Υφαντής στο "ΦΩΣ": "Κλαίγαμε γιατί δεν κερδίσαμε"

Ας γυρίσουμε στο 1959. Άλλες εποχές, άλλες συνήθειες, διαφορετικό ποδόσφαιρο, αλλά μία φανέλα, η ερυθρόλευκη ριγωτή, με ένα έμβλημα, τον δαφνοστεφανωμένο έφηβο, στοιχεία ικανότατα να ενώνουν με άνεση το χθες με το σήμερα.

Εκ των μεγάλων πρωταγωνιστής εκείνης της περιόδου ήταν ο Θρυλικός Ηλίας Υφαντής, ο λεγόμενος «δαντελένιος», ο αρχισκόρερ του Ολυμπιακού για χρόνια με το περίσσιο ταλέντο, αλλά και την τεράστια ατυχία να κλείσει την καριέρα του πρόωρα λόγω αλλεπάλληλων καταγμάτων που προήλθαν από αλλεπάλληλα βίαια μαρκαρίσματα. Έβαλε τα δύο από τα τρία πρώτα γκολ του Θρύλου στην Ευρώπη. Έλαμψε και στις δύο αναμετρήσεις με τους «ροσονέρι».

Κύριε Ηλία, πώς αντιδράσατε όταν μάθατε ότι θα παίξετε στο Κύπελλο Πρωταθλητριών, μάλιστα με τη Μίλαν;

Ήταν κάτι πολύ σπουδαίο. Καταπληκτική είδηση. Περιμέναμε πώς και πώς εκείνους τους αγώνες. Ξέραμε ότι η Μίλαν τον προηγούμενο χρόνο έπαιξε στον τελικό, γνωρίζαμε ότι πρωταγωνιστούσε στην Ιταλία και ότι διέθετε ποδοσφαιριστές παγκόσμιας κλάσης.

Πιστεύατε ότι θα μπορούσε ο Ολυμπιακός να τα καταφέρει;

Αν το πιστεύαμε λέει; Η ομάδα του 50’ ήταν καταπληκτική, ήταν ίσως η καλύτερη που έχει βγάλει το ελληνικό ποδόσφαιρο. Ήμασταν πρωταθλητές, είχαμε τους δικούς μας μεγάλους ποδοσφαιριστές, με τεχνικά χαρίσματα, δύναμη και ψυχή που θα τη ζήλευαν όλοι σήμερα. Ποδοσφαιριστές μύθους είχαμε και εμείς.

Και τον κόσμο στο πλευρό σας…

Μόλις είχε κατασκευαστεί το Καραϊσκάκη. Χωρούσε 20.000 κόσμο, αλλά εκείνη τη μέρα δεν μπορώ να σου περιγράψω τι γινότανε. Πήγαμε στο γήπεδο όλοι οι παίκτες μαζί. Και γινόταν χαλασμός κυρίου. Μπαίνουμε μέσα και γίνεται χαμός. Δεν ήταν 20.000 που γράφουν τα εισιτήρια. Περισσότεροι ήταν, ο ένας πάνω στον άλλο. Και απ’ έξω ήταν οι διπλάσιοι και έμειναν εκεί κι ας μην μπορούσαν να παρακολουθήσουν το παιχνίδι!

Στον πάγκο του Ολυμπιακού στεκόταν και Ιταλός προπονητής

Ο Μπρούνο Βάλε! Υπέροχος άνθρωπος. Πίστευε πολύ στον Ολυμπιακό και στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Τη γνώριζε τη Μίλαν καλύτερα και μας βοήθησε.

Φάνηκε και στον αγωνιστικό χώρο αυτό...

Ξέρεις τι έλεγε το «ΦΩΣ» την άλλη μέρα; Ότι τους διαλύσαμε. Αυτή ήταν όλη η αλήθεια. Παίξαμε καταπληκτικά. Δεν φοβηθήκαμε, δεν κλειστήκαμε στην άμυνα. Επιθετικά παίζαμε πάντα, επιθετικά παίξαμε και κόντρα στη Μίλαν. Και στον Πειραιά και στην Ιταλία. Δημιουργήσαμε πολλές φάσεις, δεν θυμάμαι πόσα σουτ κάναμε, πόσες ευκαιρίες χάσαμε. Το ήθελα πολύ εκείνο το παιχνίδι. Έκανα πολλές ατομικές ενέργειες. Σε μια από αυτές στην αρχή κέρδισα κόρνερ. Το εκτέλεσα εγώ και ο Κώστας Παπάζογλου άνοιξε το σκορ. Ύστερα δέχτηκα πάσα από τον Θανάση Μπέμπη, κόλλησα τη μπάλα στο κουντουπιέ, έκανα στροφή 180 μοιρών και πέρασα ανάμεσα από τον Τσέζαρε Μαλντίνι και τον Οκέτα και σούταρα. Ένα από τα τρία καλύτερα γκολ στη ζωή μου.

