Ευτυχία με βραχνή απ' το τσιγάρο φωνή: «Να 'ταν ο πόνος άνθρωπος, να 'ρχόμασταν στα χέρια»

«Η Ευτυχία», ελληνική δραματική βιογραφική ταινία του 2019, σε σκηνοθεσία Άγγελου Φραντζή, ακολουθεί τη ζωή της στιχουργού Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου. Η ζωή της ασυμβίβαστης Ελληνίδας στιχουργού Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου ζωντάνεψε στην μεγάλη οθόνη από την Tanweer Productions.

Ευτυχία: Τι έκανε στην ταινία η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη που δεν το είχε ξανακάνει

Πρωταγωνιστούν η Κάτια Γκουλιώνη και η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη.

H «Ευτυχία» έσπασε τα ταμεία την κινηματογραφική σεζόν 2019-2020.

Έκοψε περισσότερα από 600.000 εισιτήρια. Έγινε με διαφορά η πιο επικερδής ελληνική ταινία του ελληνικού box office για εκείνη την περίοδο. Συγκεκριμένα, η ταινία του Άγγελου Φραντζή ήρθε δεύτερη πίσω από τα 900.000 εισιτήρια που έκοψε το «Joker».

Πολλά χρόνια πριν από την ταινία, το 2002 κυκλοφορούσε το βιβλίο, «Όλα είναι ένα ψέμα» (Εκδόσεις Καστανιώτη). Συγγραφέας ο Λευτέρης Παπαδόπουλος, που συστάσεις δεν χρειάζεται.

Ευτυχία: «Ειμ' αητός χωρίς φτερά!» - Οι στίχοι ήταν για τον Μίκη και όχι για τον Μάνο!

Σαράντα μέρες κι άλλη μια / περπάτησα στην ερημιά

Στο οπισθόφυλλο του βιβλίου, διαβάζουμε: «Η Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου... Τη θυμάμαι πάντοτε μ' ένα μαντίλι στα μαλλιά, να με κοιτάζει με το πονηρό της βλέμμα και ξάφνου να μου πετάει ένα δίστιχο, όπως «Σαράντα μέρες κι άλλη μια / περπάτησα στην ερημιά», για να δει, από την έκφραση των ματιών μου, αν μου άρεσε και πόσο. Και άλλοτε να με βρίζει, επειδή μου είπε, με τη βραχνή, τσακισμένη απ' το τσιγάρο φωνή της, «Να 'ταν ο πόνος άνθρωπος / να 'ρχόμασταν στα χέρια», κι εγώ έμεινα απαθής. Κι άλλοτε, πάλι, να μου επαναλαμβάνει ένα ολόκληρο πρωινό δυο στίχους για να μου μαλακώσει την ψυχή επειδή ήμουν σεκλετισμένος: «Πέρασα νύχτα απ' τη ζωή / και με κλειστά τα μάτια...». Δεν ξέρω ποια θα ήταν η διαδρομή μου στο τραγούδι -και αν θα υπήρχε καν διαδρομή- αν, από τα πρώτα βήματά μου, από την «Άπονη ζωή» και τη «Φτωχολογιά», δεν έβγαινε η Παπαγιαννοπούλου με το κύρος της, να με στηρίξει δημόσια, λέγοντας, αυθόρμητα, καλά λόγια για μένα. Δεν μπορώ να ξεχάσω τη γενναιοδωρία της. Γενναιοδωρία που εκφράσθηκε σ' ένα χώρο, όπου κυριαρχούν ο ναρκισσισμός, τα μίση, οι τρικλοποδιές, τα πάθη, το ψεύδος, η διαβολή, το «τσατσιλίκι». Τριάντα χρόνια έχουν περάσει από τότε που πέθανε η Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου -μια ζωή. Δεν την έχω όμως ξεχάσει. Της αφιέρωσα πολλές εκπομπές στην τηλεόραση και στο ραδιόφωνο, έγραψα για το έργο και την προσωπικότητά της δεκάδες κείμενα σε εφημερίδες και περιοδικά, μίλησα πάνω από εκατό φορές σε «στρογγυλά τραπέζια» και σε συνεντεύξεις για την καταπληκτική παρουσία της στο ελληνικό τραγούδι. Και τώρα αποφάσισα να γράψω γι' αυτήν -παλιά ιδέα- ένα βιβλίο. Θεώρησα χρέος μου να το κάνω. Είμαι σίγουρος ότι αν δεν καταπιανόμουν εγώ μ' αυτή τη δουλειά, βιβλίο για την Ευτυχία δεν θα γραφόταν. Λησμονάνε οι άνθρωποι. Και κουράζονται εύκολα...».