Τρεις σκέψεις του Γκαίτε

Ο Γιόχαν Βόλφανγκ φον Γκαίτε και για συντομία ο Γκαίτε θα μπορούσε, αν ζούσε σήμερα, να είναι ένας σταρ της μουσικής ή του κινηματογράφου και να πλασάρεται μόνο με το επώνυμό του. Στον πυρήνα του έργου του εγκαταβιώνει η γερμανική ιδιοφυία, πλούσια σε στοχασμούς και υποθέσεις για τη ζωή, τον άνθρωπο και τον κόσμο που τον περιβάλλει.

Παραθέτω τρεις σκέψεις από τη δημιουργική σκευή του μεγάλου Γερμανού διανοητή. Καθεμιά από αυτές αποδεικνύει την επιείκεια και τη βαθιά κατανόηση της ανθρώπινης φύσης που στοχάζεται, διδάσκεται συνεχώς και παραμένει ανοιχτή στο λάθος και στο σωστό, στην αλήθεια και στο ψέμα, στη δικαιοσύνη και στην αδικία. Ζούμε, καθώς φαίνεται, σε ένα κόσμο ιδεών, σε αντιθετικές έννοιες που συμπληρώνουν η μία την άλλη.

«Καθώς γερνάει κανείς γίνεται πιο συγκαταβατικός: δεν βλέπω κανένα σφάλμα που δεν θα μπορούσα να το έκανα κι εγώ».

«Είναι ευτύχημα να αντιληφθεί κανείς νωρίς στα νιάτα του τα πλεονεκτήματα της ώριμης ηλικίας και να διατηρήσει στην ωριμότητά του τα πλεονεκτήματα της νεότητας».

«Ο γέροντας θα είναι πάντα μυστικιστής. Βλέπει πόσα πράγματα εξαρτώνται από την τύχη: Κάτι που δεν έχει λογική να ευοδώνεται, κάτι λογικό να πηγαίνει στραβά, τύχη και ατυχία να εξισώνονται αναπάντεχα. Έτσι είναι τα πράγματα, έτσι ήταν πάντα, και τα γηρατειά ηρεμούν με αυτό που είναι τώρα, που ήταν πριν και που θα είναι πάντα».

(Στοχασμοί, Γκαίτε, εκδόσεις Στιγμή, μετάφραση, Νίκος Σκουτερόπουλος, Κλάους Μπέτσεν)