Τζάνγκο Ράινχαρντ: Μια τσιγγάνικη ψυχή γεμάτη τζαζ

Ο Τζάνγκο Ράινχαρντ στέκει ακίνητος στο χρόνο όπως όλοι οι μύθοι που γεννά η τέχνη της μουσικής. Στο ύφος και στην ελευθερία της μουσικής του, ταιριάζουν παιξίματα που μας πηγαίνουν και στους δικούς μας βιρτουόζους, στον Μπέμπη και στον Χιώτη, που κατά γενική ομολογία, δεν «έτρωγαν» μόνο το μπουζούκι αλλά και την κιθάρα. Κάποιοι λένε ότι η επιρροή του Ράινχαρντ πάνω στον Μανώλη Χιώτη υπήρξε καταλυτική και οι συγγενικές μελωδίες αλλά και τα όμορα ρυθμικά σχήματα μάλλον τους δικαιώνουν.

Ο Ράινχαρντ με όλη την αγιότητα της αλητείας του, τον εθισμό του στο αλκοόλ, την απείθαρχη αλλά και αδάμαστη φύση του, που δεν λογάριαζε τα εμπόδια που μπορεί να βάλει κάποτε η ζωή στον άνθρωπο, άφησε πίσω του ένα μυθικό απόηχο, υψώθηκε σαν ένα ιερό τοτέμ πάνω από τις μικροψυχίες της Ιστορίας και επιζεί μέσα από τη μουσική του.

Δημιούργησε όμως και ένα τύπο ανένταχτου μουσικού που ζει την Παρισινή νύχτα των καμπαρέ και τρέφεται από αυτήν τόσο καλλιτεχνικά όσο και ανθρώπινα. Το παράδειγμα του Ράινχαρντ είναι γοητευτικό κι ο ίδιος μοιάζει βγαλμένος από ταινία νουάρ.