Τσάρλς Μίνγκους: Έκανε ένα όργανο-κομπάρσο, πρωταγωνιστή
Το βάθος και η προοπτική που δίνουν τόσο το κοντραμπάσο όσο και τα τύμπανα σε μια τζαζ ορχήστρα είναι δύσκολο να εκτιμηθεί από ένα αμύητο αυτί.
Έχει και η μουσική τις διακρίσεις της, από την ανθρώπινη φωνή μέχρι τα όργανα-βάσεις. Σε μια ορχήστρα τζαζ το κοντραμπάσο, με τον βαθύ και ευρύχωρο ήχο του αγκαλιάζει και απορροφά όλα τα υπόλοιπα όργανα, δημιουργώντας ένα μαγικό χαλί για τις αυτοσχεδιαστικές ορέξεις των μουσικών.
Δεν είναι λίγοι όμως οι κοντραμπασίστες που έγιναν πρωταγωνιστές στα κουαρτέτα, κουιντέτα και σεξτέτα της τζαζ με χαρακτηριστικότερη ίσως την περίπτωση του Τσαρλς Μίνγκους.
Ο σπουδαίος αυτός αρχιμουσικός με τις ρωμαλέες αναζητήσεις του ήταν παρών σε όλες τις μεταβάσεις της τζαζ από το μπίμποπ και μετά, διαμορφώνοντας ένα προσωπικό ύφος και δίνοντας κι ένα καινοφανές νόημα στα αυτοσχεδιαστικά γκρουπ.
Κυρίως όμως ήταν από αυτούς τους μουσικούς που έβγαλαν το κοντραμπάσο από την αφάνεια και τον αρχικά παρακολουθηματικό χαρακτήρα. Ο Μίνγκους ανέδειξε τη μελωδική προτεραιότητα του οργάνου, προσδίδοντας στις βαθιές και παχύσαρκες νότες του ένα νέο ενδιαφέρον. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι αυτός και ο Ρον Κάρτερ, όπως ο Τόνι Γουίλιαμς και ο Τζίμι Κομπς στα τύμπανα, έκαναν την τζαζ υπόθεση των οργάνων που παραδοσιακά θεωρούνταν «φτωχοί συγγενείς» σε μία τζαζ μπάντα.
