Αφηρημένη τέχνη, γιατί καμιά μορφή ρεαλισμού δεν είναι αρκετή

Η Ιστορία με το ολέθριο πρόσωπό της ανάγκασε την τέχνη να βάλει τον ιδεολογικό της μανδύα σε μια εποχή που το κύριο αίτημα ήταν κυρίως η μορφή.

Παρά τις αισθητικές και ηθικές απόψεις περί τέχνης στις αρχές του εικοστού αιώνα, τα έργα των δημιουργών στο μεσοπόλεμο κινήθηκαν ανάμεσα στην εξέγερση και στην απόγνωση. Το μεγάλο θύμα των παγκοσμίων πολέμων ήταν ο ρεαλισμός. Σε ένα κόσμο όπου τα όνειρα και οι ζωές των ανθρώπων έγιναν θρύψαλα δεν έμενε πολύς χώρος για ρεαλιστική απεικόνιση προσώπων και πραγμάτων. Η κριτική και η ειρωνεία, η αμφισβήτηση και η αποδόμηση πήραν τη θέση της συγκρότησης και του κλασικού ιδεώδους. Σε ένα κόσμο αποσύνθεσης η σύνθεση ιδεών και εικόνων έμοιαζε μάταιη αν όχι προκλητική.

^{Κρίστιαν Σαντ, αυτοπροσωπογραφία}

Στην ζωγραφική είχε ξεσπάσει ήδη ένας πόλεμος, μια νέα εποχή εικονομαχίας, όπου η αναπαραστατική τέχνη επισκιάστηκε από τον θρίαμβο της ανεικονικής πραγματικότητας και του αφηρημένου εξπρεσιονισμού. Υπήρχε βέβαια πάντα μια επιτακτική ανάγκη επιστροφής στην τάξη αλλά κι αυτή ακόμα είχε εκείνο το μεταφυσικό στοιχείο που παρατηρεί κανείς στα πιο συντηρητικά έργα του σουρεαλισμού. Ο κόσμος είχε πάει παρακάτω...

^{Ντε Κίρικο}