελής ήταν ένας από τους καλύτερους αριστερούς μπακ στην ιστορία του Ολυμπιακού. Αμετακίνητος από τη θέση του στη μεγάλη ομάδα του Γουλανδρή -και όχι μόνο. Έκανε τρομερή πλευρά με τον Δεληκάρη.

Ετοιμάζουμε αφιέρωμα στον «κόκκινο» Δεληκάρη.

Τις παίρνω όλες τις έξτρα εκδόσεις που κάνετε.

Πάμε να μου πείτε για τον τότε συμπαίκτη σας. Αν και ξέρω ότι είστε αυστηρός εσείς.

Ο Δεληκάρης είναι ιδιόρρυθμος ως άνθρωπος. Θυμάμαι, όταν είχε πρωτοέρθει στον Ολυμπιακό, ήταν ένα παιδί πολύ ευγενικό, μας χαιρετούσε διά χειραψίας, μας είχε σκλαβώσει με την ευγένειά του. Μετά, όταν έγινε ηγέτης του Ολυμπιακού, άλλαξε η συμπεριφορά του. Εγώ έμενα στο ίδιο δωμάτιο μαζί του, ο Λάκης Πετρόπουλος ο συγχωρεμένος έβαζε τους παίκτες κάθε πλευράς να μένουν μαζί.

Λίγο συγκρατημένο σας βλέπω.

Κοιτάξτε, κ. Σινάνογλου, τον Δεληκάρη τον έκαναν ηγέτη στον Ολυμπιακό ο Γουλανδρής και το «ΦΩΣ»! Το άξιζε βέβαια. Εγώ την καλύτερή μου μπάλα την έπαιξα μαζί του. Ήταν σπάνιο ταλέντο ποδοσφαιρικό. Είχαμε 25 παικταράδες από τον Γουλανδρή, κάναμε τα ρεκόρ στην επίθεση και τα ρεκόρ στην άμυνα και παίρναμε τα πρωταθλήματα. Όταν απ’ όλον εκείνο τον γαλαξία αστέρων ο Δεληκάρης ξεχώριζε, καταλαβαίνετε τι παίκτης ήταν.

Δεν άξιζε να είναι ηγέτης;

Άξιζε. Δεν κώλωνε, δεν κρυβόταν, ανταποκρινόταν στις απαιτήσεις. Δεν ήταν μόνο τα ποδοσφαιρικά προσόντα του, είχε και το θάρρος. Ήταν τσαμπουκάκος, ήταν νευρώδης. Όταν μου έδινε την μπάλα ο γκολκίπερ αριστερά, σήκωνα το κεφάλι και έψαχνα τον Γιώργο. Του την έδινα με δύναμη και τη σταμάταγε άνετα, σπουδαίο κοντρόλ είχε. Βλέπω σήμερα παίκτες που παίρνουν τρελά λεφτά και όταν τους πετάξουν δυνατά την μπάλα, δεν μπορούν να τη σταματήσουν σωστά...

Τι μείον είχε;

Δεν βοηθούσε αρκετά στην άμυνα. Και επειδή και εγώ ήμουν επιθετικός μπακ και ανέβαινα, ευτυχώς είχαμε τον Περσίδη πίσω να μας καλύπτει. Τσατιζόμουν κάποιες φορές με τον Γιώργο, αλλά δεν του φώναζα. Στον Βιέρα φώναζα να γυρνάει και να καλύπτει. Επίσης, κακώς για εμένα άφησε τον Ολυμπιακό. Πολύ κακώς. Στον Ολυμπιακό τα είχε όλα!

Η καλύτερη θέση του;

Ελεύθερος σκοπευτής! Ήταν τύποις αριστερός χαφ, στην ουσία έπαιζε ελεύθερος. Ήταν ωραίες εποχές, και επειδή είστε χρόνια στο «ΦΩΣ», θέλω να πω ότι το «ΦΩΣ» τότε ήταν το Α και το Ω, ήταν πολύ μεγάλη υπόθεση αυτή η εφημερίδα. Ο Θόδωρος Νικολαΐδης μπορώ να πω ότι έφτιαχνε και την ομάδα!

Μπάμπης Σταυρόπουλος: «Ο Γιώργος έπρεπε να έχει πάει στη Ρεάλ ή στην Μπαρτσελόνα»

Ο Μπάμπης Σταυρόπουλος τα λέει χύμα και τσουβαλάτα.

Τον βλέπεις καθόλου;

Όχι πια, έχει θέματα υγείας και κάθεται σπίτι, έχει μαζευτεί. Κρίμα που δεν έρχεται στο γήπεδο να βλέπει τον Ολυμπιακό, όπως μερικές φορές στο παρελθόν βλέπαμε παρέα τους αγώνες. Είχαμε και οικογενειακή φιλία κάποια στιγμή. Βέβαια ήταν κολλητός με τον συγχωρεμένο τον Λάκη Γκλέζο.

Ως παίκτης;

Είναι το καλύτερο «δεκάρι» στην ιστορία του Ολυμπιακού, μετά τον Μπέμπη. Είχε φοβερή προσποίηση, έπαιρνε την μπάλα από τον τερματοφύλακα και μπορούσε να φτάσει στην άλλη περιοχή, έμπαινε κατά μέτωπον. Να σου πω κάτι τρομερό; Έριχνε τους αντιπάλους κάτω με προσποίηση, με το σώμα, χωρίς να τους ακουμπάει! Ήταν και γρήγορος βέβαια. Τον πήραμε για αριστερά, αλλά με το μυαλό του, με το εγκεφαλικό παιχνίδι που έκανε, έγινε «δεκάρι». «11άρια» υπήρχαν κι άλλοι τότε. Αυτός ήταν για «10άρι».

Το καλύτερο γκολ του που θυμάσαι;

Του άρεσε πιο πολύ να φτιάχνει γκολ για τους άλλους. Αξέχαστο είναι για εμένα το γκολ που έβαλε στην Εθνική Γερμανίας στο «Καραϊσκάκη». Ήμουν στον πάγκο τότε. Πετάχτηκα πάνω και έτρεξα και τον φίλησα. Ο Γιώργος έπρεπε να έχει πάει σε μεγάλη ξένη ομάδα. Ρεάλ, Μπαρτσελόνα, Γιουβέντους, για εκεί άξιζε. Ήταν άτυχος, έπαιξε σε λάθος εποχή. Για μένα, όμως, κακώς έχει εξαφανιστεί πάλι... Έπρεπε να είναι μαζί μας.