«Ωραία η Ελλάδα αλλά έχει πολλούς Έλληνες»

Μια βόλτα στη σημερινή Λισαβόνα, ειδικά στη συνοικία της πνευματικής ελίτ, Chiado, αρκεί για να πεισθείτε για ένα πράγμα: Ο νομπελίστας Σαραμάγκου και ο ποιητής Φερνάντο Πεσσόα αντιμετωπίζονται ως εθνικοί ήρωες.

Κι αυτή η χτυπητή αντίθεση που υπάρχει ανάμεσα στην Πορτογαλία και στην Ελλάδα, όπου οι δικοί μας νομπελίστες βρίσκονται τιμωρία στη γωνία εδώ και κάποιες δεκαετίες, κάνει δυστυχώς τη διαφορά η οποία θα μεγαλώνει με τα χρόνια.

Στην Ελλάδα του σήμερα, οι μικροπωλητές της διανόησης μας έχουν πείσει ότι ο Σεφέρης είναι «προδότης» και «πούλησε την Κύπρο» για να πάρει το Νόμπελ, ενώ ο Ελύτης είναι βλάκας και μέτριος ποιητής που βραβεύτηκε από τη Σουηδική Ακαδημία με μπιλιετάκι και με βάση πολιτικά κριτήρια.

Σε μια χώρα σαν τη δική μας όπου ένας ποιητής σαν τον Καβάφη αποδεικνύεται βαρύ φαγητό για τα στομάχια των διανοουμένων μας και δύσκολα χωνεύεται, το μόνο που μας μένει να κάνουμε για να ικανοποιήσουμε το φθόνο μας είναι να οικτίρουμε τον Παλαμά και τον Καζαντζάκη που δεν πήραν το Νόμπελ. Όπερ σημαίνει ότι οι καλοί είναι αυτοί που δεν στέφθηκαν νομπελίστες. Κι έτσι θα είναι πάντα, μην έχετε καμία αμφιβολία για αυτό.

Θα ζούμε πάντοτε ανάμεσα στα «Χαμένα Νόμπελ» που η κάστα των μικρομεσαίων θα σπρώχνει ως Δούρειο Ίππο προς τα τείχη της Αθανασίας. Κι επειδή οι πύλες δεν θα ανοίγουν, οι ξένοι δεν είναι απαραιτήτως κορόιδα, θα ολοφυρόμαστε για τις χαμένες δόξες και θα συνεχίζουμε με λύσσα να βγάζουμε στη σέντρα τις λογοτεχνικές μας θεότητες.