«Τα παιδιά της μεγάλης σιωπής» στο Ηράκλειο
Το Βιβλιοπωλείο ΕΛΕΥΘΕΡΟΥΔΑΚΗΣ και οι Εκδόσεις Πατάκη παρουσιάζουν την Παρασκευή 20 Οκτωβρίου στις 20:00 το βιβλίο της Μάιρας Παπαθανασοπούλου «Τα παιδιά της μεγάλης σιωπής».
Παρουσιάζει το βιβλίο και συζητά με τη συγγραφέα
η Μιλένα Αποστολάκη, δικηγόρος, βουλευτής.
Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί
στο Πολύκεντρο Δήμου Ηρακλείου
(οδός Ανδρόγεω 4, Ηράκλειο)
Τηλ. επικοινωνίας: 2810.227500
Απόσπασμα από το βιβλίο
Η κοπέλα που στάθηκε μπροστά του φαινόταν βγαλμένη από προπαγανδιστικό φιλμάκι του Τρίτου Ράιχ: ψηλή, ξανθιά, γαλανομάτα, με αψεγάδιαστο δέρμα. Φορούσε πουκάμισο κουμπωμένο μέχρι τον γιακά, και ο Σταύρος σκέφτηκε πως τόσο συντηρητικό ντύσιμο ταίριαζε σε γυναίκες με την τριπλάσια ηλικία. Ωστόσο το λεπτό ύφασμα του ρούχου τοποθετούσε τα πράγματα στη σωστή τους διάσταση. Μέσα από το πουκάμισο διαγραφόταν ένα στήθος που κατά τη γνώμη του καθιστούσε περιττό τον στηθόδεσμο.
Τον ρώτησε αν είχε ώρα κι εκείνος έριξε μια ματιά στο ρολόι του. «Δύο παρά πέντε». «Σας ευχαριστώ» του είπε και τάχυνε το βήμα της. Έμεινε να την κοιτά μέχρι που χάθηκε από το οπτικό του πεδίο. Ο Σταύρος είχε φτάσει είκοσι τεσσάρων και δεν είχε πάει με γυναίκα. Με εξαίρεση την αιφνίδια μύησή του σε αυτό που η ώριμη σύζυγος του θείου του είχε αποκαλέσει «ορντέβρ», δεν είχε σεξουαλική εμπειρία.
Μόνο αχαλίνωτες φαντασιώσεις. Σηκώθηκε από το παγκάκι στην Ούφερ-στράσσε και έριξε ένα τελευταίο βλέμμα στον Έλβα που απλωνόταν μπροστά του. Έπρεπε να βιαστεί. Ο θείος του τον είχε καλέσει για τάβλι στο σπίτι του και δεν ήθελε να πάει με άδεια χέρια. Σκόπευε να του αγοράσει ένα αφρώδες κρασί από το ιστορικό οινοποιείο του Καρλ-Φρίντριχ Άουστ. Πλησιάζοντας με γοργό βήμα τη Φαμπρίκ-στράσσε άκουγε τις ευτυχισμένες τσιρίδες της πιτσιρικαρίας που πλατσούριζε στα νερά της μικρής τεχνητής λίμνης Λέσνιτσμπαντ.
Πλέον δεν του προκαλούσε δυσφορία η θέα των ημίγυμνων παιδιών που σάρωναν με τα χέρια τους το νερό σηκώνοντας στιγμιαία υδάτινους τοίχους. Προϊόντος του χρόνου είχε καταλήξει στο συμπέρασμα ότι ο άνθρωπος μπορεί να συνηθίσει τα πάντα, ακόμη και την ταπείνωση. Το φαινομενικά αβάσταχτο, όπως ήταν κάποτε αυτή η λίμνη, δεν φάνταζε πια τόσο άσχημο. Ποιος να του έλεγε ότι το μέρος που στα παιδικά του χρόνια τού προκαλούσε τρομερό άγχος θα γινόταν ένα αδιάφορο σημείο για ανάπαυλα στον μακρύ ποδαρόδρομο κατά μήκος της όχθης του Έλβα. Και ότι σύντομα θα μετατρεπόταν σε τοπόσημο της ωραιότερης περιοχής του κόσμου, όπως θα έβλεπε πλέον το Ράντεμποϊλ o ερωτευμένος Σταύρος.
