Τσαρλς Μίνγκους, ο ήρωάς μας!

Η τζαζ δεν είναι μια μουσική παίξε-γέλασε. Είναι η νεωτερικότητα των ήχων, το βασίλειο του αυτοσχεδιασμού, μια δυναστεία ηρώων της μουσικής μυθολογίας. Όπως σε κάθε ανθρώπινο έργο, τη διαφορά την κάνουν τα πρόσωπα. Απέναντι στους μεγάλους συνθέτες και μουσικούς της τζαζ δύσκολα θα μπορούσαν να σταθούν ομότεχνοι από τα άλλα μουσικά είδη του 20^ου αιώνα.

Ο Τσαρλς Μίνγκους είναι ένα από αυτά τα πρόσωπα. Ένας άνθρωπος που η ζωή του είναι βουτηγμένη στον μύθο ήδη από τα παιδικά του χρόνια. Η αυτοβιογραφία του με τίτλο Beneath the Underdog, έχει σχεδον μυθιστορηματικό προσανατολισμό και προσπαθεί να επινοήσει εκ νέου, τη ζωή του Μίνγκους. Το σίγουρο είναι ότι ο ευφάνταστος αυτός μπασίστας και πιανίστας, συνθέτης και bandleader συνέβαλε όσο λίγοι στην εξέλιξη της αυτοσχεδιαστικής μουσικής από το μπίμποπ μέχρι την άβανγκαρντ τζαζ, παρών σε όλες τις στιγμές της μετεξέλιξης του είδους. Η σχέση του Μίνγκους με τον Έλινγκτον και τον Τσάρλι Πάρκερ είναι μέρος της μεγάλης ιστορίας της τζαζ, όπως είναι και η συνθετική του εποποιία που περιλαμβάνει εκτός των άλλων το περίφημο Pithecanthropus Erectus και το Mingus Ah Um. Ο Μίνγκους έγραφε μουσική έχοντας κατά νου συγκεκριμένους μουσικούς, στοιχείο που χαρακτηρίζει και άλλους μείζονες δημιουργούς της τζαζ. Η ιδιαιτερότητα αυτή υποδεικνύει ακριβώς την εξάρτηση της τζαζ από πρόσωπα, που η εκτελεστική τους δεινότητα και το ύφος τους διαμόρφωσαν μέσα στα χρόνια το πολύτιμο υλικό της.

Ο Τσαρλς Μίνγκους, όπως ακριβώς και οι περισσότεροι γίγαντες της τζαζ, ήταν απλοί καθημερινοί άνθρωποι που βίωσαν την αμφισβήτηση, την περιθωριοποίηση και τον ρατσισμό σε πολύ μεγάλο βαθμό. Με αυτή την έννοια, το έργο τους θα μπορούσε να θεωρηθεί και ως απάντηση σε ένα κόσμο ανάλγητο που δεν δέχεται τη διαφορετικότητα ή ακόμα καλύτερα, επινοεί τη διαφορετικότητα εκεί που δεν υπάρχει.

Ο Μίνγκους πέθανε το 1979 σε ηλικία 57 ετών υποφέροντας τα τελευταία χρόνια από ένα είδος πρώιμης μυϊκής ατροφίας.