Οι Τρεις αδερφές στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών

Οι άνθρωποι αναπτύσσουν μεγάλες προσδοκίες, όταν η πραγματική ζωή δεν αρκεί για να αισθάνονται πλήρεις και ευτυχείς. Δεν έχει σημασία αν είσαι κομμάτι της μεσοαστικής τάξης στην Τσαρική Ρωσία που ζει σε μια ακατονόμαστη επαρχιακή πόλη και ονειρεύεται την επιστροφή στη Μόσχα, ή αν είσαι ένας από τους αλήτες του Μπέκετ και περιμένεις τον Γκοντό σε κάποιο άχρονο σημείο του κόσμου.

Η παράσταση του Τσεχοφικού έργου στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών είναι ένα θλιβερό παράδειγμα προχειρότητας και αδυναμίας σε κάθε επίπεδο. Απορεί κανείς πώς ένας χώρος πολιτισμού με τόσο ισχυρό στίγμα «στεγάζει» μια τόσο ερασιτεχνική παράσταση που καταστρατηγεί κάθε έννοια θεατρικού μεγαλείου. Πλαδαρή μετάφραση και σκηνοθετικό φιάσκο από τον Δημήτρη Ξανθόπουλο.

Αποδεικνύεται ότι δεν αρκούν οι ηχηρές προγραμματικές δηλώσεις του καπετάνιου μιας θεατρικής παράστασης. Κάκιστη διανομή ρόλων σε απαίδευτους ηθοποιούς που με την αφέλεια και την ανικανότητά τους γίνονται παίγνιο της ειρωνικής διάθεσης του θεατή. Φτηνές σκηνογραφικές λύσεις με στατικό σκηνικό που πολτοποιεί την πλοκή του έργου. Όλοι οι χαρακτήρες επί σκηνής περιφέρουν την αμηχανία τους εκφέροντας μηχανικά τα λόγια τους. Το Τσεχοφικό κείμενο μοιάζει μπούρδα στα χείλη των θεατρίνων που εγκαταλείπονται απροστάτευτοι στην σκηνοθετική αδιαφορία.

Έλεος πια με αυτό το τραμπολίνο πάνω στο οποίο χοροπηδά η Καλλιόπη Κανελλοπούλου-Στάμου. Σε πόσες παραστάσεις θα δούμε φέτος το εύρημα αυτό; Η νεαρή ηθοποιός αποδεικνύεται ελλιπέστατη για τον ρόλο της Ιρίνα. Το ίδιο ισχύει και για τη Μαντώ Γιαννίκου και την Αγγελική Παπαθεμελή. Τραγικά αδέξιος και ο Άρης Αρμαγανίδης στο ρόλο του αδερφού. Ο Κουλίγκιν δεν… βλέπεται ενώ ο Αντώνης Μυριαγκός στο ρόλο του Βερσίνιν πασχίζει αρχικά να βρει τα βήματά του αλλά παρασύρεται κι αυτός από τη γενική αδεξιότητα και βουλιάζει στα θολά νερά της αφέλειας.

Κοντολογίς κανείς δεν διασώζεται από το ναυάγιο της συγκεκριμένης παράστασης, την οποία θα θυμόμαστε ως οικτρό παράδειγμα θεατρικής βαρβαρότητας.