Το χέρι, η κουτουλιά και η καρατιά του Θεού

Ο πρώτος δέχεται κόκκινη κάρτα σε ματς πρωταθλήματος. Βγαίνοντας από τον αγωνιστικό χώρο εξοργίζεται με κάποιον οπαδό που τον βρίζει και του επιτίθεται με καρατιά. Όπως είναι αναμενόμενο, ο ποδοσφαιριστής αυτός αποβάλλεται για μήνες από το πρωτάθλημα, με αποτέλεσμα η ομάδα του να χάσει τον τίτλο.

Ο δεύτερος αγωνίζεται σε έναν μεγάλο τελικό. Όταν ένας αντίπαλος αμυντικός τον μπινελικώνει εκείνος τον ξαπλώνει στο έδαφος με μια κουτουλιά στο στήθος. Δέχεται και αυτός κόκκινη κάρτα και η ομάδα του, μένοντας πλέον με δέκα, χάνει το Κύπελλο.
Ο τρίτος σκοράρει με το χέρι σε ένα κρισιμότατο παιχνίδι και πανηγυρίζει χωρίς καμία αιδώ στα μούτρα των εμβρόντητων αντιπάλων. Αυτός, αντίθετα με τους δύο προηγούμενους, είναι τυχερός. Ο διαιτητής δεν το παίρνει είδηση, η ομάδα του παίρνει θριαμβευτικά την πρόκριση και στην πορεία σηκώνει την κούπα σε μια επιδεικτική καταπάτηση των κανονισμών και του Fair Play.

Υπό φυσιολογικές συνθήκες η ποδοσφαιρική καριέρα των παραπάνω θα έπαιρνε την κατιούσα. Οι ομάδες τους πιθανότατα θα τους διέκοπταν τα συμβόλαια, οι ομοσπονδιακοί τεχνικοί των χωρών τους θα το σκέφτονταν δυο και τρεις φορές πριν τους ξανακαλέσουν. Πύρινα άρθρα θα γράφονταν εναντίον τους σε όλες τις γλώσσες του κόσμου, στηλιτεύοντας τις πράξεις τους και ακυρώνοντας το ταλέντο τους με αναφορές για «παραδείγματα προς αποφυγή».

Εδώ όμως μιλάμε για τον Ερίκ Καντονά (την Τρίτη συμπληρώθηκαν 27 χρόνια από τη -θρυλική πλέον- επίθεσή του στον χουλιγκάνο), τον Ζινεντίν Ζιντάν και τον Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα. Τρεις από τους μεγαλύτερους ποδοσφαιριστές όλων των εποχών. Τρεις τεράστιες μορφές, που έχουν ήδη περάσει στην ιστορία όχι μόνο για τα όσα εκπληκτικά έκαναν μέσα από τα γήπεδα, αλλά και για τη λάμψη της προσωπικότητάς τους έξω από αυτά.

Μικρή σημασία έχει αν ο τύπος στο Κρίσταλ Πάλας ήταν ρατσιστής, αν ο Ματεράτσι έπαιζε βρόμικα ή αν ο Μαραντόνα λίγα λεπτά αργότερα σημείωσε ένα από τα πιο όμορφα γκολ όλων των εποχών. Οι δύο Γάλλοι και ο Αργεντινός δεν έχουν ανάγκη από άλλοθι. Το μεγαλείο τους έγκειται στο ότι μια πράξη για την οποία ένας κοινός θνητός θα όφειλε να απολογηθεί, στα χέρια τους (τα κεφάλια τους, τα πόδια τους) μετετράπη σε ένα έργο τέχνης. Και ο Ερίκ, ο Ζινεντίν και ο Ντιέγκο κέρδισαν αυτό το προνόμιο με το σπαθί τους!