Κλίφορντ Μπράουν - Οι καλοί πεθαίνουν νέοι!

Είναι δύσκολο να βρεις ένα τρομπετίστα και να τον στήσεις δίπλα στον Μάιλς Ντέιβις. Είναι δύσκολο όμως να προβλέψεις τι θα είχε συμβεί αν ο Θεός έδινε περισσότερα χρόνια ζωής σε μουσικούς όπως ο Λη Μόργκαν και ο Κλίφορντ Μπράουν.

Ειδικά ο τελευταίος δεν πρόλαβε καλά-καλά να πιει από το κύπελλο της αθανασίας. Έφυγε νωρίς, πολύ νωρίς, στα εικοσιπέντε του χρόνια, όχι από ναρκωτικά, όχι από κάποιο δολοφονικό χέρι αλλά σε ένα αυτοκινητικό δυστύχημα.

Στον αιώνα που πέρασε η άσφαλτος μας πήρε προικισμένα πρόσωπα όπως ο Καμύ ανάμεσα σ' αυτούς σίγουρα η περίπτωση του Κλίφορντ Μπράουν είναι εξέχουσα. 'Ενας μυημένος ακροατής της τζαζ ακούει μια άρτια μουσική ιδιοφυία πίσω από την τρομπέτα. Μια ιδιοφυία που θα μπορούσε να είχε πάει την ίδια την τζαζ ακόμα παρακάτω.

Οι ηχογραφήσεις που μας άφησε ο Μπράουν στα τρία τέσσερα χρόνια παρουσίας του στη μουσική σκηνή υπόσχονταν πολλά, πάρα πολλά. Κανείς δεν μπορεί να ξέρει αν οι υποσχέσεις αυτές θα τηρούνταν στη συνέχεια. Φυαικά οι επιδόσεις και οι επιλογές αυτού του νεαρού μουσικού ξεπεράστηκαν στη συνέχεια και σήμερα ακούγονται κάπως παρωχημένες. Στην περίπτωση ενός τόσο σπουδαίου καλλιτέχνη, ωστόσο, θα πρέπει να ζυγίζουμε την αξία του με όρους εξέλιξης, με το δυναμικό και όχι τον στατικό χαρακτήρα που έχει συνήθως η κριτική μας.

Η Ιστορία έχει γράψει πως ο Κλίφορντ Μπράουν γεννήθηκε το 1930 και σκοτώθηκε αρχές καλοκαιριού του 1956. Πρόλαβε να αφήσει πίσω του συνθέσεις όπως το "Sandu", "Joy Spring", and "Daahoud" που έγιναν στη συνέχεια jazz standards. Άφησε όμως πίσω του γλυκές αναμνήσεις σε φίλους και συνοδοιπόρους όπως ο Σόνι Ρόλινς που παραδεχόταν πως ο αδικοχαμένος Κλίφορντ τον ενέπνευσε για να βγει από την εξάρτησή του από την ηρωίνη και να καταλάβει πως μπορούσε να είναι «καθαρός» παραμένοντας τζαζ μουσικός.