Η αιολική ενέργεια των βιβλίων

Τα βιβλία είναι ένας ασκός του Αιόλου, που φυλάει όλους τους αέρηδες.

Ομήρου Οδύσσεια. Ο θεός των ανέμων έδωσε στον Οδυσσέα το πολύτιμο σακούλι να το φυλάξει κι άφησε μόνο τον απαλό Ζέφυρο να φυσά.

Ο Όμηρος με τα φτερωτά λόγια του - που «έπεα πτερόεντα» δεν ήταν να σκορπίσουν - και η Θύελλα που έσπειρε η μαγεία του Πρόσπερο και του Σέξπιρ, είναι άνεμοι που θα φυσούν αιώνια.

«Οι σημάντορες άνεμοι που ιερουργούνε», «που σηκώνουν το πέλαγος», γράφει ο Οδυσσέας Ελύτης στο «Δοξαστικόν» στο Άξιον Εστί. «Ωραία που φύσηξεν ο μπάτης», ο Σεφέρης και η πνοή της θαλασσινής αύρας στην «Άρνηση».

Η αιολική ενέργεια της λογοτεχνίας.

Κάποια διαβάσματα είναι σαν δροσερό αεράκι, ευχάριστο και θεραπευτικό. Είναι η θαλασσινή αύρα, ο μπάτης, ο αέρας που κάνει καλό. Τελικά ο Μπάτης ήταν «γουρλής», είπε ο μικρός Τρελαντώνης της Πηνελόπης Δέλτα.

Κάποια είναι σαν φρέσκος αέρας – ξεσηκώνουν με την ήρεμη δύναμή τους κι είναι αυτά που φρεσκάρουν τη σκέψη και τα όνειρα. Μας «φυσούν» παραπέρα.

Κι άλλα είναι σαν ανεμοθύελλα κι ανεμοστρόβιλος και παίρνουν τα μυαλά. Υπερβατικά όπως είναι, σε σηκώνουν από τη γη.

Κάποια είναι απλώς ανεμομαζώματα και δεν αντέχουν στο χρόνο. Καμία αλλαγή δε φέρνουν. «Ούτε Πουνέντες ούτε Λεβάντες», θα έλεγε ο Τρελαντώνης. Σκορπίσματα.

Άνεμοι, είτε του Βορρά, είτε του Νότου, άνεμοι της Ανατολής, άνεμοι στα μήκη και τα πλάτη του κόσμου, η πνοή της λογοτεχνίας. Οι άνεμοι της Μεσογείου, ο Μαΐστρος, ο Λεβάντες, ο Γαρμπής ή Λίβας, ο Πουνέντες ή Ζέφυρος, ο Γραίγος, ο Σιρόκος, η Τραμουντάνα και η Όστρια, τι θαυμάσια ονόματα. Και οι άνεμοι της Καραϊβικής, που φτιάχνουν τη γοητεία του μαγικού ρεαλισμού. Και οι μουσώνες, που φυσούν από τον Ινδικό Ωκεανό προς την Ασία.

Αυτόν τον άνεμο, τον μονσούν, τον «ζωγράφισε» ο ασυρματιστής ποιητής Νίκος Καββαδίας νυχτερινό, μεσοπέλαγα: «τρελός μουσώνας ράγισε μεσονυχτίς τα ρέλια.»

Αιολική ενέργεια. Οι μεγάλες «πέννες» - ανεμογεννήτριες δίνουν την άφθαρτη ενέργεια. Ο αιώνιος Θερβάντες, ο Δον Κιχώτης και οι ανεμόμυλοι του. «…Και τη στιγμή εκείνη σηκώθηκε λίγος αέρας κι οι μεγάλες φτερωτές άρχισαν να κινούνται…» Αέρας στα πανιά του Δον Κιχώτη: «Ίσια μπροστά, Ροσινάντη! Πέρα από το βουνό, από τον κάμπο, περ' από τον ποταμό... Παραπέρα! Μακριά! Μακρύτερα! Τώρα ήρθε η ώρα να γνωρίσω τον παραέξω κόσμο!»

Ίσια μπροστά ή όπου φυσάει ο άνεμος; Η φράση θα μπορούσε να έχει ένα πρόσημο αρνητικό και, ταυτόχρονα, ένα πρόσημο θετικό, όπως όλα τα πράγματα.

Τους ανέμους της αλλαγής (μας) τους βρίσκουμε στα βιβλία. Εκεί φυσούν εδώ και αιώνες.