«Αλεξανδρινό κουαρτέτο»: Ποίηση σε τέσσερα μέρη

Αυτά τα χειμωνιάτικα βράδια, την υπέροχη γαλήνη τους τη μετρά ένα μοναδικό ρολόι: η θάλασσα. Το θαμπό μέτρημά της στον νου μου είναι το στημόνι όπου πάνω του υφαίνω τούτο το γραπτό... Κι αν κάποτε φανεί πανί εδώ, σβήνει πριν το κρύψει η στεριά.

Αν μπει κανείς στη μαγεία του «Αλεξανδρινού κουαρτέτου» μια φορά, επιστρέφει σε αυτό, για να διαβάσει έστω μερικά από τα πολύτιμα αποσπάσματα του Ντάρελ που μοσχοβολούν ποίηση και αρμονία. Πρόκειται για μια πλημμυρίδα αισθήσεων και γεγονότων, ένα μυθιστόρημα χαοτικό στη σύλληψή του, σχεδόν άσκοπο αλλά τόσο λογοτεχνικό στον πυρήνα του.

Με το τετράτομο μυθιστόρημά του ο Ντάρελ υπερέβη τα επικριτικά σχόλια του Τ.Σ. Έλιοτ που τον συμβούλευε: «Θα πρέπει να αποφασίσεις τι θέλεις να κάνεις, ποίηση ή πεζογραφία;».

Ο Λάρι στάλαξε μερικές σταγόνες ποίησης στο σώμα ενός πεζογραφήματος ακολουθώντας τα βήματα του ποιητή της πόλης που τον μάγεψε όσο καμία άλλη στον κόσμο.