«Κίχλη» - Οι μοναχικοί στίχοι του Σεφέρη

Στίχοι ριγμένοι στο πέλαγος της Ιστορίας συνθέτουν την «Κίχλη» του Γιώργου Σεφέρη, συλλογή του 1947. Ο ποιητής ώριμος πια, μια συνείδηση βγαλμένη από τον παγκόσμιο όλεθρο, γυρεύει να ακουμπήσει στη μεγάλη εικόνα του κόσμου, στοχάζεται όσα έγιναν, αναρωτιέται για όσα θα γίνουν.

Ο Σεφέρης πιασμένος στην ξόβεργα του καιρού στήνει στη μεγάλη άμμο της γλώσσας τρία στιχουργικά δοκάρια και με αυτά συνθέτει μια σύντομη συλλογή από την οποία όμως μπορεί κάποιος να συλλέξει χυμούς και αρώματα.

Το σπίτι κοντά στη θάλασσα, ο ηδονικός Ελπήνωρ και το «ναυάγιο της Κίχλης» κρατάνε τη σκέπη του κόσμου που ξαναφτιάχνεται από την αρχή ύστερα από ένα καταστροφικό πόλεμο.

Η ποίηση παραμένει μια έντιμη αναμέτρηση του ανθρώπου με την γλώσσα, όσο οι λέξεις καθορίζουν τα βήματά μας πάνω στο άπειρο.

«Χώρες του ήλιου και δεν μπορείτε ν’ αντικρίσετε τον ήλιο.
Χώρες του ανθρώπου και δεν μπορείτε ν’ αντικρίσετε τον άνθρωπο»