Τραγωδία - Η τέχνη του φωτός!

Μπορεί ο Διόνυσος να ήταν ταυτισμένος με τον ζόφο, σε αντίθεση με το Απολλώνιο φως∙ μπορεί η λατρεία του να παραπέμπει σε οργιαστικές νυκτερινές τελετές, που εκφράζουν την ανάγκη της ανθρώπινης φύσης να βρει στα σκοτάδια την εξύψωσή της μέσα από τον ξεπεσμό (μια ισορροπία που δύσκολα μπορεί να αντιληφθεί ο ενοχικός Χριστιανικός κόσμος), όμως όσον αφορά το πρακτικό μέρος οι παραστάσεις της αρχαίας τραγωδίας εξαρτιόνταν από το φως και μια σχετική καλοκαιρία.

Καλλιτεχνικό γεγονός άμεσα συνδεδεμένο με τα εν Άστει Διονύσια, οι παραστάσεις λάμβαναν χώρα κατά τη διάρκεια της ημέρας από νωρίς το πρωί μέχρι τη δύση του ηλίου. Συνεπώς το Αττικό φως ήταν το περιβάλλον μέσα στο οποίο δημιουργούσε η φαντασία του τραγωδού. Ως ένα βαθμό το φως αποτελούσε συνθήκη αυτογνωσίας που συνοδεύει τη μοίρα των τραγικών ηρώων και την κατάληξη του δράματος.

Το φως επίσης αποδίδει σε πρόσωπα και πράγματα την αληθινή τους διάσταση άρα ως ένα βαθμό θέτει και το πολυπόθητο μέτρο. Από αυτό το μεσογειακό φως που ύμνησαν συγγραφείς όπως ο Καμύ και εικαστικοί καλλιτέχνες όπως ο Χένρι Μουρ γεννήθηκε η ύψιστη τέχνη της τραγωδίας, μείγμα μουσικής και φιλοσοφικού στοχασμού, μέχρις ότου ο Σωκράτης και η παρέα του να υπογράψουν, σύμφωνα με τον Νίτσε, την θανατική της καταδίκη δια χειρός Ευριπίδη.