Γιατί δεν κέρδισε ο Ολυμπιακός;

Ήμασταν πολύ άτυχοι. Την είχαμε πατήσει τη Μίλαν. Και δεχτήκαμε δύο γκολ που δεν έπρεπε να δεχτούμε, από σοβαρά λάθη που δεν θέλω να θυμάμαι.

Πώς αποδεχτήκατε το αποτέλεσμα;

Κανείς δεν το αποδέχθηκε. Πήγαμε στα αποδυτήρια και κλαίγαμε όλοι. Δεν αξίζαμε την ισοπαλία. Κλαίγαμε και φωνάζαμε γιατί δεν κερδίσαμε. Είχαμε ένταση, νιώθαμε θυμωμένοι, αδικημένοι, πονούσαμε αφόρητα για το 2-2. Έπρεπε να κερδίσουμε το λιγότερο με δύο ή τρία γκολ διαφορά.

Θυμό νιώθατε και για τους Ιταλούς;

Ναι, είχαν πει ότι τους έφεραν να παίξουν σε μια μάντρα. Αν είναι δυνατόν, είπαν το Καραϊσκάκη μας μάντρα. Ευτυχώς εγώ το έμαθα μετά το τέλος του αγώνα. Μέσα στο γήπεδο πάντως τους είχαμε απαντήσει.

Και στο Μιλάνο βάλατε γκολ...

Με απευθείας εκτέλεση φάουλ. Μείωσα σε 2-1. Μετά το γκολ αυτό, βάλαμε τους Μιλανέζους στην περιοχή τους. Μας χειροκροτούσαν κατ’ επανάληψη και οι Ιταλοί! Μάλιστα προς το τέλος, έκαναν έναν φοβερό συνδυασμό με το Θανάση το Μπέμπη, ο Θεός να σχωρέσει την ψυχούλα του. Μετά την τελευταία μου πάσα μπήκα στην περιοχή και ήμουν μόνος για να σκοράρω. Όμως, ο Θανάσης προτίμησε να σουτάρει και η μπάλα έφυγε λίγο άουτ. Αν είχαμε βάλει αυτό το γκολ, όλα θα ήταν διαφορετικά. Μετά δεχτήκαμε και το τρίτο. Φτηνό ήταν και εκείνο.

Τι έγινε μετά το ματς;

Προσπαθούσαμε να συνέλθουμε. Επηρεαστήκαμε πολύ. Περισσότερο απ’ όλους ο Μπέμπης. Κατεβήκαμε το βράδυ να φάμε και εκείνος έμενε κλεισμένος στο δωμάτιό του. Ανέβηκα πάνω για να τον φωνάξω. Δεν άκουγε τίποτα. Είχε σκάσει από τη στεναχώρια του.

Όσο για την περίφημη επιστροφή με τη ντακότα που είχε για πιλότο το Σπύρο Δεπούντη;

Έβρεχε πολύ και φύσαγε. Τρόμαξα από τον καιρό. Ανέβηκα στον πύργο ελέγχου και μου είπαν στα ιταλικά για τις καιρικές συνθήκες. Κατεβαίνω κάτω και μου λέει ο Σάββας (Θεοδωρίδης) ‘εγώ δεν πάω πουθενά’. ‘Μαζί σου και εγώ’, του απαντάω και μείναμε εκεί και γυρίσαμε αργότερα με κανονικό αεροπλάνο.

Κύριε Ηλία, τους ρωτάω όλους για αυτό. Γιατί τον καιρό που οι άλλοι προσπαθούσαν να βρουν τα πατήματά τους, ο Ολυμπιακός ήταν ήδη Θρύλος;

Πάντα είχαμε τις μεγαλύτερες επιτυχίες και τους καλύτερους παίκτες και ο κόσμος αγάπησε αμέσως αυτή την ομάδα. Επίσης, ο Ολυμπιακός είχε την ευτυχία και την ευλογία να οδηγείται από σπουδαίους προέδρους, όπως ο Γιώργος Ανδριανόπουλος, ο Σταύρος Νταϊφάς, ο Νίκος Γουλανδρής ο πανάγιος αυτός άνθρωπος. Το έργο τους συνεχίστηκε από τον Σωκράτη Κόκκαλη και πλέον από τον Βαγγέλη Μαρινάκη που θα κάνει την ομάδα μας μεγαλύτερη από ποτέ.