Ο Βλαντιμίρ Γκόροβιτς και η μοναξιά του πιανίστα

Παρακολουθεί κανείς τον Βλαντιμίρ Γκόροβιτς να δίνει ρεσιτάλ με σόλο πιάνο μπροστά στο κοινό του και έχει την αίσθηση -κάτι που δεν θα άλλαζε αν στη θέση του Γκόροβιτς ήταν ο Ρίχτερ ή ο Ρουμπινστάιν, η Άργκεριχ ή Μαρία Ζοάο Πίρες- πως η μοναξιά του πιανίστα είναι αβάσταχτη μπροστά σε ένα ακροατήριο με τεντωμένες κεραίες.

Ο μουσικός που χειρίζεται με τόση δεξιοτεχνία αλλά και ευαισθησία ένα καθολικό μουσικό όργανο όπως το πιάνο, είναι σαν να κρατά όλη τη μουσική του κόσμου στα δάχτυλά του. Ταυτόχρονα όμως απογυμνωμένος από κάθε άλλη υποστήριξη, κατάμονος στις μεγάλες σάλες των συναυλιών χωρίς μαέστρο και άλλους συναδέλφους μουσικούς, αποφασίζει για όλα: για τον ρυθμό, για το πιανίσιμο ή για το φορτίσιμο, για την ερμηνεία που προσιδιάζει στη μουσική του ιδιοσυγκρασία. Λένε πως ο Ρουμπινστάιν ήταν θορυβώδης, ο Ρίχτερ πιο εσωτερικός και συχνά ενοχικός, ο Γκόροβιτς τολμηρός στις ερμηνευτικές του προσεγγίσεις.

Σε κάθε περίπτωση ένας μόνος πιανίστας, όσο μεγάλος και να 'ναι θα νιώθει πως έχει όλη την ευθύνη στα χέρια του προκειμένου να μεταδώσει το ύψιστο μυστήριο της μουσικής στο κοινό του. Η μοναξιά του πιανίστα είναι η έσχατη ευθύνη στην τέχνη του.