«Όλα τα πήρε το καλοκαίρι», ποίηση κι ένας αναστεναγμός

«Με την πρώτη σταγόνα της βροχής σκοτώθηκε το καλοκαίρι», προεξόφλησε ο Οδυσσέας Ελύτης στην πρώτη του ποιητική συλλογή, τους αγαπημένους Προσανατολισμούς. Ο ποιητής είχε πάντα μια αγάπη για τη μεσογειακή καλοκαιρία, μέσα από την οποία αναδεικνύεται το φως και το αιγαιοπελαγίτικο γαλάζιο.

Σε αυτό τον αέναο κύκλο της εναλλαγής των εποχών, ο Ελύτης έβρισκε στο καλοκαίρι το νόημα του έρωτα και της ευτυχίας, τα αρώματα μιας φευγαλέας χαράς, που χάνεται όπως τα σημάδια της θάλασσας πάνω στην άμμο.

«Όλα τα πήρε το καλοκαίρι...» μέσα από τα Ρω του Έρωτα, την αγαπημένη συλλογή για τους μελωδούς του ελληνικού τραγουδιού. Ο ποιητής απαριθμεί τα χαμένα σύμβολα, τον έρωτα που δεν είναι απλά ένα πάθος ή μια προοπτική αλλά το όνειρο μιας ζωής, τις υποσχέσεις που γεννούν ακατάπαυστα η μια μέρα μετά την άλλη, τις μεγάλες προσδοκίες, και το αινιγματικό αύριο.

Το καλοκαίρι που γεννιέται και πεθαίνει, μέσα στην ευθανασία του φθινοπώρου, στην ώχρα του τοπίου και στο χλωμό φως,το καλοκαίρι με αύρες ελπιδοφόρες που σίγησαν στα πρωτοβρόχια και στις συννεφιές του όψιμου Σεπτέμβρη.

Το καλοκαίρι άφησε πληγές στο καψαλισμένο από τις φωτιές τοπίο, με τις ορδές των τουριστών, τις στήλες καπνού από τα φουγάρα των πλοίων, τα οργισμένα μελτέμια, τον αδάμαστο πόθο. Όλα τα πήρε το καλοκαίρι...