Η περιπέτεια της αφηρημένης τέχνης
Ακόμα και στην εικαστική πραγματικότητα τα πάντα είναι φιλοσοφία.
Από τα οργιαστικά χρώματα του φωβισμού που απελευθέρωσαν σε μεγάλο βαθμό τους καλλιτέχνες στις αρχές του εικοστού αιώνα, η τέχνη προχώρησε με γρήγορα βήματα στην αφαίρεση. Πρώτος ο Βασίλι Καντίνσκι ένας πραγματικός διανοούμενος της νεωτερικής εποχής, από τη δεύτερη κιόλας δεκαετία του εικοστού αιώνα παρήγαγε έργα που προσέγγιζαν την καθαρά αφηρημένη τέχνη.
Την ίδια στιγμή καλλιτέχνες όπως ο Ντελωναί, ο Λεζέ και ο Πικαμπιά πειραματίζονταν με την αφαίρεση, απεξαρτώντας τους συνδυσμούς και την ένταση των χρωμάτων από οποιαδήποτε εξωτερική συνθήκη. Δύο μη παραστατικές τάσεις, όχι πάντα ευδιάκριτες, η μία βασισμένη στην κίνηση και οι άλλοι στη γεωμετρία διαμορφώθηκαν. Στη διαδικασία αυτή το χρώμα υπήρξε βασικός παράγοντας και στη χρήση του οι καλλιτέχνες της αφαίρεσης αρνήθηκαν να υπακούσουν στα κελεύσματα της παράδοσης.
Την επανάσταση ξεκίνησε αναμφίβολα ο Καντίνσκι ακολουθώντας πρώτος το μονοπάτι μιας ιδεατής προσέγγισης της πραγματικότητας απαλλαγμένης από κάθε υλιστικό στοιχείο. Παρά τις διαφορετικές απόψεις πολλοί καλλιτέχνες μοιράστηκαν την επιθυμία να απελευθερώσουν τα χρώματά τους από τις αισθήσεις και την εμπειρική σύλληψη της πραγματικότητας.
Στυλοβάτες της αφαιρετικής τέχνης αναδείχθηκαν στη συνέχεια καλλιτέχνες εμβληματικοί όπως ο Κούπκα, ο Μοντριάν και ο Μάλεβιτς.
