Ο Ίγκορ Μιτόραϊ και ο κατακερματισμένος κόσμος του

Η τέχνη του 20ου αιώνα ακολούθησε τις κατακλυσμιαίες αλλαγές και εξελίξεις σε κάθε τομέα της ανθρώπινης ζωής. Η ανάγκη για ένα συνεχώς μεταλλασσόμενο πολιτισμό ώθησε το εικαστικό ζήτημα συχνά στα όρια της εκζήτησης.

Η περίπτωση του Ίγκορ Μιτόραϊ ασφαλώς δεν είναι κάτι τόσο εξεζητημένο, ακόμα κι αν σκεφτεί κανείς την κατακερματισμένη εκδοχή του ανθρώπινου σώματος που παρουσιάζουν τα μεγάλης κλίμακας έργα του προορισμένα για δημόσιες εγκαταστάσεις.

Με τον τρόπο αυτό ο Μιτόραϊ συνεισέφερε την δική του ματιά στην αρμονία της αρχαίας κλασικής γλυπτικής. Κι αν ο ίδιος έκανε σπουδές ζωγραφικής, βρήκε τελικά τον εαυτό του στην τρισδιάστατη φόρμα, και σε αυτό συνέβαλαν κυρίως τα ταξίδια του στην Ελλάδα όπου είχε ένα προσωπικό βίωμα της έννοιας του κλασικού.

Θραύσματα κυρίως ανδρικών σωμάτων και κεφαλιών συνθέτουν το φαινομενικά αποσπασματικό έργο του Πολωνού καλλιτέχνη. «Τα έργα μου ξεκινούν πάντα με ένα συναίσθημα, από ένα θραύσμα μνήμης, από μια ανάμνηση. Όταν δω καθαρά μέσα μου, τότε αρχίζουν όλα».

Οι μνημειακές διαστάσεις που απέκτησαν τα έργα του Μιτόραϊ έχουν ένα σαφή σουρεαλιστικό προσανατολισμό που κινείται ανάμεσα στον ντε Κίρικο και στον Μαγκρίτ. Και η απάντηση στην έννοια ομορφιά: «Ομορφιά είναι αυτό που με κάνει να ονειρεύομαι».