Πίσω στον Κολτρέιν

Όσο μπροστά και αν πηγαίνει η μουσική, θα κοιτάζουμε πάντοτε προς τα πίσω αν μας ακολουθεί αυτός ο γίγαντας της τζαζ που ακούει στο όνομα Τζον Κολτρέιν. Πρωτομάστορας του σαξόφωνου ο Κολτρέιν πατάει στο ίδιο σκαλί της μεγαλοφυίας με τον Μάιλς Ντέιβις. Κι οι δυο τους ξεχωρίζουν για τον ιδιαίτερο ήχο που βγάζουν από το όργανό τους.

Ακούει κανείς τον Κολτρέιν και νιώθει πως πιέζει το σαξόφωνο ως εκεί που παύει να βγάζει τον συνήθη ήχο. Από τον λαιμό του μεγάλου αυτού μουσικού βγαίνει κάτι αξόδευτο, ακατοίκητο, πρωτάκουστο αν όχι ανήκουστο. Ο Κολτρέιν όλος είναι ένας ήχος που έρχεται από το μέλλον. Εμείς προχωράμε με τη βεβαιότητα ότι θα τον συναντάμε στις επόμενες δεκαετίες και θα προσπαθούμε μάταια να εξηγήσουμε το ανεξήγητο.

Δεν χρειάζεται κανείς να μείνει μόνο στο εμβληματικό Blue train. Μπορεί να σταθεί επίσης σε μια μουσική τετραλογία που σχηματίζουν το My favorite things, το Equinox, το Alabama και το Ole. Συνθέσεις με ετερόκλιτα στοιχεία και διαφορετικές αφετηρίες, έχουν ένα κοινό, το πλούσιο και αδάμαστο φύσημα του σαξοφώνου αλλά και τους τρικυμισμένους αυτοσχεδιασμούς του Κολτρέιν. Μια δισκογραφία που δεν ξεπερνά τα όρια μιας δεκαετίας (1957-1967) αλλά περικλείει επιτεύγματα μιας νοερής εκατονταετηρίδας.